သူငယ္ခ်င္းသတိမထားမိလို႔ပါ။ အဲ သည္ ေခြးအေကာင္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ေမြး ထားတယ္ဆိုတဲ့အိမ္က သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ အိမ္နဲ႔ ဘာမွေ၀းလွတာမဟုတ္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္း တို႔အိမ္ကေန အေရွ႔ဘက္ကုိ ၀ါးႏွစ္႐ုိက္ေလာက္ေလ်ာက္လိုက္ေတာ့၊ ေရေျမာင္းႀကီးနဲ႔ လမ္းက်ယ္ကုိ ေရာက္မယ္မဟုတ္လား။ ဘာမွေျပာမေနနဲ႔။ လမ္းက်ယ္ေရာက္ရင္ ဘယ္ဘက္ထဲ ခ်ဳိး၀င္လုိက္႐ံုပဲ။
က်ဳပ္အထင္ေျပာရရင္ေတာ့၊ ညဘက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္မွာသာဆိုရင္ အဲသည္အိမ္က ေခြးေဟာင္သံ၊ ေခြးအူသံေတြကုိေတာင္ အတုိင္းသားၾကားရလိမ့္မယ္ထင္တယ္။
ၿပီးေတာ့လဲæမနက္ပုိင္း ေခြးစာေကၽး တေခါက္ကလြဲလုိ႔၊ ရပ္ထဲ႐ြာထဲကုိ သိပ္ထြက္ ေလ့ထြက္ထမရွိတဲ့အဘိုးႀကီးကုိ မျမင္ဖူးဘူး၊ မသိဘူးဆုိတာကေတာ့ ထားပါေတာ့။ လမ္း တကာ အရပ္တကာခံုဖိနပ္ႀကီးတဂြပ္ဂြပ္နဲ႔ စပ္စပ္စပ္စပ္ေလ်ာက္သြားေနတတ္တဲ့æ ‘ေခြးပတ္လည္၀န္းရံလ်က္ရွိေသာ’ အဘြားႀကီးေဒၚကန္႔လန္႔ကုိေတာင္ မျမင္ဖူးဘူး၊ သူ႔ အေၾကာင္းလဲ နည္းနည္းမွ မၾကားမိဖူးဘူးဆုိတာကေတာ့၊ သူငယ္ခ်င္းလြန္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ သည္ေလာက္အထိ ကင္းကြာလြန္းေတာ့လဲ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ။
ေအးေလ ထားပါေတာ့။ ထားပါေတာ့။
မသိလို႔ မသိပါဘူးဆုိတာ၊ မၾကားဖူးလုိ႔ မၾကားဖူးပါဘူးဆုိတာ ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ သည္ေတာ့လဲ က်ဳပ္ကလဲ အစကေနအဆံုး၊ ျပန္ေျပာျပရအံုးမွာေပါ့။
အဲæအဘုိးႀကီးရဲ႔နာမည္က ‘ဦးေထာ္ရုိက္’တဲ့။ ဘာလူမ်ဳိးမုိ႔ ဘယ္လုိနာမည္မ်ဳိး မွည့္ထားတယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ခုေခတ္အဆိုေတာ္ေတြရဲ႔ နာမည္ေတြထက္ ေတာင္မွ ပုိကပ္သီးကပ္သတ္ႏုိင္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္ၾကည့္ရတာကေတာ့ ၾကက္ဥ ေပၚမွာ မ်က္ႏွာပံု ကာတြန္းဆြဲထားသလားေအာက္ေမ့ရတယ္။ အေရခြံက ေျပာင္တင္း တင္း၊ မ်က္ေပါက္က က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔။ တ႐ုတ္ကျပားလုိလုိ ဘာလုိလုိရယ္။ အဲ-လူပံုက ေတာ့ ထြားသလားမေမးနဲ႔။ ေခြးပစ္တဲ့တုတ္က ‘ငါ့ညီ ေျပာင္တင္း ေမာင္သစ္ဆင္း’ ေခၚေလာက္တယ္။
အင္း..သူ႔မိန္းမနဲ႔သူ ယွဥ္လုိက္ျပန္ေတာ့လဲ ေရွ႔သြားေနာက္လုိက္ညီပါတယ္။ မရယ္နဲ႔။ အဘြားႀကီးက သူ႔ ထက္ေခါင္းတစ္ေခါင္းလံုးပုိျမင့္တယ္။ ဗလခ်င္းက်ေတာ့လဲ အနည္းဆံုး ႏွစ္ဆေလာက္ေတာ့ ကြာမွာေပါ့။ အဘုိးႀကီးက ပုပုညွက္ညွက္။ အဘြား ႀကီးက ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း။
ဒါေပမယ့္ေနာ္ စီးပြားကေတာ့ျဖစ္သလားမေမးနဲ႔။ အေျခအေနအရအေနသာ မိွန္း ေကာင္းမွိန္းေပမယ့္ အတြင္းပစၥည္းကေတာ့ သူတုိ႔တသက္သံုးလုိ႔မကုန္ေအာင္ရွိတယ္။
ေျပာျပရဦးမယ္။ အဲသည္လမ္းထဲက သူတို႔ပုိင္ ဒန္အုိးဒန္ခြက္စက္႐ံုကုိ ျပည္သူပုိင္ သိမ္းခံရၿပီးေနာက္၊ ဘာစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွ မလုပ္ၾကေတာ့ပဲ သည့္အတုိင္း ငုတ္တုတ္ ထုိင္စားလာခဲ့ၾကတာကုိ ဘယ္ႏွႏွစ္တုန္း။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ကေန သူတုိ႔ေသတဲ့ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ အထိဆုိေတာ့ ၂၃ ႏွစ္။ ဘယ္ေလာက္အထိခ်မ္းသာသလဲဆုိရင္ အဲသည္ ၂၃ ႏွစ္လံုးလံုး ၀င္ေငြတျပားတခ်ပ္မွမရွိဘဲ ထုိင္စားလာခဲ့ၾကေပမယ့္၊ လံုး၀ဣေႁႏၵမပ်က္ဘူး။
သားသမီးလဲမရွိ၊ အေမြေပးခဲ့စရာ ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာလဲမရွိပဲနဲ႔ကုိး။ ေသသာ ေသသြား ၾကေရာ။ ေငြကမလုိေတာ့၊ ျခံနဲ႔ေျမတို႔ ပုိေနတာေတာင္ တစ္ကြက္မွဖဲ့မေရာင္းခဲ့ဘူး။
အသိသာဆံုးက ျပည္သူပုိင္သိမ္းစဥ္က စက္႐ံုနဲ႔မပက္သက္ဘဲ ေနအိမ္ျခံ၀င္းထဲမွာ ရွိလုိ႔ဆုိၿပီး မသိမ္းဘဲထားခဲ့တဲ့ ကုန္ေလွာင္႐ံုႀကီးဆုိပါေတာ့။ အႀကီးႀကီးရယ္။ အုတ္နဲ႔ အခုိင္အခန္႔ေဆာက္ထားတဲ့ကုန္ေလွာင္႐ံု။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ေဘာလီေဘာတကြင္းစာ သာသာ က်ယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အပုိသက္သက္ရယ္။ ဒါေပမယ့္ မေရာင္းဘူး။
ဟုိေခတ္ကတည္းကရွိခဲ့တဲ့ ဒက္ဆန္း ၁၆၀၀ ပစ္ကပ္ကားကေလးကုိလဲ ေနာက္ပုိင္း ကုိယ္တိုင္မေမာင္းႏုိင္ေတာ့လို႔ ထုတ္မစီးေတာ့တဲ့တုိင္ေအာင္ ေရာင္းမပစ္ဘူး။ လုိင္စင္လဲ အသစ္မလဲေတာ့ဘူး။ ဓါတ္ဆီလဲမထုတ္ေတာ့ဘူး။ တုိက္ေဘးက ကား႐ံုးထဲ မွာပဲ သည္အတုိင္းရပ္ထားတယ္။
ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ တယ္လီဖုန္းကအစ၊ သိပ္အသံုးမလိုေတာ့ေပမယ့္ ျဖဳတ္မပစ္ဘူး။ ျပန္မအပ္ဘူး။
သည္ထက္ပုိၿပီး အံ့ၾသစရာေကာင္းတာကေတာ့၊ သူတုိ႔တိုက္နဲ႔တဆက္တည္း၊ သူ တို႔ပုိင္ ဆယ့္ႏွစ္ခန္းတြဲ ႏွစ္ထပ္တိုက္တန္းလ်ားရွည္ႀကီးမွာ ေနေနၾကတဲ့ သူတို႔စက္႐ံု အလုပ္သမားေဟာင္းေတြကæ‘ဆရာသမားရယ္၊ ေက်းဇူးရွင္ရယ္၊ အိမ္ရွင္ရယ္’ဆုိၿပီး လစဥ္လာကန္ေတာ့ၾကတဲ့ အိမ္ခန္းလခေတြကုိေတာင္ ထံုးတမ္းစဥ္လာအတုိင္း လံုး၀ လက္မခံဘူး။ မူလကတည္းက သူတို႔စက္႐ံုအလုပ္သမားေတြအတြက္ အလုပ္နဲ႔နီးနီးေန ရေအာင္ ေဆာက္ေပးခဲ့တဲ့တိုက္တန္းလ်ား။ စ˜ေနရာခ်ထားခဲ့တုန္းကလဲ စေပၚအ ေပ်ာက္ မယူခဲ့ဘူး။ အိမ္လခလဲမယူခဲ့ဘူး။ အခု စက္႐ံုကုိ ျပည္သူပုိင္သိမ္းလုိက္လုိ႔ ကုိယ့္အ လုပ္သမားမဟုတ္ေတာ့လဲ အရင္အတုိင္းပဲဆက္ထားတယ္။ အရင္အတုိင္းပဲ ဆက္ဆံတယ္။
ဒါေၾကာင့္ေပါ့။ တုိက္တန္းလ်ားတခုလံုးက ဘယ္သူ႔ကုိမဆုိ ေခၚခ်င္တဲ့အခိ်န္ေခၚခိုင္း။ ေအာ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေအာ္ဆဲ။ ရာထူးအဆင့္အရ ဘာေကာင္ႀကီးပဲျဖစ္ေနေန၊ ဘယ္သူမွ သည္အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးရဲ႔ၾသဇာကုိ မလြန္ဆန္ရဲဘူး။ ျပန္မေျပာရဲဘူး။
ဒါတင္လားဆုိေတာ့æမဟုတ္ေသးဘူး။
သူငယ္ခ်င္းသိခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ ေခြးဇာတ္လမ္းက အခုမွစရမွာ။
အဲသည္ ေစာေစာကေျပာတဲ့၊ လံုး၀ပုိေနတယ္ဆုိတဲ့ ကုန္ေလွာင္႐ံုႀကီးကုိ ဘာျပဳလုိ႔ ေရာင္းမပစ္တာလဲဆုိတာကုိက ဇာတ္လမ္း။
ဘယ့္ႏွယ္ေျပာပါလိမ့္သူငယ္ခ်င္းရယ္။ သည္လုိေနရာမ်ဳိးမွာ သည္လုိအက်ယ္အ၀န္း မ်ဳိးနဲ႔ သည္လိုအေဆာက္အအံုမ်ဳိး၊ ဘယ္ရွာလို႔ရႏုိင္ပါ့မလဲ။ စီးပြားေရးသမားေတြက သိပ္မ်က္စိက်ၾကတာေပါ့။ လာလာ၀ယ္ၾကတာေပါ့။ တေန႔ထက္တေန႔လဲ ေျမေစ်း အိမ္ ေစ်းေတြက တက္လာတယ္မဟုတ္လား။ က်ဳပ္သိသေလာက္ေျပာရရင္ကုိပဲ တ႐ုတ္ကုန္ သည္ႀကီးတေယာက္က သိန္းေျခာက္ဆယ္အထိ ပံုေပးၿပီး လာ၀ယ္ဖူးတယ္။
ဒါေပမယ့္လံုး၀မေရာင္းဘူး။ တစ္လႏွစ္ေထာင္မ်ဳိး၊ သံုးေထာင္မ်ဳိး လခယူၿပီး ငွားပါဆုိ တာလဲ မငွားဘူး။ ဘာျပဳလုိ႔လဲ သိလား။
အေၾကာင္းျပခ်က္က သူတုိ႔ေမြးထားတဲ့ေခြးေတြ ေနစရာမရွိမွာစုိးလုိ႔æတဲ့။
သူငယ္ခ်င္းရယ္æ သူတုိ႔ေမြးထားတယ္ဆုိတဲ့ ေခြးေတြကလဲ ေျပာရအံုးမယ္။ တ ေကာင္မွ မ်ဳိးေကာင္းမ်ဳိးသန္႔ အဖုိးတန္ေခြးေတြ မပါပါဘူး။ အားလံုး လမ္းေဘးေခြးလြင့္ ေခြးေလေတြခ်ည့္ပဲ။ အုိနာက်ဳိးကန္း ေခြး၀ဲစားေတြခ်ည့္ပဲ။
သူတုိ႔သေဘာထားကလဲျပတ္တယ္ေလ။ ေခြးသာျဖစ္ေပေစ။ ဘယ္ကေရာက္လာ လာ၊ ဘယ္သူကလာေပးေပး။ လက္ခံတယ္။ ေခြးသားအုပ္မႀကီး ကားက်ိတ္ၿပီးေသလုိ႔ႏို႔ စုိ႔ေခြးေပါက္စေလးေတြလာပုိ႔လဲယူတယ္။ အပင္ပန္းခံလုိ႔ ႏုိ႔ဘူးတုိက္ၿပီးေမြးတယ္။ ဒါမွမ ဟုတ္ လက္ရွိ ေခြးေတြထဲမွာ ေခြးသားအုပ္မရွိေနရင္လဲ ေစာင့္ႏို႔တိုက္ခိုင္းၿပီး ေမြးတယ္။
ေသခ်ာတယ္။ သူတုိ႔ျခံထဲ၊ ကုန္ေလွာင္ရံုထဲသာ ေရာက္လာလုိ႔ကေတာ့ မငတ္ေစရ ဘူး။ မေသေစရဘူး။ ႏူႏူ၀ဲ၀ဲ၊ ႐ြဲ႐ြဲကန္းကန္း၊ လက္မခံဘူးဆိုတဲ့ေခြးလဲမရွိဘူး။
ဆုိပါေတာ့၊ သည္လုိနဲ႔ေပါင္းလုိက္ရင္ နည္းပါတယ္ဆုိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေခြးေကာင္ေရ ေလးဆယ္ေက်ာ္ရွိတယ္။ တခါတေလ အေကာင္ခုႏွစ္ဆယ္ေလာက္အထိ ရွိတဲ့အခါ ရွိဖူးတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။
သူငယ္ခ်င္းæ၊ ေခြးေတြမ်ားလာလုိ႔မ်ား စိတ္ပ်က္လိမ့္မယ္ထင္သလား။
က်ဳပ္ေျပာျပအံုးမယ္။ မနက္ဘက္ ရွစ္နာရီထုိးလုိ႔ ၊ ျမန္မာ့အသံက သတင္းေရွ႔ေျပး ဆိုင္း၀ုိင္းသံမို႔ မၾကားလုိက္နဲ႔။ ၾကားလုိက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ အေရွ႔ဘက္က လမ္းသံုး လမ္း၊ အေနာက္ဘက္ကလမ္းသံုးလမ္း၊ သူတုိ႔လမ္းနဲ႔ပါေပါင္းလုိက္ရင္ လမ္းခုႏွစ္လမ္း။ သည္ လမ္းခုႏွစ္လမ္းထဲမွာရွိတဲ့ ေခြးမွန္သမ်၊ ငယ္ငယ္ႀကီးႀကီး၊ ထီးထီးမမ၊ သူ႔ဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာ လမ္းထိပ္ေတြကုိ စု႐ံုးခ်ီတက္ကုန္ၾကၿပီ။ လမ္းေဘးေခြး၊ လမ္းၾကားေခြးကလဲခ်ီ တက္။ အိမ္ေမြးေခြးေတြကလဲခ်ီတက္။ တက္ၾကမွာေပါ့။ စားေၾကာကုိး။
အဘုိးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီး သူတုိ႔ျခံထဲကထြက္လာၾကၿပီေလ။ လက္တဘက္က ဆန္ ျပဳတ္ေတြအျပည့္ပါတဲ့ ဒန္ဘာလီပံုးႀကီးကုိဆြဲလုိ႔။ က်န္တဲ့လက္တဘက္က ဆန္ေကာ ၀ုိင္းေလာက္ရွိတဲ့ ဒန္ဇလံုႀကီးႏွစ္လံုးကုိ ထပ္ရက္ကုိင္လုိ႔။ ၀ါးျခမ္းျပားကေလးကလဲ ပါလုိက္ေသး။
အဘိုးႀကီးက အေနာက္ဘက္လမ္းေတြကုိသြားရင္ အဘြားႀကီးက အေရွ႔ဘက္လမ္း ေတြကုိသြားတယ္။ အဘြားႀကီးက ေျမာက္ဘက္ထိပ္ကေကၽးရင္ အဘုိးႀကီးက ေတာင္ ဘက္ထိပ္ကေကၽးတယ္။
အဲæေခြးအခ်င္းခ်င္းဘယ္ေလာက္ပဲမတည့္မတည့္။ သူတုိ႔ေကၽးေနတုန္း၊ အစာစားေနတုန္းမွာေတာ့ တေကာင္တေကာင္ မကုိက္ၾကရဘူး။ စားမာန္မခုတ္ၾကရ ဘူး။ အသံေတာင္မထြက္ၾကရဘူး။ အသံထြက္ရင္၊ မာန္ေစာင္ရင္၊ ကုိက္ရင္၊ ၀ါးျခမ္းျပား စာမိမယ္။ အၿမီးကေန ဆြဲအထုတ္ခံရမယ္။
ေခြးေတြကလဲ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္။ အခ်ိန္ကုိပထမသိတယ္။ အနံ႔ကုိသာမဟုတ္ဘူး။ ဆုိင္း၀ုိင္းသံကုိပါမွတ္မိတယ္။ ေနာက္စည္းကမ္းကုိသိတယ္။ အစာစားေနတုန္းမွာေတာ့ ဘာျပႆနာမွမရွိတတ္ဘူး။
က်ဳပ္ရပ္ၾကည့္ဖူးပါတယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား။ ေခြးဆုိတာ ‘နယ္နိမိတ္ အစြဲအ လန္း’ လႊတ္ႀကီးသတၱ၀ါပဲ။ ကီ်းကန္းကေတာ့တမ်ဳိး။ ‘အမ်ဳိးအစြဲအလန္း’။ သူတုိ႔က်ီး ကန္းမ်ဳိးကုိမထိနဲ႔။ ထိရင္၀ုိင္းအာမယ္။ ၀ုိင္းတုိက္ခုိက္မယ္။ ေခြးကေတာ့ သူ႔နယ္ကုိယ့္ နယ္၊ နယ္မက်ဴးေက်ာ္ရ။ နယ္ေက်ာ္လာရင္၀ုိင္းလုိက္မယ္။ ၀ုိင္းတုိက္ခုိက္မယ္။
ဒါေပမယ့္လမ္းထိပ္မွာပဲေကၽးတယ္ေနာ္။ လမ္းထိပ္မွာပဲ ေခြးအားလံုး လာစားၾက တယ္။ နယ္ေက်ာ္တယ္။ ျပႆနာမေပၚဘူး။ သည္အခ်ိန္မွာေတာ့ျပႆနာမေပၚဘူး။
ေခြးေတြကခ်ည္းသာ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ အဘုိးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီး ကလဲ တအားအံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္တုန္းကကုိပဲ အသက္ေတြက ခုႏွစ္ ဆယ္ပတ္၀န္းက်င္ေရာက္ေနၾကၿပီေနာ္။ ဒါေပမယ့္ မွတ္ဉာဏ္က လႊတ္ေကာင္းတယ္။
“သံုးလမ္းထိပ္မွာ ခါတိုင္းလာစားေနက်က ဆယ့္တစ္ေကာင္မဟုတ္လား အမယ္ ႀကီး၊ ေအးæခုမနက္ ဆယ္ေကာင္ပဲလာစားတယ္၊ ဟုိျပာကလပ္စိန္ အျဖဴေကာင္မ ေပ်ာက္ေနတယ္၊ ကားပဲတက္ႀကိတ္သြားၿပီလား၊ ေနမ်ားမေကာင္းလုိ႔လား၊ အဲဒါ ေန႔ လယ္ဘက္ တေခါက္ေလာက္ ေလ်ာက္ၾကည့္လုိက္ပါအံုးæ”
အဲသည္လုိေျပာသံကုိ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ၾကားဖူးတယ္။
ဆုိလုိတာက ဘယ္လမ္းမွာ ေခြးေကာင္ေရ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္၊ အရြယ္ေတြေရာ၊ အေရာင္ေတြေရာ၊ အထီးအမေရာæ အားလံုးသူတုိ႔မွတ္မိတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေခြးက ဘယ္အိမ္ကေမြးထားတဲ့ေခြး။ ဘယ္ေခြးကေတာ့ ပုိင္ရွင္မဲ့ေခြး။ ဘယ္ေခြးေတြက ဘယ္ေခြးမကေပါက္တာ။ ဘယ္ေခြးနဲ႔ဘယ္ေခြးကတမိတည္းေပါက္။ ဘယ္ေခြးက ပထမသား။ ဘယ္ေခြးကေနာက္ႏွစ္မွေမြးတဲ့ဒုတိယသား။ ဘယ္ေခြးရဲ႔အ ေဖက ဘယ္လမ္းကဘယ္ေခြးေပါ့။ ဘယ္ေခြးမကေတာ့ ဘယ္ႏွစ္သားေပါက္ၿပီးၿပီ။ ဘယ္ ေခြးက ဘယ္ႏွစ္တုန္းကေမြးတာ။ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီ။ သူတို႔အကုန္မွတ္မိတယ္။
အဲæသူတုိ႔ေကၽးေမြးေနတဲ့အထဲက ေခြးဖြားေသစာရင္းလဲ သူတုိ႔မွာရွိတာပဲ။ ေမြးေမြး ေသေသ၊ ၂၄ နာရီမၾကာဘူး။ မနက္ဆန္ျပဳတ္ေကၽးခိ်န္မွာသိၿပီ။
ေသတာကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတာေပါ့ေလ။ ေရာဂါေၾကာင့္ေသတာ။ ကားတုိက္လုိ႔ ေသတာ။ အဆိပ္မိလို႔ေသတာ။ ေသတာနဲ႔ပက္သက္လို႔ကေတာ့ သူတုိ႔သိပ္အေရး မစုိက္ၾကဘူး။ ျမန္ျမန္၀ဋ္ကၽတ္တယ္လုိ႔ပဲ ေအာက္ေမ့တယ္ထင္ပါရဲ႔။ အဲæဒါေပမယ့္ အဆိပ္မိလုိ႔ အတံုးအ႐ံုးေသၾကရၿပီဆုိရင္ေတာ့၊ အဲသည္ေန႔တေန႔လံုး အဘြားႀကီး ကိ်န္ဆဲလုိ႔ မဆံုးေတာ့ဘူးေပါ့။ လမ္းတကာေလ်ာက္ေရတြက္ၿပီး၊ ပါးစပ္ကဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္နဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ေမတၱာပုိ႔ၿပီေပါ့။
တခုေတာ့ရွိတယ္။ အဲသည္အဆိပ္တံုးပစ္တဲ့လူေတြလဲ ၾကားဖူးနား၀ရွိတယ္ ထင္ပါ ရဲ႔။ အဘုိးႀကီးအဘြားႀကီးရဲ႔ ျခံေရွ႔နားကုိေတာ့ ေယာင္လုိ႔ေတာင္မွ မသီရဲၾကဘူး။
ေခြးေတြရဲ႔အရွိန္ကလဲမေသးဘူးေလ။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုလူလဲ သူတုိ႔ျခံနားဘယ္ကပ္ ရဲပါ့မလဲ။
အဲ-ေမြးတာနဲ႔ပက္သက္လုိ႔ကေတာ့ အဘြားႀကီးကလႊတ္ဂ႐ုစုိက္တယ္။ ဘယ္ေခြး မျဖစ္ျဖစ္၊ ေမြးၿပီေဟ့æဆုိတာနဲ႔၊ ဆန္ျပဳတ္လာမေသာက္ေတာ့ဘူးဆိုတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ေမြးတဲ့ေနရာအထိ သြားေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ဆန္ျပဳတ္တုိက္တယ္။ အနီးအနားကုိ အ ကူအညီေတာင္းၿပီး၊ ေကၽးေမြးဖုိ႔မွာတယ္။ မုိးမလံုရင္မုိးလံုရာေ႐ႊ႔ေပးတယ္။ အဲဒါမွ မလံု ေလာက္ေသးဘူးဆုိရင္ေတာ့၊ တၿမိဳ႔လံုးကုိ သူ႔သုိေလွာင္႐ံုထဲသယ္သြားေလ့ရွိတယ္။
ေခြးသံေယာဇဥ္ကေတာ့ႀကီးတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔သားအဖတေတြ ေခြးခ်စ္တယ္ဆုိတာ အဲသည္အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးနဲ႔ယွဥ္လိုက္ေတာ့ သူတုိ႔အိပ္ေနသေလာက္ပဲရွိမယ္။
အဲ-အဲသည္လုိ ေခြးေတြကုိေကၽးဖုိ႔အတြက္ မနက္မနက္ ေခြးစာက်ဳိၾကတဲ့ အေၾကာင္းလဲေျပာရအံုးမယ္။
သူတုိ႔မွာ အိမ္ေဖၚမရွိဘူး။ ကူညီလုပ္ကုိင္ေပးဖုိ႔ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း တပည့္လက္သား လဲ အိမ္မွာမထားဘူး။ လူမေမြးဘူး။ ေခြးပဲေမြးတယ္။ ဆုိေတာ့ အဘုိးႀကီးအဘြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္တည္းရယ္။
မနက္ ၄ နာရီမွာ အိပ္ရာကထၾကတယ္။ ထံုးစံအတုိင္းမ်က္ႏွာသစ္။ ဘုရားရွိခုိး။ ေရေႏြးအုိးတည္။ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္။ ဗုိက္ျဖည့္။ ၿပီးငါးနာရီဆုိရင္ ကုန္ေလွာင္႐ံုထဲ ေရာက္ၾကၿပီ။
ကုန္ေလွာင္႐ံုထဲမွာကေတာ့ ေနာက္ဘက္အုတ္နံရံကုိကပ္ၿပီး ခ်ထားတဲ့ဆန္ကြဲအိတ္ ေတြ ေလးငါးရွစ္ဆယ္ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဖံုးအပိတ္လုပ္ထားတဲ့ ေပပါႀကီးေတြလဲ ဆယ္ လံုးေလာက္ရွိတယ္။ အဲသည္ေလလံုေပပါႀကီးေတြထဲမွာကေတာ့ ျပင္ခ႐ုိင္(ေမာ္တင္ စြန္း)ဘက္က တုိက္႐ုိက္မွာ၀ယ္ထားတယ္ဆုိတဲ့ ငါးပ်က္ပုဇြန္မႈန္႔အေျခာက္ေတြ ဖိသိပ္ ထည့္ထားတယ္။ အဲæေပါက္ျခမ္းထင္းစည္းေတြကေတာ့ေထာင့္ တေထာင့္မွာ ေထာင္ပံု ရာပံုပဲ။ ၿပီးစဥ့္အိုးတလံုးနဲ႔ထည့္ထားတဲ့ဆားေတြလဲရွိတယ္။ ေခြးရိကၡာေတြ။ ဒါပဲ။ တျခား ဘာပစၥည္းမွ မရွိဘူး။ ေခြးေတြပဲရွိတယ္။
ေနအံုး။ သူတုိ႔တုိက္နဲ႔ေဘးခ်င္းယွဥ္ေနတဲ့ အုတ္နံရံအတြင္းဘက္မွာ မီးဖုိႀကီးတခု ရွိေသးတယ္။ တြင္းတူးထားတယ္။ ဖုိခေနာက္ အုတ္ခံုအေသလုပ္ထားတယ္။ အဲသည္မီး ဖိုေပၚမွာမွ ဒန္အုိးႀကီးတလံုး။ အုိးႀကီးမလႈပ္ေအာင္ က်က်နန အထုိင္ခ်ၿပီး ဘိလပ္ေျမနဲ႔ အေသကုိင္ထားတယ္။ ဆန္တတင္းခြဲ တအိတ္ခ်က္ႏိုင္တယ္လို႔ေျပာတယ္။ ဧရာမဒန္ အုိးႀကီး။ စက္႐ံုပုိင္ဆုိေတာ့ အထူးသီးသန္႔ထူထူႀကီးလုပ္ထားတာတဲ့။ က်ဳပ္အျမင္ေျပာရ ရင္ေတာ့ သူတုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ၀င္ေခြအိပ္ေနလုိ႔ေတာင္ ရႏိုင္တယ္ေအာက္ေမ့ တာပဲ။
ဆုိပါေတာ့။ အဲသည္အိုးႀကီးထဲကုိ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဆန္ကြဲဆယ္ျပည္ ေလာက္ ခပ္ထည့္ၾကတယ္။ ၿပီး ငါးပ်က္ေျခာက္ တစ္ျပည္ေလာက္လဲ ထပ္ထည့္တယ္။ ဆား ႏွစ္ဆုပ္သံုးဆုပ္လဲ ထည့္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အုိးေပၚအေရာက္ သြယ္ထားတဲ့ ေရပုိက္ဘံုဘိုင္ေခါင္းကုိ ဖြင့္ခ်လိုက္တယ္။
တေယာက္ကေရနဲ႔၊ ငါးေျခာက္မႈန္႔နဲ႔၊ ဆန္ကြဲေတြနဲ႔ကုိ သမေအာင္ေမႊေပးတယ္။ တေယာက္ကမီးေမႊးတယ္။ ေအာက္ကမီးအားလဲေကာင္းလာေရာ၊ ေရလဲအုိးထဲမွာ တ ၀က္ေက်ာ္လာေရာ။ ေရတုိင္ကုိပိတ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ပုိင္းပြက္ပြက္ဆူလာေတာ့မွ တေယာက္တလွည့္ ေလွာ္တက္ေယာက္မႀကီးနဲ႔ ဆန္ျပဳတ္အုိးေမႊၾကတယ္။
က်က္ၿပီလား။ က်က္ၿပီဆိုရင္မီးေတြၿငိမ္း။ ေရနည္းနည္းထပ္ဖြင့္ခ်။ အေအးခံ။ ထပ္ေမႊ ေပး။ ခုႏွစ္နာရီဆုိရင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီ။ ကုန္ေလွာင္႐ံုထဲက ကုိယ္ပုိင္ေမြးထားတဲ့ေခြး ေတြကုိ အရင္စေကၽးၿပီ။ အခ်ိန္မွန္။
ေခြးစာခြက္ကေတာ့ အုတ္သံမံတလင္းေပၚမွာပဲ ၀ါးတ႐ုိက္ေလာက္ရွည္ၿပီး တေပ ေလာက္က်ယ္တဲ့ အုတ္ေျမာင္းသံုးေျမာင္းလုပ္ထားတယ္။ အဲသည္ေျမာင္းေတြထဲကုိ ဆန္ျပဳတ္ေတြ ခပ္ထည့္ေကၽးလုိက္တာပဲ။ ေျမာင္းအရွည္လိုက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္စားၾက စမ္း။ မ၀မခ်င္း ေခါင္းမေဖၚတမ္း စားၾကစမ္း။
အသံေတာ့ ဘာသံမွမထြက္နဲ႔။ အခ်င္းခ်င္းလဲရန္မလုပ္နဲ႔။ စားမာန္မခုတ္နဲ႔။ ဟုိေျပး သည္ေျပးေနရာေရြးမေနနဲ႔။ ဟုိæအေကာင္ႏႈတ္သီးနဲ႔ထုိးၿပီး ငါးေျခာက္ဖတ္ခ်ည့္ လုိက္ စမ္းစားမေနနဲ႔။ ၀ါးျခမ္းျပားကုိယ္စီနဲ႔ ႀကိမ္းရင္းေမာင္းရင္းေကၽးတာပဲ။ ေခြးေတြကလဲ မဆန္႔မျပဲစားတာပဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ေခြးေတြလဲ လက္ေလ်ာ့။ မကုန္ႏိုင္မခန္းႏိုင္။ သည္အခိ်န္မွာ စား ခြက္ေတြထဲကုိထပ္ျဖည့္။ တေနကုန္စားၾကစမ္း။ ပုိတာကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲကေခြးေတြ အတြက္။ ပုိလဲပုိပါတယ္။ အုိးတ၀က္ေလာက္ ပုိတယ္။ တမင္ပုိက်ဳိထားတာပဲ။
အဲæရွစ္နာရီထုိးလုိ႔ ျမန္မာ့အသံကဆိုင္း၀ုိင္းသံၾကားရၿပီဆုိတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ အဘုိး ႀကီး အဘြားႀကီး ဆန္ျပဳတ္ပံုးကုိယ္စီနဲ႔ အျပင္ထြက္ၾကၿပီ။ ကူသယ္ေခါက္သည္ သယ္ ေကၽးၾကၿပီ။ ေခၽးတလံုးလံုးနဲ႔က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းလဲျဖစ္ကေရာ။
ၿပီးမွ ေရမုိးခ်ဳိး။ ေစ်းသြား။ ကုိယ္စားဖုိ႔စီစဥ္။ က်ဳပ္ေျပာတာ ရွင္းပါတယ္ေနာ္။
အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးႏွစ္ေယာက္တည္း။ သားေထာက္မီးခံမရွိဘူး။ ပုိက္ဆံေတြက ပုိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေသခင္မွာရွိတဲ့ပစၥည္းေတြကုိထုခြဲၿပီးအလွဴဘူး။ ေခြးေတြကုိပဲ ေကၽးေနတယ္။ ေခြးေတြအတြက္ကေတာ့ ၀ီရိယရွိသလားမေမးနဲ႔။ ကုန္ေလွာင္႐ုံထဲမွာ အနည္းဆံုး ေျခာက္လစာေလာက္ကေတာ့အျပည့္။
ဟုတ္တယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ရိွတာေပါ့သူငယ္ခ်င္းရယ္။
ဒုတိယကမၻာစစ္ျဖစ္တုန္းက အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ေခြးတေကာင္က သူတုိ႔လင္မယား ရဲ႔အသက္ကုိ ကယ္ခဲ့တယ္တဲ့။
တေန႔ၿမိဳ႔ေပၚကုိ ဗံုးလာၾကဲတယ္။ သူတုိ႔လဲဗုံုးခုိက်င္းထဲမွာ ဆင္းပုန္းေနၾကတယ္။ သည္အခ်ိန္မွာ ဗံုးတလံုးက သူတုိ႔ပုန္းေနတဲ့ဗံုးခုိက်င္းနဲ႔ တလံေလာက္ပဲကြာတဲ့ ေနရာ မွာ လာက်ၿပီး ေပါက္ကြဲသတဲ့။ သည္ေတာ့ သူတုိ႔ဗံုးခုိက်င္းကေလးလဲ ၿပိဳက်ၿပီး၊ သူတုိ႔ ကုိယ္ေပၚ ေျမေတြပိကုန္သတဲ့။ အဲဒါကုိ ေခြးကေျမေတြယက္ၿပီး သူတုိ႔ကုိေဖၚတယ္ဆုိပဲ။
အဲသည္ေက်းဇူးတရားနဲ႔ အဲသည္သစၥာရွိမႈေၾကာင့္ သူတုိ႔တသက္မွာ ေခြးေတြကုိပဲ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တယ္တဲ့။ ေကၽးခ်င္ေမြးခ်င္တယ္တဲ့။
အခုေတာ့ အဘိုးႀကီးေရာအဘြားႀကီးေရာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ လြန္ ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကလဲ ေရွ႔စဥ္ေနာက္ဆက္ဆုိသလုိဆံုးသြားၾကတယ္။ ေခြးေတြလား။ ေခြးေတြလဲ သူငယ္ခ်င္းသိတဲ့အတုိင္း ဟုိေရာက္သည္ေရာက္ေပါ့။ သခင္မွမရွိေတာ့တာပဲ။
က်ဳပ္အထင္ေျပာရရင္ေတာ့၊ ညဘက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္မွာသာဆိုရင္ အဲသည္အိမ္က ေခြးေဟာင္သံ၊ ေခြးအူသံေတြကုိေတာင္ အတုိင္းသားၾကားရလိမ့္မယ္ထင္တယ္။
ၿပီးေတာ့လဲæမနက္ပုိင္း ေခြးစာေကၽး တေခါက္ကလြဲလုိ႔၊ ရပ္ထဲ႐ြာထဲကုိ သိပ္ထြက္ ေလ့ထြက္ထမရွိတဲ့အဘိုးႀကီးကုိ မျမင္ဖူးဘူး၊ မသိဘူးဆုိတာကေတာ့ ထားပါေတာ့။ လမ္း တကာ အရပ္တကာခံုဖိနပ္ႀကီးတဂြပ္ဂြပ္နဲ႔ စပ္စပ္စပ္စပ္ေလ်ာက္သြားေနတတ္တဲ့æ ‘ေခြးပတ္လည္၀န္းရံလ်က္ရွိေသာ’ အဘြားႀကီးေဒၚကန္႔လန္႔ကုိေတာင္ မျမင္ဖူးဘူး၊ သူ႔ အေၾကာင္းလဲ နည္းနည္းမွ မၾကားမိဖူးဘူးဆုိတာကေတာ့၊ သူငယ္ခ်င္းလြန္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ သည္ေလာက္အထိ ကင္းကြာလြန္းေတာ့လဲ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ။
ေအးေလ ထားပါေတာ့။ ထားပါေတာ့။
မသိလို႔ မသိပါဘူးဆုိတာ၊ မၾကားဖူးလုိ႔ မၾကားဖူးပါဘူးဆုိတာ ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ သည္ေတာ့လဲ က်ဳပ္ကလဲ အစကေနအဆံုး၊ ျပန္ေျပာျပရအံုးမွာေပါ့။
အဲæအဘုိးႀကီးရဲ႔နာမည္က ‘ဦးေထာ္ရုိက္’တဲ့။ ဘာလူမ်ဳိးမုိ႔ ဘယ္လုိနာမည္မ်ဳိး မွည့္ထားတယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ခုေခတ္အဆိုေတာ္ေတြရဲ႔ နာမည္ေတြထက္ ေတာင္မွ ပုိကပ္သီးကပ္သတ္ႏုိင္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္ၾကည့္ရတာကေတာ့ ၾကက္ဥ ေပၚမွာ မ်က္ႏွာပံု ကာတြန္းဆြဲထားသလားေအာက္ေမ့ရတယ္။ အေရခြံက ေျပာင္တင္း တင္း၊ မ်က္ေပါက္က က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔။ တ႐ုတ္ကျပားလုိလုိ ဘာလုိလုိရယ္။ အဲ-လူပံုက ေတာ့ ထြားသလားမေမးနဲ႔။ ေခြးပစ္တဲ့တုတ္က ‘ငါ့ညီ ေျပာင္တင္း ေမာင္သစ္ဆင္း’ ေခၚေလာက္တယ္။
အင္း..သူ႔မိန္းမနဲ႔သူ ယွဥ္လုိက္ျပန္ေတာ့လဲ ေရွ႔သြားေနာက္လုိက္ညီပါတယ္။ မရယ္နဲ႔။ အဘြားႀကီးက သူ႔ ထက္ေခါင္းတစ္ေခါင္းလံုးပုိျမင့္တယ္။ ဗလခ်င္းက်ေတာ့လဲ အနည္းဆံုး ႏွစ္ဆေလာက္ေတာ့ ကြာမွာေပါ့။ အဘုိးႀကီးက ပုပုညွက္ညွက္။ အဘြား ႀကီးက ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း။
ဒါေပမယ့္ေနာ္ စီးပြားကေတာ့ျဖစ္သလားမေမးနဲ႔။ အေျခအေနအရအေနသာ မိွန္း ေကာင္းမွိန္းေပမယ့္ အတြင္းပစၥည္းကေတာ့ သူတုိ႔တသက္သံုးလုိ႔မကုန္ေအာင္ရွိတယ္။
ေျပာျပရဦးမယ္။ အဲသည္လမ္းထဲက သူတို႔ပုိင္ ဒန္အုိးဒန္ခြက္စက္႐ံုကုိ ျပည္သူပုိင္ သိမ္းခံရၿပီးေနာက္၊ ဘာစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွ မလုပ္ၾကေတာ့ပဲ သည့္အတုိင္း ငုတ္တုတ္ ထုိင္စားလာခဲ့ၾကတာကုိ ဘယ္ႏွႏွစ္တုန္း။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ကေန သူတုိ႔ေသတဲ့ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ အထိဆုိေတာ့ ၂၃ ႏွစ္။ ဘယ္ေလာက္အထိခ်မ္းသာသလဲဆုိရင္ အဲသည္ ၂၃ ႏွစ္လံုးလံုး ၀င္ေငြတျပားတခ်ပ္မွမရွိဘဲ ထုိင္စားလာခဲ့ၾကေပမယ့္၊ လံုး၀ဣေႁႏၵမပ်က္ဘူး။
သားသမီးလဲမရွိ၊ အေမြေပးခဲ့စရာ ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာလဲမရွိပဲနဲ႔ကုိး။ ေသသာ ေသသြား ၾကေရာ။ ေငြကမလုိေတာ့၊ ျခံနဲ႔ေျမတို႔ ပုိေနတာေတာင္ တစ္ကြက္မွဖဲ့မေရာင္းခဲ့ဘူး။
အသိသာဆံုးက ျပည္သူပုိင္သိမ္းစဥ္က စက္႐ံုနဲ႔မပက္သက္ဘဲ ေနအိမ္ျခံ၀င္းထဲမွာ ရွိလုိ႔ဆုိၿပီး မသိမ္းဘဲထားခဲ့တဲ့ ကုန္ေလွာင္႐ံုႀကီးဆုိပါေတာ့။ အႀကီးႀကီးရယ္။ အုတ္နဲ႔ အခုိင္အခန္႔ေဆာက္ထားတဲ့ကုန္ေလွာင္႐ံု။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ေဘာလီေဘာတကြင္းစာ သာသာ က်ယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အပုိသက္သက္ရယ္။ ဒါေပမယ့္ မေရာင္းဘူး။
ဟုိေခတ္ကတည္းကရွိခဲ့တဲ့ ဒက္ဆန္း ၁၆၀၀ ပစ္ကပ္ကားကေလးကုိလဲ ေနာက္ပုိင္း ကုိယ္တိုင္မေမာင္းႏုိင္ေတာ့လို႔ ထုတ္မစီးေတာ့တဲ့တုိင္ေအာင္ ေရာင္းမပစ္ဘူး။ လုိင္စင္လဲ အသစ္မလဲေတာ့ဘူး။ ဓါတ္ဆီလဲမထုတ္ေတာ့ဘူး။ တုိက္ေဘးက ကား႐ံုးထဲ မွာပဲ သည္အတုိင္းရပ္ထားတယ္။
ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ တယ္လီဖုန္းကအစ၊ သိပ္အသံုးမလိုေတာ့ေပမယ့္ ျဖဳတ္မပစ္ဘူး။ ျပန္မအပ္ဘူး။
သည္ထက္ပုိၿပီး အံ့ၾသစရာေကာင္းတာကေတာ့၊ သူတုိ႔တိုက္နဲ႔တဆက္တည္း၊ သူ တို႔ပုိင္ ဆယ့္ႏွစ္ခန္းတြဲ ႏွစ္ထပ္တိုက္တန္းလ်ားရွည္ႀကီးမွာ ေနေနၾကတဲ့ သူတို႔စက္႐ံု အလုပ္သမားေဟာင္းေတြကæ‘ဆရာသမားရယ္၊ ေက်းဇူးရွင္ရယ္၊ အိမ္ရွင္ရယ္’ဆုိၿပီး လစဥ္လာကန္ေတာ့ၾကတဲ့ အိမ္ခန္းလခေတြကုိေတာင္ ထံုးတမ္းစဥ္လာအတုိင္း လံုး၀ လက္မခံဘူး။ မူလကတည္းက သူတို႔စက္႐ံုအလုပ္သမားေတြအတြက္ အလုပ္နဲ႔နီးနီးေန ရေအာင္ ေဆာက္ေပးခဲ့တဲ့တိုက္တန္းလ်ား။ စ˜ေနရာခ်ထားခဲ့တုန္းကလဲ စေပၚအ ေပ်ာက္ မယူခဲ့ဘူး။ အိမ္လခလဲမယူခဲ့ဘူး။ အခု စက္႐ံုကုိ ျပည္သူပုိင္သိမ္းလုိက္လုိ႔ ကုိယ့္အ လုပ္သမားမဟုတ္ေတာ့လဲ အရင္အတုိင္းပဲဆက္ထားတယ္။ အရင္အတုိင္းပဲ ဆက္ဆံတယ္။
ဒါေၾကာင့္ေပါ့။ တုိက္တန္းလ်ားတခုလံုးက ဘယ္သူ႔ကုိမဆုိ ေခၚခ်င္တဲ့အခိ်န္ေခၚခိုင္း။ ေအာ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေအာ္ဆဲ။ ရာထူးအဆင့္အရ ဘာေကာင္ႀကီးပဲျဖစ္ေနေန၊ ဘယ္သူမွ သည္အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးရဲ႔ၾသဇာကုိ မလြန္ဆန္ရဲဘူး။ ျပန္မေျပာရဲဘူး။
ဒါတင္လားဆုိေတာ့æမဟုတ္ေသးဘူး။
သူငယ္ခ်င္းသိခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ ေခြးဇာတ္လမ္းက အခုမွစရမွာ။
အဲသည္ ေစာေစာကေျပာတဲ့၊ လံုး၀ပုိေနတယ္ဆုိတဲ့ ကုန္ေလွာင္႐ံုႀကီးကုိ ဘာျပဳလုိ႔ ေရာင္းမပစ္တာလဲဆုိတာကုိက ဇာတ္လမ္း။
ဘယ့္ႏွယ္ေျပာပါလိမ့္သူငယ္ခ်င္းရယ္။ သည္လုိေနရာမ်ဳိးမွာ သည္လုိအက်ယ္အ၀န္း မ်ဳိးနဲ႔ သည္လိုအေဆာက္အအံုမ်ဳိး၊ ဘယ္ရွာလို႔ရႏုိင္ပါ့မလဲ။ စီးပြားေရးသမားေတြက သိပ္မ်က္စိက်ၾကတာေပါ့။ လာလာ၀ယ္ၾကတာေပါ့။ တေန႔ထက္တေန႔လဲ ေျမေစ်း အိမ္ ေစ်းေတြက တက္လာတယ္မဟုတ္လား။ က်ဳပ္သိသေလာက္ေျပာရရင္ကုိပဲ တ႐ုတ္ကုန္ သည္ႀကီးတေယာက္က သိန္းေျခာက္ဆယ္အထိ ပံုေပးၿပီး လာ၀ယ္ဖူးတယ္။
ဒါေပမယ့္လံုး၀မေရာင္းဘူး။ တစ္လႏွစ္ေထာင္မ်ဳိး၊ သံုးေထာင္မ်ဳိး လခယူၿပီး ငွားပါဆုိ တာလဲ မငွားဘူး။ ဘာျပဳလုိ႔လဲ သိလား။
အေၾကာင္းျပခ်က္က သူတုိ႔ေမြးထားတဲ့ေခြးေတြ ေနစရာမရွိမွာစုိးလုိ႔æတဲ့။
သူငယ္ခ်င္းရယ္æ သူတုိ႔ေမြးထားတယ္ဆုိတဲ့ ေခြးေတြကလဲ ေျပာရအံုးမယ္။ တ ေကာင္မွ မ်ဳိးေကာင္းမ်ဳိးသန္႔ အဖုိးတန္ေခြးေတြ မပါပါဘူး။ အားလံုး လမ္းေဘးေခြးလြင့္ ေခြးေလေတြခ်ည့္ပဲ။ အုိနာက်ဳိးကန္း ေခြး၀ဲစားေတြခ်ည့္ပဲ။
သူတုိ႔သေဘာထားကလဲျပတ္တယ္ေလ။ ေခြးသာျဖစ္ေပေစ။ ဘယ္ကေရာက္လာ လာ၊ ဘယ္သူကလာေပးေပး။ လက္ခံတယ္။ ေခြးသားအုပ္မႀကီး ကားက်ိတ္ၿပီးေသလုိ႔ႏို႔ စုိ႔ေခြးေပါက္စေလးေတြလာပုိ႔လဲယူတယ္။ အပင္ပန္းခံလုိ႔ ႏုိ႔ဘူးတုိက္ၿပီးေမြးတယ္။ ဒါမွမ ဟုတ္ လက္ရွိ ေခြးေတြထဲမွာ ေခြးသားအုပ္မရွိေနရင္လဲ ေစာင့္ႏို႔တိုက္ခိုင္းၿပီး ေမြးတယ္။
ေသခ်ာတယ္။ သူတုိ႔ျခံထဲ၊ ကုန္ေလွာင္ရံုထဲသာ ေရာက္လာလုိ႔ကေတာ့ မငတ္ေစရ ဘူး။ မေသေစရဘူး။ ႏူႏူ၀ဲ၀ဲ၊ ႐ြဲ႐ြဲကန္းကန္း၊ လက္မခံဘူးဆိုတဲ့ေခြးလဲမရွိဘူး။
ဆုိပါေတာ့၊ သည္လုိနဲ႔ေပါင္းလုိက္ရင္ နည္းပါတယ္ဆုိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေခြးေကာင္ေရ ေလးဆယ္ေက်ာ္ရွိတယ္။ တခါတေလ အေကာင္ခုႏွစ္ဆယ္ေလာက္အထိ ရွိတဲ့အခါ ရွိဖူးတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။
သူငယ္ခ်င္းæ၊ ေခြးေတြမ်ားလာလုိ႔မ်ား စိတ္ပ်က္လိမ့္မယ္ထင္သလား။
က်ဳပ္ေျပာျပအံုးမယ္။ မနက္ဘက္ ရွစ္နာရီထုိးလုိ႔ ၊ ျမန္မာ့အသံက သတင္းေရွ႔ေျပး ဆိုင္း၀ုိင္းသံမို႔ မၾကားလုိက္နဲ႔။ ၾကားလုိက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ အေရွ႔ဘက္က လမ္းသံုး လမ္း၊ အေနာက္ဘက္ကလမ္းသံုးလမ္း၊ သူတုိ႔လမ္းနဲ႔ပါေပါင္းလုိက္ရင္ လမ္းခုႏွစ္လမ္း။ သည္ လမ္းခုႏွစ္လမ္းထဲမွာရွိတဲ့ ေခြးမွန္သမ်၊ ငယ္ငယ္ႀကီးႀကီး၊ ထီးထီးမမ၊ သူ႔ဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာ လမ္းထိပ္ေတြကုိ စု႐ံုးခ်ီတက္ကုန္ၾကၿပီ။ လမ္းေဘးေခြး၊ လမ္းၾကားေခြးကလဲခ်ီ တက္။ အိမ္ေမြးေခြးေတြကလဲခ်ီတက္။ တက္ၾကမွာေပါ့။ စားေၾကာကုိး။
အဘုိးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီး သူတုိ႔ျခံထဲကထြက္လာၾကၿပီေလ။ လက္တဘက္က ဆန္ ျပဳတ္ေတြအျပည့္ပါတဲ့ ဒန္ဘာလီပံုးႀကီးကုိဆြဲလုိ႔။ က်န္တဲ့လက္တဘက္က ဆန္ေကာ ၀ုိင္းေလာက္ရွိတဲ့ ဒန္ဇလံုႀကီးႏွစ္လံုးကုိ ထပ္ရက္ကုိင္လုိ႔။ ၀ါးျခမ္းျပားကေလးကလဲ ပါလုိက္ေသး။
အဘိုးႀကီးက အေနာက္ဘက္လမ္းေတြကုိသြားရင္ အဘြားႀကီးက အေရွ႔ဘက္လမ္း ေတြကုိသြားတယ္။ အဘြားႀကီးက ေျမာက္ဘက္ထိပ္ကေကၽးရင္ အဘုိးႀကီးက ေတာင္ ဘက္ထိပ္ကေကၽးတယ္။
အဲæေခြးအခ်င္းခ်င္းဘယ္ေလာက္ပဲမတည့္မတည့္။ သူတုိ႔ေကၽးေနတုန္း၊ အစာစားေနတုန္းမွာေတာ့ တေကာင္တေကာင္ မကုိက္ၾကရဘူး။ စားမာန္မခုတ္ၾကရ ဘူး။ အသံေတာင္မထြက္ၾကရဘူး။ အသံထြက္ရင္၊ မာန္ေစာင္ရင္၊ ကုိက္ရင္၊ ၀ါးျခမ္းျပား စာမိမယ္။ အၿမီးကေန ဆြဲအထုတ္ခံရမယ္။
ေခြးေတြကလဲ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္။ အခ်ိန္ကုိပထမသိတယ္။ အနံ႔ကုိသာမဟုတ္ဘူး။ ဆုိင္း၀ုိင္းသံကုိပါမွတ္မိတယ္။ ေနာက္စည္းကမ္းကုိသိတယ္။ အစာစားေနတုန္းမွာေတာ့ ဘာျပႆနာမွမရွိတတ္ဘူး။
က်ဳပ္ရပ္ၾကည့္ဖူးပါတယ္။ သိတယ္မဟုတ္လား။ ေခြးဆုိတာ ‘နယ္နိမိတ္ အစြဲအ လန္း’ လႊတ္ႀကီးသတၱ၀ါပဲ။ ကီ်းကန္းကေတာ့တမ်ဳိး။ ‘အမ်ဳိးအစြဲအလန္း’။ သူတုိ႔က်ီး ကန္းမ်ဳိးကုိမထိနဲ႔။ ထိရင္၀ုိင္းအာမယ္။ ၀ုိင္းတုိက္ခုိက္မယ္။ ေခြးကေတာ့ သူ႔နယ္ကုိယ့္ နယ္၊ နယ္မက်ဴးေက်ာ္ရ။ နယ္ေက်ာ္လာရင္၀ုိင္းလုိက္မယ္။ ၀ုိင္းတုိက္ခုိက္မယ္။
ဒါေပမယ့္လမ္းထိပ္မွာပဲေကၽးတယ္ေနာ္။ လမ္းထိပ္မွာပဲ ေခြးအားလံုး လာစားၾက တယ္။ နယ္ေက်ာ္တယ္။ ျပႆနာမေပၚဘူး။ သည္အခ်ိန္မွာေတာ့ျပႆနာမေပၚဘူး။
ေခြးေတြကခ်ည္းသာ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ အဘုိးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီး ကလဲ တအားအံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္တုန္းကကုိပဲ အသက္ေတြက ခုႏွစ္ ဆယ္ပတ္၀န္းက်င္ေရာက္ေနၾကၿပီေနာ္။ ဒါေပမယ့္ မွတ္ဉာဏ္က လႊတ္ေကာင္းတယ္။
“သံုးလမ္းထိပ္မွာ ခါတိုင္းလာစားေနက်က ဆယ့္တစ္ေကာင္မဟုတ္လား အမယ္ ႀကီး၊ ေအးæခုမနက္ ဆယ္ေကာင္ပဲလာစားတယ္၊ ဟုိျပာကလပ္စိန္ အျဖဴေကာင္မ ေပ်ာက္ေနတယ္၊ ကားပဲတက္ႀကိတ္သြားၿပီလား၊ ေနမ်ားမေကာင္းလုိ႔လား၊ အဲဒါ ေန႔ လယ္ဘက္ တေခါက္ေလာက္ ေလ်ာက္ၾကည့္လုိက္ပါအံုးæ”
အဲသည္လုိေျပာသံကုိ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ၾကားဖူးတယ္။
ဆုိလုိတာက ဘယ္လမ္းမွာ ေခြးေကာင္ေရ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္၊ အရြယ္ေတြေရာ၊ အေရာင္ေတြေရာ၊ အထီးအမေရာæ အားလံုးသူတုိ႔မွတ္မိတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေခြးက ဘယ္အိမ္ကေမြးထားတဲ့ေခြး။ ဘယ္ေခြးကေတာ့ ပုိင္ရွင္မဲ့ေခြး။ ဘယ္ေခြးေတြက ဘယ္ေခြးမကေပါက္တာ။ ဘယ္ေခြးနဲ႔ဘယ္ေခြးကတမိတည္းေပါက္။ ဘယ္ေခြးက ပထမသား။ ဘယ္ေခြးကေနာက္ႏွစ္မွေမြးတဲ့ဒုတိယသား။ ဘယ္ေခြးရဲ႔အ ေဖက ဘယ္လမ္းကဘယ္ေခြးေပါ့။ ဘယ္ေခြးမကေတာ့ ဘယ္ႏွစ္သားေပါက္ၿပီးၿပီ။ ဘယ္ ေခြးက ဘယ္ႏွစ္တုန္းကေမြးတာ။ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီ။ သူတို႔အကုန္မွတ္မိတယ္။
အဲæသူတုိ႔ေကၽးေမြးေနတဲ့အထဲက ေခြးဖြားေသစာရင္းလဲ သူတုိ႔မွာရွိတာပဲ။ ေမြးေမြး ေသေသ၊ ၂၄ နာရီမၾကာဘူး။ မနက္ဆန္ျပဳတ္ေကၽးခိ်န္မွာသိၿပီ။
ေသတာကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတာေပါ့ေလ။ ေရာဂါေၾကာင့္ေသတာ။ ကားတုိက္လုိ႔ ေသတာ။ အဆိပ္မိလို႔ေသတာ။ ေသတာနဲ႔ပက္သက္လို႔ကေတာ့ သူတုိ႔သိပ္အေရး မစုိက္ၾကဘူး။ ျမန္ျမန္၀ဋ္ကၽတ္တယ္လုိ႔ပဲ ေအာက္ေမ့တယ္ထင္ပါရဲ႔။ အဲæဒါေပမယ့္ အဆိပ္မိလုိ႔ အတံုးအ႐ံုးေသၾကရၿပီဆုိရင္ေတာ့၊ အဲသည္ေန႔တေန႔လံုး အဘြားႀကီး ကိ်န္ဆဲလုိ႔ မဆံုးေတာ့ဘူးေပါ့။ လမ္းတကာေလ်ာက္ေရတြက္ၿပီး၊ ပါးစပ္ကဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္နဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ေမတၱာပုိ႔ၿပီေပါ့။
တခုေတာ့ရွိတယ္။ အဲသည္အဆိပ္တံုးပစ္တဲ့လူေတြလဲ ၾကားဖူးနား၀ရွိတယ္ ထင္ပါ ရဲ႔။ အဘုိးႀကီးအဘြားႀကီးရဲ႔ ျခံေရွ႔နားကုိေတာ့ ေယာင္လုိ႔ေတာင္မွ မသီရဲၾကဘူး။
ေခြးေတြရဲ႔အရွိန္ကလဲမေသးဘူးေလ။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုလူလဲ သူတုိ႔ျခံနားဘယ္ကပ္ ရဲပါ့မလဲ။
အဲ-ေမြးတာနဲ႔ပက္သက္လုိ႔ကေတာ့ အဘြားႀကီးကလႊတ္ဂ႐ုစုိက္တယ္။ ဘယ္ေခြး မျဖစ္ျဖစ္၊ ေမြးၿပီေဟ့æဆုိတာနဲ႔၊ ဆန္ျပဳတ္လာမေသာက္ေတာ့ဘူးဆိုတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ေမြးတဲ့ေနရာအထိ သြားေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ဆန္ျပဳတ္တုိက္တယ္။ အနီးအနားကုိ အ ကူအညီေတာင္းၿပီး၊ ေကၽးေမြးဖုိ႔မွာတယ္။ မုိးမလံုရင္မုိးလံုရာေ႐ႊ႔ေပးတယ္။ အဲဒါမွ မလံု ေလာက္ေသးဘူးဆုိရင္ေတာ့၊ တၿမိဳ႔လံုးကုိ သူ႔သုိေလွာင္႐ံုထဲသယ္သြားေလ့ရွိတယ္။
ေခြးသံေယာဇဥ္ကေတာ့ႀကီးတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔သားအဖတေတြ ေခြးခ်စ္တယ္ဆုိတာ အဲသည္အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးနဲ႔ယွဥ္လိုက္ေတာ့ သူတုိ႔အိပ္ေနသေလာက္ပဲရွိမယ္။
အဲ-အဲသည္လုိ ေခြးေတြကုိေကၽးဖုိ႔အတြက္ မနက္မနက္ ေခြးစာက်ဳိၾကတဲ့ အေၾကာင္းလဲေျပာရအံုးမယ္။
သူတုိ႔မွာ အိမ္ေဖၚမရွိဘူး။ ကူညီလုပ္ကုိင္ေပးဖုိ႔ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း တပည့္လက္သား လဲ အိမ္မွာမထားဘူး။ လူမေမြးဘူး။ ေခြးပဲေမြးတယ္။ ဆုိေတာ့ အဘုိးႀကီးအဘြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္တည္းရယ္။
မနက္ ၄ နာရီမွာ အိပ္ရာကထၾကတယ္။ ထံုးစံအတုိင္းမ်က္ႏွာသစ္။ ဘုရားရွိခုိး။ ေရေႏြးအုိးတည္။ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္။ ဗုိက္ျဖည့္။ ၿပီးငါးနာရီဆုိရင္ ကုန္ေလွာင္႐ံုထဲ ေရာက္ၾကၿပီ။
ကုန္ေလွာင္႐ံုထဲမွာကေတာ့ ေနာက္ဘက္အုတ္နံရံကုိကပ္ၿပီး ခ်ထားတဲ့ဆန္ကြဲအိတ္ ေတြ ေလးငါးရွစ္ဆယ္ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဖံုးအပိတ္လုပ္ထားတဲ့ ေပပါႀကီးေတြလဲ ဆယ္ လံုးေလာက္ရွိတယ္။ အဲသည္ေလလံုေပပါႀကီးေတြထဲမွာကေတာ့ ျပင္ခ႐ုိင္(ေမာ္တင္ စြန္း)ဘက္က တုိက္႐ုိက္မွာ၀ယ္ထားတယ္ဆုိတဲ့ ငါးပ်က္ပုဇြန္မႈန္႔အေျခာက္ေတြ ဖိသိပ္ ထည့္ထားတယ္။ အဲæေပါက္ျခမ္းထင္းစည္းေတြကေတာ့ေထာင့္ တေထာင့္မွာ ေထာင္ပံု ရာပံုပဲ။ ၿပီးစဥ့္အိုးတလံုးနဲ႔ထည့္ထားတဲ့ဆားေတြလဲရွိတယ္။ ေခြးရိကၡာေတြ။ ဒါပဲ။ တျခား ဘာပစၥည္းမွ မရွိဘူး။ ေခြးေတြပဲရွိတယ္။
ေနအံုး။ သူတုိ႔တုိက္နဲ႔ေဘးခ်င္းယွဥ္ေနတဲ့ အုတ္နံရံအတြင္းဘက္မွာ မီးဖုိႀကီးတခု ရွိေသးတယ္။ တြင္းတူးထားတယ္။ ဖုိခေနာက္ အုတ္ခံုအေသလုပ္ထားတယ္။ အဲသည္မီး ဖိုေပၚမွာမွ ဒန္အုိးႀကီးတလံုး။ အုိးႀကီးမလႈပ္ေအာင္ က်က်နန အထုိင္ခ်ၿပီး ဘိလပ္ေျမနဲ႔ အေသကုိင္ထားတယ္။ ဆန္တတင္းခြဲ တအိတ္ခ်က္ႏိုင္တယ္လို႔ေျပာတယ္။ ဧရာမဒန္ အုိးႀကီး။ စက္႐ံုပုိင္ဆုိေတာ့ အထူးသီးသန္႔ထူထူႀကီးလုပ္ထားတာတဲ့။ က်ဳပ္အျမင္ေျပာရ ရင္ေတာ့ သူတုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ၀င္ေခြအိပ္ေနလုိ႔ေတာင္ ရႏိုင္တယ္ေအာက္ေမ့ တာပဲ။
ဆုိပါေတာ့။ အဲသည္အိုးႀကီးထဲကုိ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဆန္ကြဲဆယ္ျပည္ ေလာက္ ခပ္ထည့္ၾကတယ္။ ၿပီး ငါးပ်က္ေျခာက္ တစ္ျပည္ေလာက္လဲ ထပ္ထည့္တယ္။ ဆား ႏွစ္ဆုပ္သံုးဆုပ္လဲ ထည့္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အုိးေပၚအေရာက္ သြယ္ထားတဲ့ ေရပုိက္ဘံုဘိုင္ေခါင္းကုိ ဖြင့္ခ်လိုက္တယ္။
တေယာက္ကေရနဲ႔၊ ငါးေျခာက္မႈန္႔နဲ႔၊ ဆန္ကြဲေတြနဲ႔ကုိ သမေအာင္ေမႊေပးတယ္။ တေယာက္ကမီးေမႊးတယ္။ ေအာက္ကမီးအားလဲေကာင္းလာေရာ၊ ေရလဲအုိးထဲမွာ တ ၀က္ေက်ာ္လာေရာ။ ေရတုိင္ကုိပိတ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ပုိင္းပြက္ပြက္ဆူလာေတာ့မွ တေယာက္တလွည့္ ေလွာ္တက္ေယာက္မႀကီးနဲ႔ ဆန္ျပဳတ္အုိးေမႊၾကတယ္။
က်က္ၿပီလား။ က်က္ၿပီဆိုရင္မီးေတြၿငိမ္း။ ေရနည္းနည္းထပ္ဖြင့္ခ်။ အေအးခံ။ ထပ္ေမႊ ေပး။ ခုႏွစ္နာရီဆုိရင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီ။ ကုန္ေလွာင္႐ံုထဲက ကုိယ္ပုိင္ေမြးထားတဲ့ေခြး ေတြကုိ အရင္စေကၽးၿပီ။ အခ်ိန္မွန္။
ေခြးစာခြက္ကေတာ့ အုတ္သံမံတလင္းေပၚမွာပဲ ၀ါးတ႐ုိက္ေလာက္ရွည္ၿပီး တေပ ေလာက္က်ယ္တဲ့ အုတ္ေျမာင္းသံုးေျမာင္းလုပ္ထားတယ္။ အဲသည္ေျမာင္းေတြထဲကုိ ဆန္ျပဳတ္ေတြ ခပ္ထည့္ေကၽးလုိက္တာပဲ။ ေျမာင္းအရွည္လိုက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္စားၾက စမ္း။ မ၀မခ်င္း ေခါင္းမေဖၚတမ္း စားၾကစမ္း။
အသံေတာ့ ဘာသံမွမထြက္နဲ႔။ အခ်င္းခ်င္းလဲရန္မလုပ္နဲ႔။ စားမာန္မခုတ္နဲ႔။ ဟုိေျပး သည္ေျပးေနရာေရြးမေနနဲ႔။ ဟုိæအေကာင္ႏႈတ္သီးနဲ႔ထုိးၿပီး ငါးေျခာက္ဖတ္ခ်ည့္ လုိက္ စမ္းစားမေနနဲ႔။ ၀ါးျခမ္းျပားကုိယ္စီနဲ႔ ႀကိမ္းရင္းေမာင္းရင္းေကၽးတာပဲ။ ေခြးေတြကလဲ မဆန္႔မျပဲစားတာပဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ေခြးေတြလဲ လက္ေလ်ာ့။ မကုန္ႏိုင္မခန္းႏိုင္။ သည္အခိ်န္မွာ စား ခြက္ေတြထဲကုိထပ္ျဖည့္။ တေနကုန္စားၾကစမ္း။ ပုိတာကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲကေခြးေတြ အတြက္။ ပုိလဲပုိပါတယ္။ အုိးတ၀က္ေလာက္ ပုိတယ္။ တမင္ပုိက်ဳိထားတာပဲ။
အဲæရွစ္နာရီထုိးလုိ႔ ျမန္မာ့အသံကဆိုင္း၀ုိင္းသံၾကားရၿပီဆုိတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ အဘုိး ႀကီး အဘြားႀကီး ဆန္ျပဳတ္ပံုးကုိယ္စီနဲ႔ အျပင္ထြက္ၾကၿပီ။ ကူသယ္ေခါက္သည္ သယ္ ေကၽးၾကၿပီ။ ေခၽးတလံုးလံုးနဲ႔က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းလဲျဖစ္ကေရာ။
ၿပီးမွ ေရမုိးခ်ဳိး။ ေစ်းသြား။ ကုိယ္စားဖုိ႔စီစဥ္။ က်ဳပ္ေျပာတာ ရွင္းပါတယ္ေနာ္။
အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးႏွစ္ေယာက္တည္း။ သားေထာက္မီးခံမရွိဘူး။ ပုိက္ဆံေတြက ပုိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေသခင္မွာရွိတဲ့ပစၥည္းေတြကုိထုခြဲၿပီးအလွဴဘူး။ ေခြးေတြကုိပဲ ေကၽးေနတယ္။ ေခြးေတြအတြက္ကေတာ့ ၀ီရိယရွိသလားမေမးနဲ႔။ ကုန္ေလွာင္႐ုံထဲမွာ အနည္းဆံုး ေျခာက္လစာေလာက္ကေတာ့အျပည့္။
ဟုတ္တယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ရိွတာေပါ့သူငယ္ခ်င္းရယ္။
ဒုတိယကမၻာစစ္ျဖစ္တုန္းက အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ေခြးတေကာင္က သူတုိ႔လင္မယား ရဲ႔အသက္ကုိ ကယ္ခဲ့တယ္တဲ့။
တေန႔ၿမိဳ႔ေပၚကုိ ဗံုးလာၾကဲတယ္။ သူတုိ႔လဲဗုံုးခုိက်င္းထဲမွာ ဆင္းပုန္းေနၾကတယ္။ သည္အခ်ိန္မွာ ဗံုးတလံုးက သူတုိ႔ပုန္းေနတဲ့ဗံုးခုိက်င္းနဲ႔ တလံေလာက္ပဲကြာတဲ့ ေနရာ မွာ လာက်ၿပီး ေပါက္ကြဲသတဲ့။ သည္ေတာ့ သူတုိ႔ဗံုးခုိက်င္းကေလးလဲ ၿပိဳက်ၿပီး၊ သူတုိ႔ ကုိယ္ေပၚ ေျမေတြပိကုန္သတဲ့။ အဲဒါကုိ ေခြးကေျမေတြယက္ၿပီး သူတုိ႔ကုိေဖၚတယ္ဆုိပဲ။
အဲသည္ေက်းဇူးတရားနဲ႔ အဲသည္သစၥာရွိမႈေၾကာင့္ သူတုိ႔တသက္မွာ ေခြးေတြကုိပဲ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တယ္တဲ့။ ေကၽးခ်င္ေမြးခ်င္တယ္တဲ့။
အခုေတာ့ အဘိုးႀကီးေရာအဘြားႀကီးေရာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ လြန္ ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကလဲ ေရွ႔စဥ္ေနာက္ဆက္ဆုိသလုိဆံုးသြားၾကတယ္။ ေခြးေတြလား။ ေခြးေတြလဲ သူငယ္ခ်င္းသိတဲ့အတုိင္း ဟုိေရာက္သည္ေရာက္ေပါ့။ သခင္မွမရွိေတာ့တာပဲ။
1 comments:
ဆရာေမာင္သာရကို ငယ္ငယ္တည္း ကေလးစားခဲ့ တာပါ။ ဆရာ႕ရဲ႕ စာေတြကို လဲ ၾကိဳက္ပါတယ္။ ဆရာ႕ ရဲ႕ အသံ ကလည္း စြဲေဆာင္မွဳ႕ အရမ္းရွိပါတယ္။
Post a Comment