Written by ေဇာ္ခိုင္ဦး
Wednesday, 23 December 2009 08:50
၂၀၁၀ ဇန္န၀ါရီလထုတ္ ေ႐ႊအျမဴေတမဂၢဇင္းမွ
၁။
ခါတိုင္းလိုပါပဲ။ သံတံခါးနီႀကီးေရွ႕ ရပ္ၿပီး တံခါးကို အသာအယာ ဆြဲဖြင့္ၿပီး ျပန္ေစ့၊ ထို႔ေနာက္ ျမက္ခင္းစိမ္း ႏုေလးေပၚ ျဖစ္ေလွ်ာက္၍ စာၾကည့္တိုက္ တံခါး၀ အေရာက္တြင္ လက္ႏွိပ္စက္သံ တေျဖာက္ေျဖာက္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။
တိတ္ဆိတ္ျခင္းတို႔ မင္းမူေနေသာ စာၾကည့္တိုက္ထဲတြင္ စာၾကည့္တိုက္မွဴး၊
လက္ေထာက္ စာၾကည့္တိုက္မွဴးတို႔ကလည္း သူတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ အလုပ္ႏွင့္ သူတို႔ မအားလပ္ၾက။ မိမိကလည္း ထုံးစံအတိုင္း ထိုင္ေနက် ခံုေလးတြင္ ၀င္ထုိင္ၿပီး ဖတ္လက္စ စာအုပ္ တခ်ဳိ႕ကို ေသြးေႏြးသြားေအာင္ မိတ္ဆက္ရျပန္သည္။
သိိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မိမိလည္း စာၾကည့္တိုက္ႀကီးထဲမွ အစိတ္အပိုင္း တစ္ရပ္ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ တိတ္ဆိတ္ျခင္း အင္ဂ်င္ျဖင့္ ခုတ္ေမာင္း ေနေသာ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးထဲမွာ မိမိလည္း စီးေမ်ာ သြားခဲ့ရၿပီျဖစ္သည္။ စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ ေ၀းေနခဲ့ရေသာ ရက္စြဲမ်ားတြင္ “စာဖတ္ျခင္း”ဆိုေသာ အလုပ္က လုပ္စရာ မလိုဘူးဟူ၍ေတာင္ စိတ္၀ယ္ ထင္ေနခဲ့မိသည္။ေန႔စဥ္ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ကတၱရာ လမ္းမေပၚ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ေျပးေျပးလႊားလႊား ကိုယ့္စားက်က္ကိုယ္ ရွာေနရ စဥ္မေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ သူတစိမ္းပမာ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးသည္။ တသီးတသန္႔ အခ်ိန္ရေအာင္ ယူၿပီး စာၾကည့္တိုက္ထဲ သြားထိုင္ျဖစ္လွ်င္ေတာ့ ဖတ္စရာ၊ မွတ္စု ထုတ္စရာ၊ ေရးခ်င္စရာေတြ မနည္းမေနာ ထုထည္ႀကီးႏွင့္ပါလား။
ေျမညီထပ္တြင္ မဂၢဇင္း မ်ဳိးစုံက သံစင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ အျပည့္အေမာက္၊ တခ်ဳိ႕မဂၢဇင္းမ်ားဆို သူ႔ေနရာေလး တစ္ေနရာရဖို႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ေတာင္းဆို ေနရတာ ျမင္ေနရျပန္သည္။ အုတ္သား ေလွကားထစ္ အတိုင္း ပထမထပ္ တက္သြားလိုက္ျပန္လွ်င္ စာအုပ္ ပင္လယ္ႀကီးက လႈိင္းတံပိုးထလ်က္ မိမိကို လက္ယက္ ေခၚေနျပန္သည္။
အနား တိုးကပ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ စစ္ကိုင္း ဦးဘိုးသင္း၊ ျမမ်ဳိးလြင္၊ ေရႊဥေဒါင္း၊ မင္းေက်ာ္၊ ေမာင္ထင္၊ ေစာဦး၊ ဒဂုန္တာရာ၊ ျမသန္းတင့္၊ ေအာင္လင္း၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ေမာင္ေန၀င္း၊ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ ေမာင္မဲ၊ ဇ၀န၊ သိန္းေဖျမင့္၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ ခင္ႏွင္းယု၊ မိုးမိုး(အင္းလ်ား)၊ ဒဂုန္နတ္ ရွင္၊ ဆန္းထြန္း(မန္းတကၠသိုလ္)၊ တိုက္ စုိး၊ သုခ၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသု၀ဏ္ စာအုပ္ စင္ႀကီးေတြကို ေရွ႕ကၾကည့္လိုက္ ေနာက္ေက်ာဘက္က ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ ေမာလွပါၿပီ။ ဖတ္စရာေတြ၊ ဖတ္စရာေတြ ေတာင္ပုံရာပုံ။ ဒုတိယထပ္မွ တတိယ ထပ္သို႔ ခပ္ဖြဖြ တက္ျဖစ္ခဲ့ျပန္ၿပီ။
သားေရနက္ဖုံးႀကီးမ်ားျဖင့္ အခန္႔ခ်ဳပ္ ထားေသာ လက္တစ္ေတာင္မက ရွည္လ်ားၿပီး လစဥ္အလိုက္ ေသသပ္ က်နစြာ စည္းေႏွာင္ ခ်ဳပ္လုပ္ထားေသာ သတင္းစာႀကီးမ်ား ေပါင္းခ်ဳပ္။အေဟာင္းအျမင္း ရနံ႔က ႀကိဳင္လြင့္ ပ်ံ႕သင္းေနသည္။ သမိုင္း စာမ်က္ႏွာမ်ားကို ေျပာျပေနသည့္ ထိုသတင္းစာႀကီး မ်ားကို အသာအယာပင္ လွန္ေလွာၿပီး တစ္ရြက္ခ်င္း၊ တစ္ရြက္ခ်င္း ခပ္ဖြဖြ။ စာရြက္ခတ္သံ၊ လြန္႔သံတို႔ကိုပင္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားေနခဲ့ရသည္။ နီနီရဲရဲ စာလုံးေလးက ထင္းခနဲ ေပၚလာသည္။ လူထု...လူထုဂ်ာနယ္၊ လူထု သတင္းစာ...ႏွစ္ပရိေစၦဒ ၾကာျမင့္မႈ၊ မႈန္၀ါးမႈ အတိတ္ကားခ်ပ္မ်ားေအာက္မွ ႐ုန္း ထလာသည္၊ လာေနသည္ဟု စိတ္၀ယ္ ထင္ျမင္ေနရသည္။
၂။
၁၉၉၀ ႏွင့္ ၁၉၉၅ ၾကားကာလ၊ မႏၲေလး တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဘ၀က မိမိဆရာ ဦးစိန္သီးဦးႏွင့္ ညစဥ္လိုလို တကၠသိုလ္ ထိပ္နားက ကာခ်ဳိဆိုင္ေလး မွာ ထုိင္ျဖစ္ၾကသည္။ စကားဦးတည့္ ရာေျပာရင္း စေနစာေပ၀ိုင္း အေၾကာင္းသို႔ စကားဆိုက္သည္။ ဆရာက စီးကရက္တစ္ဖြာ မွ်ဥ္း႐ႈိက္ၿပီး လူထု ဦးလွ (သို႔မဟုတ္)
ဦးေလးလွ အေၾကာင္း ေျပာျပတတ္သည္။ “ကိုယ္ ရတနာပုံ သတင္းစာ ဂဏန္း ၁၊ အတြဲ ၁ ကိုေတြ႕ေတာ့ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာတိုက္၊
စေနစာေပ၀ိုင္းမွာ MA ေက်ာင္းသားဆိုတာ ဒီလုိမွေပါ့လို႔ ဦးေလးလွက ကိုယ့္ပခုံးကို ကိုင္ၿပီး ေျပာခဲ့တဲ့ စကားသံ အခုထိ ၾကားေယာင္ေနတုန္းပဲကြာ”
ဆက္ၿပီး ဆရာက ေျပာျပန္ေသးသည္။
“တစ္ေန႔ ဘယ္သူက ပါေမာကၡကို ခြၽန္တြန္းသြား လုပ္လည္း မသိပါဘူးကြာ။ ကိုယ့္ သတိေပး ခံခဲ့ရတယ္။ မင္း ေဒါက္တာ သန္းထြန္းရဲ႕ ေက်ာက္စာသင္တန္း သြားတက္တယ္။ လူထုဦးလွ ေဒၚအမာတို႔အိမ္ ေရထြက္ မတတ္သြားေနတယ္။ စာေရးတာေတာင္ စကားေျပာသလို လိုက္ေရး ေနတယ္နဲ႔ ေျပာၾကတယ္။
လူထု ဦးလွတို႔က လူေကာင္း၊ လူေတာ္ေတြကြ။ စိတ္ေကာင္း ႏွလုံးေကာင္းလည္း ရွိၾကတယ္။ သူတို႔ ေဘးက လူတခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ မင္းၾကည့္ေပါင္း ႏိုင္ငံေရးေတြ၊ ဘာေတြ သြားမ႐ႈပ္နဲ႔ ၾကားလား” ဆရာ့ရဲ႕ပါေမာကၡက ပုဂၢိဳလ္စြဲသာ ရွိခဲ့ရင္၊ အျမင္ မၾကည္လင္ခဲ့ရင္၊ အသိအမွတ္ျပဳ မထားခဲ့ရင္၊ လူထုဦးလွတို႔ရဲ႕ သေဘာထားေတြကို မေထာက္ခံခဲ့ရင္ ဆရာတို႔ MA ဘြဲ႕ရခဲ့ၾကမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါ ဆရာက ျဖည့္စြက္ ေျပာသြားခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္ ၀င္းထဲရွိ တမာ ေတာအုပ္မွ တမာရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ေသာ ေလျပည္ညင္းက အခ်ိန္အခါမဲ့ တိုက္ခတ္သြားသည္။ ဆရာႏွင့္ ဆုံတိုင္း လူထု ဦးလွ၊ လူထု ေဒၚအမာတို႔ အေၾကာင္း စဥ္ဆက္မျပတ္ ၾကားေနခဲ့ရသည္။ ခက္သည္က မိမိ ဘ၀မွာ ေလ့လာခဲ့ေသာ စာေပ အမ်ားစုမွာ လုံးခ်င္း ၀တၳဳမ်ား၊ ရသကဲ လႊမ္းေသာ ေဆာင္းပါးမ်ား အဖတ္မ်ား ျဖစ္ခ့ဲေတာ့ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ လူထု ေဒၚအမာ၏ ျပည္သူ ခ်စ္ေသာႏွင့္သာ ရင္းႏွီးဖူး ၿပီး ဦးေလးလွ၏ စာမ်ားကို တ႐ႈိက္မက္မက္ မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းကိုေတာ့ ၀န္ခံလိုေပသည္။
ေကာင္းၿပီ၊ ဒါဆို လူထုဦးလွႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္မွာ သြားၿငိသနည္း ဆိုေတာ့ လူထု ခ်စ္သမွ် လူထု ဦးလွထဲက မိမိ အလြန္ အင္မတန္မွ အားက် ၾကည္ညိဳရေသာ ဆရာ ျမသန္းတင့္၏ ဦးလွေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ လမ္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဆရာ ျမသန္းတင့္က လူထုဦးလွ၏ SKETCH ကို “ဦးလွ႐ုပ္ပုံလႊာသည္ ပန္းစၾကာ မွန္ေျပာင္းကို ၾကည့္ရသလို အေရာင္အေသြးအစုံ၊ အေနအထားစုံသည့္ ႐ုပ္ပုံလႊာ ျဖစ္ရာ ဦးလွ အေၾကာင္းကို ေထာင့္စုံေအာင္ မေရးႏိုင္ပါ။
ဦးလွသည္ ႀကီးပြားေရး မဂၢဇင္းကို ထုတ္ေ၀သူ၊ တည္းျဖတ္သူအေနျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးကို မ်ဳိးေစ့ ခ်ခဲ့သူတစ္ဦး။ ထိုမွ်မက ေခတ္စမ္း စာေပေလာကႏွင့္ အျပင္ စာေပေလာကတို႔ကို လည္း ေပါင္းစည္း ေပးႏိုင္ခဲ့သူ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။
ေနာက္ကားခ်ပ္မွာ ဂ်ာနယ္ ဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ ဦးလွ။ ဦးလွက လူထု ဂ်ာနယ္ ထုတ္သည္။ ထိုမွစ၍ ႀကီးပြားေရး ဦးလွဟူေသာ အမည္ ေပ်ာက္ကာ လူထု ဦးလွဟူေသာ အမည္ကို ရလာသည္။ ထို႔ေနာက္ လူထု သတင္းစာ ထုတ္ေ၀သည္။ စင္စစ္ ဦးလွသည္ ပ်ားတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ အလြန္ အလုပ္မ်ားသူ ျဖစ္သည္။ သတင္းစာ ထုတ္တုန္းကလည္း သတင္းစာသမား တို႔ထုံးစံ ေခါင္းႀကီးေရးရ၊ ေၾကးနန္း သတင္းတည္းျဖတ္ရ၊ နယ္သတင္းေတြ လည္း တည္းျဖတ္ရႏွင့္ အားရသည္ဟူ၍ မရွိ။ သတင္းစာ ရပ္လိုက္သည့္ အခါတြင္လည္း လူမႈေရး ကိစၥေတြ တစ္ပုံ တစ္ပင္၊ လူအို႐ုံ ကိစၥ၊ ေဆး႐ုံ ကိစၥ၊ ၿမိဳ႕ကိစၥ၊ ရပ္ရြာ ကိစၥေတြႏွင့္ အျမဲ အလုပ္မ်ား ေနတတ္သည္။ ထိုသို႔ အလုပ္မ်ားေန သည့္ၾကားမွ လာသမွ် ဧည့္သည္ကိုလည္း ဧည့္၀တ္ ေက်ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေသးသည္။ ဦးလွ အေၾကာင္း ေရးလွ်င္ လူမႈ ေကာင္းစားေရးကုိ ေရွ႕႐ႈ ေဆာင္ရြက္သည့္ ပရဟိတ ၀ါဒီတစ္ဦး အေနျဖင့္ ေရးလွ်င္ ေရးစရာေတြ အမ်ားႀကီး။
ကြၽန္ေတာ္သည္ လူတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ျမင္ရာတြင္ ၇၀^ ၃၀ စံခ်ိန္ျဖင့္ ၾကည့္ပါသည္။ လူတစ္ေယာက္ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေကာင္းၿပီး ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းဆိုး လွ်င္ ထုိလူသည္ လူေကာင္း။ ေလာကတြင္ ျပည့္စုံသည္ ဟူ၍ မရွိပါ။ ဦးလွ တြင္ ခြၽတ္ယြင္းခ်က္၊ အားနည္းခ်က္မ်ား ရွိေကာင္း ရွိပါလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအားနည္းခ်က္၊ ခြၽတ္ယြင္းခ်က္မ်ား သည္ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းပင္ မရွိပါ။ ဦးလွ၏ အားေကာင္းခ်က္သည္ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ထက္ အမ်ားႀကီး ပိုပါသည္” ဟူ၍
တို႔ထိထားခဲ့သည္။
လူထုဦးလွ ဆိုသူမွာ ဤသို႔ပါတကားဟု စတင္ စိတ္၀င္စား လာခဲ့ရသည္။ တစ္ရက္ ၿမိဳ႕ထဲရွိ လမ္းေဘး တကၠသိုလ္မွ စာအုပ္တစ္အုပ္ ရသည္။ လူထုဦးလွ၏ ေလႏွင့္အတူ ဆိုသည့္ စာအုပ္။ ဦးလွသည္ ပုဒ္မ ၅ ျဖင့္ အဖမ္းခံေနရစဥ္ ေထာင္တြင္း၌ လူငယ္ တစ္ဦးႏွင့္သိကြၽမ္း၍ အနာဂတ္ လူငယ္မ်ား အက်ဳိးအတြက္ ထိုလူငယ္၏ ဘ၀ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ေျပာခိုင္းသည္။ ထိုအခါ လူငယ္က သူ၏ အိမ္ေျပးဘ၀၊ အလစ္သုတ္သမား ဘ၀၊ ေဖာက္ထြင္း ခါးပိုက္ႏႈိက္ ဘ၀၊ ဖဲ႐ိုက္၊ ေဆးေျခာက္ ႐ွဴၿပီး ေထာင္အႀကိမ္ႀကိမ္ က်ေသာ အျဖစ္မ်ား၊ သမာအာဇီ၀ အလုပ္ အနည္းငယ္သာ လုပ္ၿပီး ဒုစ႐ိုက္ က်ဴးလြန္မႈမ်ားျဖင့္ လြင့္ေမ်ာေနေသာဘ၀ကို ေရးဖြဲ႕ထားေသာ ၀တၳဳ ျဖစ္ေနသည္။ မိမိမွာ ထို၀တၳဳ ဖတ္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို အလန႔္တၾကား ၾကည့္မိခဲ့သည္။ ဘ၀ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးေတြ လည္း ရွိေနတာပါလားဟု အသိရလိုက္ သည္။ ထိုစာအုပ္ေလး သြားေလရာ တကိုင္ကိုင္ျဖစ္ေနစဥ္ ဦးေလးသန္းၫြန္႔ က လူထုဦးလွ ေထာင္ထြက္လာေတာ့
ေထာင္စာအုပ္ ၉ အုပ္ပါလာခဲ့တယ္ကြ ဟု ဆိုရာ မိမိမွာ က်န္သည့္ ေထာင္ စာအုပ္မ်ားကို လိုက္စုေဆာင္းရျပန္ သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ လမ္းေဘး တကၠသုိလ္မ်ားမွ ေထာင္ႏွင့္ လူသား ထပ္ရျပန္သည္။ ထိုစာအုပ္ တြင္ ေထာင္က် ၁၂ ေယာက္တို႔၏ ဘ၀ကို မိဘမ်ဳိး႐ိုးမွ စ၍ လူ႔ဘ၀ ေရာက္လာပုံ၊ ပညာသင္ယူပုံ၊ လူ႔ေလာကတြင္ ႀကီးျပင္း လာခဲ့ရပုံ စသည္တို႔ကို ေမးျမန္း မွတ္သားခဲ့ၿပီး မူရင္းအတိုင္း အေသး စိတ္တင္ျပထားသည္။ ထိုေထာင္က် မ်ားထဲမွ “ကိုသုခ” ကို ယေန႔တိုင္ အမွတ္ရ ေနမိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းတို႔ကို ဦးေစာ လုပ္ၾကံရာတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူ အေၾကာင္း ျဖစ္ေနသည္။
ထို႔ ေနာက္ “အျမ”၊ အျမကေတာ့ အခ်စ္ ဆန္းေၾကာင့္ ေသဆုေတာင္းခဲ့သူ ျဖစ္ေန ျပန္သည္။ သုိ႔ျဖင့္ လူထုဦးလွ၏ ေထာင္ စာအုပ္ ၂ အုပ္ ဖတ္ခြင့္ရလိုက္ၿပီ။ ေလွာင္ခ်ဳိင့္တြင္းမွ ငွက္ငယ္မ်ားကိုေတာ့ မ်က္ႏွာဖုံးပင္ မပါေတာ့ဘဲ အေႏွာင့္မ်ား ျပဳတ္ထြက္လ်က္ ညေစ်းတန္းမွ ရလိုက္ျပန္သည္။ ဇနီးႏွင့္ သားသမီး မ်ားသုိ႔ ေထာင္တြင္းမွ ေပးစာမ်ားကို က်ဳံးေဘး စာၾကည့္တိုက္မွ ငွားရမ္း ဖတ္႐ႈခဲ့ရသည္။ ဦးလွ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီး၌ ၁၉၅၃ ေအာက္တိုဘာ ၇ ရက္မွ ၁၉၅၇
ဇန္န၀ါရီ ၁၄ ရက္ထိ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ အဖမ္းခံ ေနရစဥ္အတြင္း မႏၲေလးရွိ ဇနီးႏွင့္ သားသမီးမ်ားထံသို႔ ေပးပို႔ေသာ စာ စုစုေပါင္း ၅၁ ေစာင္ကို စုေပါင္းပုံႏွိပ္ ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဖတ္ခဲ့ရေသာ စာအုပ္မ်ားထဲမွ တစ္မူ ဆန္းသစ္ေသာ စာအုပ္ေလးဟု မွတ္မွတ္သားသား ျဖစ္ေနခဲ့ရျပန္သည္။ အားလုံး ေကာင္းၾကရဲ႕လား၊ ရဲေဘာ္ႏွင့္ ေမာင္ႀကီးႏွမ၊ စစ္ အခ်စ္ႏွင့္ေထာင္ သုံးအုပ္ကို တစု တစည္းတည္း လမ္း ၃၀၊ ေဒါင္းအိုးေ၀ စာေပမွ ရလိုက္သည္။ ေထာင္စာအုပ္ မ်ားက
ဖတ္လက္စ ျဖစ္ေန၍ ထိုသုံး အုပ္ကို ဆက္တိုက္ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရဲေဘာ္ႏွင့္ ေမာင္ႀကီးႏွမတြင္ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္သို႔ ၀င္ေရာက္ၿပီး တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ ၿမိတ္ၿမိဳ႕နယ္က လူငယ္ ရဲေဘာ္တစ္ဦးႏွင့္ မႏၲေလး ၿမိဳ႕ေစ်းခ်ဳိဆိုင္ တစ္ဆိုင္က မိန္းမပ်ဳိ တစ္ဦးတို႔၏ အခ်စ္ ဇာတ္လမ္းေလး ျဖစ္ေနသည္။
ထူးျခားခ်က္က ထို၀တၳဳ ထဲတြင္ ေရွးေဟာင္းျမန္မာ့ စစ္တိုက္ နည္းမ်ားႏွင့္ မင္းတုန္းမင္း၊ သီေပါမင္း ေခတ္ နန္းတြင္း အေရးေတာ္ပုံမ်ား အေၾကာင္း ပါ၀င္ ေနျပန္သည္ကို မွတ္သားခြင့္ ရလိုက္ျပန္သည္။ စစ္အခ်စ္ႏွင့္ ေထာင္မွာ ၿဗိတိသွ် အစိုးရေခတ္ ၁၉၃၀ တစ္၀ိုက္ ဆိုး၀ါးေသာ စီးပြားေရး စနစ္ေအာက္တြင္ ေတာင္သူ လယ္သမားမ်ား ေဘးဒုကၡ ေရာက္ၾကရပုံမ်ား၊ စစ္ေဘးဒဏ ္ခံၾကရပုံမ်ား၊ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္မ်ားႏွင့္ အိႏၵိယသို႔ ထြက္ေျပးၾကပုံ မ်ားႏွင့္
လမ္းခရီးတြင္ ဒုကၡ ေရာက္ၾက ရပုံမ်ား၊ ဒုကၡမ်ား ၾကားထဲမွ ေတြ႕ၾကဳံဆုံ ကြဲရေသာ လူငယ္ တစ္ဦး၏ အခ်စ္ေရး၊ ထိုလူငယ္ ဓားျပမႈ ႀကီးျဖစ္ပြားကာ ေထာင္ဒဏ္ တစ္သက္တစ္ကြၽန္း အျပစ္ ေပးခံရ၍ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီး အတြင္း၌ ေတြ႕ၾကဳံ ခံစားရပုံမ်ား အျပင္ “ေထာင္ ေ၀ါဟာရ”အခ်ဳိ႕ကို ပုံႏွင့္တကြ ရွင္းျပ ထားတာပါျမင္ရ၊ ဖတ္ခဲ့ရသည္။ စစ္ၿပီး စက ေထာင္တံခါး ႏွင့္ မနီးတဲ့ ဘ၀ခရီး ႏွစ္အုပ္ကိုေတာ့ ေနာင္ကာလမ်ားစြာ လြန္ေျမာက္ၿပီးမွ ဘုန္းႀကီး တစ္ပါးက စြန္႔ၾကဲ၍ ရခဲ့လိုက္သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ လူထု ဦးလွ ေရးသား ျပဳစုခဲ့ေသာ ေထာင္စာအုပ္ ၉ အုပ္ဖတ္ခြင့္၊ ပိုင္ခြင့္ ရခဲ့ျပန္သည္။ လူထုဦးလွ ဆိုသည့္ စာေရး ဆရာႀကီးမွာ ေရာက္ရာ အရပ္တြင္ စာေရးသား မွတ္တမ္း တင္ႏိုင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ဟူ၍ တစ္ဆင့္တိုးၿပီး စိတ္၀င္စားမႈ ျမင့္လာခဲ့ရသည္။
၃။
မိမိ မ်က္စိ ေရွ႕ေမွာက္မွ အျဖဴ အမည္း ဓာတ္ပုံမ်ားက တခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ ေၾကး၀ါေရာင္ပင္ သန္းစျပဳေနၿပီ။ ဓာတ္ပုံမ်ားကို စနစ္တက် သူ႔အစီအစဥ္ အတိုင္း တစ္မ်က္ႏွာတိုင္းတြင္ ကပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဓာတ္ပုံ စာအုပ္ ဟုဆိုလွ်င္ မွန္မည္။ ဓာတ္ပုံအယ္လ္ ဘမ္ဟူ၍ ေခၚရမည္ မထင္။ မိသားစု ပိုင္စာအုပ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက် ခ်ဳပ္ထားေသာ အနံတို၊ အလ်ားရွည္ေသာ ဓာတ္ပုံ စာအုပ္။ လူထုဦးလွ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ပုံရိပ္မ်ားကို ဟန္အေန အထား
အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ေတြ႕ရသည္။
ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းပုံ ေနာက္ခံ ကားခ်ပ္ေရွ႕မွ ေဟာေျပာေနေသာ လူထုဦးလွ။စာဆိုေတာ္ေန႔ အခမ္းအနား တစ္ခုမွ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဦးေက်ာ္ရင္ႏွင့္ တြဲထိုင္ ေနေသာ လူထုဦးလွ။ ေလယာဥ္ ကြင္းထဲမွ ပန္းကုံး တေ၀ေ၀ႏွင့္ ျပဳံးေနေသာ လူထုဦးလွ။ ဆရာေတာ္ ေရႊတိုင္းသားက ေပ၊ ပုရပိုက္ ၾကည့္ေနစဥ္ နံေဘးမွ မွတ္စု လိုက္ေနေသာ လူထုဦးလွ။
႐ႈမ၀ဦးေက်ာ္ႏွင့္ ဦးသုခတို႔ အလယ္မွ ရယ္ေမာေနေသာ လူထုဦးလွ။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ အတူ ၾကမ္းျပင္ေပၚ တူညီစြာ ထိုင္ၿပီး ႏွစ္လုိေသာ အျပဳံးႏွင့္ လူထုဦးလွ။
မင္းကြန္း ေခါင္းေလာင္းႀကီး၊ ပုထိုးေတာ္ႀကီး၊ ျမသိန္းတန္ ေစတီတို႔ ေရွ႕မွ လူထု ဦးလွ။ သိန္းေဖျမင့္၊ ဇ၀နတို႔ႏွင့္ အတူ စားေသာက္ ၿပီးခါစ လူထုဦးလွ။
ျမမ်ဳိးလြင္၊ ဒီဆူဇာဦးခင္ေဇာ္၊ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္တို႔ႏွင့္ လူထုဦးလွ။ စစ္ကိုင္း တံတားေပၚမွာ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ လာေနေသာ လူထု ဦးလွ။ စစ္ကိုင္းေကာင္းမႈေတာ္ မုခ္၀ေရွ႕ မွ ဒဂုန္နတ္ရွင္၊ ဇ၀န၊ သုခတို႔ႏွင့္ လူထုဦးလွ။ ေပၚဦးသက္၏ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ပန္ခ်ီကားေရွ႕မွ ေမာင္သစ္လြင္(လူထု)၊ ပန္းခ်ီေပၚဦးသက္၊ ျမဇင္၊ လူထုေဒၚအမာတို႔ႏွင့္ လူထုဦးလွ။
မင္းရွင္၊ သန္းေဆြ၊ ျမမ်ဳိးလြင္တို႔ႏွင့္ လူထု ဦးလွ။ ပုဂံသရပါတံခါး၀က လူထု ဦးလွ။ ေမာင္သာႏိုး၊ တင္မိုးတို႔ႏွင့္ လူထု ဦးလွ။ ေတာင္ၿမိဳ႕ မဟာဂႏၶာ႐ုံ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ ေက်ာင္းေလးေပၚမွ လူထု ဦးလွ။ ဦးဆန္းထြန္း (မန္းတကၠသိုလ္)၊ မင္းေက်ာ္၊ ေမာင္ဆုရွင္၊ တက္တိုးတို႔ႏွင့္ လူထုဦးလွ။
သမိုင္းပါေမာကၡ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက သေဘာတက် လွမ္းၾကည့္ေနစဥ္ စိတ္ပါလက္ပါ ေဟာေျပာေနေသာ လူထု ဦးလွ။
အမွတ္တရ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးေနေသာ လူထု ဦးလွ။ ဓာတ္ပုံစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာမ်ားကို လွန္ေလွာ မိေနစဥ္ မိမိမွာ လူထုဦးလွတို႔ နံေဘး ေရာက္ေနသလို
စိတ္၀ယ္ေအာက္ ေမ့ေနမိသည္။ ပန္းစၾကာ မွန္ေျပာင္း ၾကည့္ေနရသလို အေရာင္အေသြး စုံလွသည့္ လူထုဦးလွကို ျမင္ေတြ႕ေနရ သည္။
၄။
လူေျပာသူေျပာမ်ားျဖင့္ လူထုဦးလွ အေၾကာင္း ဟိုတစ္စ၊ ဒီတစ္စၾကား ခဲ့ရစဥ္က လူထု ဦးလွသည္ ကိန္းႀကီးခန္းႀကီး ႏိုင္သည္ ဟူေသာ စကားပင္ ျဖစ္သည္။ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္၊ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ မေသာက္၊ မိသားစုႏွင့္ အတူ စမတ္က်က် စားတတ္၊ ေသာက္တတ္ၿပီး ေဆးလိပ္၊ ကြမ္း၊ အရက္ ေရွာင္ၾကဥ္ခဲ့ေသာ သူဟု သိရျပန္သည္။ မိမိတို႔က စာေရးဆရာဆိုတာ မ်ဳိးစုံရမည္ ဟူေသာ အထင္မွား မ်ဳိးကို တစ္ခ်ိန္က လက္ခံခဲ့ဖူးသည္။
သို႔ေသာ္ သူ အင္မတန္ ခင္မင္ေသာ စာေရး ဆရာ၊ ဒါ႐ိုက္တာ သုခကမူ ကြမ္းတျမဳံ႕ျမဳံ႕ အျမဲေနတတ္သည္။ ဦးသုခ ကြမ္းစားတာ ျမင္လွ်င္ ဦးလွက မႏွစ္ၿမိဳ႕ အျမဲ ေ၀ဖန္တတ္သည္။ ကြမ္းယာကုန္လို႔ ဦးလွေရွ႕မ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္ ၀ယ္ခိုင္းရင္ “ဟင္ ခင္ဗ်ားဥစၥာကလည္း”ဆိုၿပီး မတင္မက် စကားမ်ဳိးျဖင့္ အျပစ္တင္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ အျပစ္တင္ စကားဆုိခဲ့သူ ဦးလွက တစ္ခါ အမရပူရ မဟာဂႏၶာ႐ုံ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေတာ့
“စ်ာပန သတင္းကား” ႐ိုက္ဖို႔ ရန္ကုန္ရွိ ဦးသုခကို ဖလင္ေပ ၄၀၀၀ ယူၿပီး အျမန္လာခဲ့ဖို႔ လွမ္းေခၚသည္။ ဦးသုခက ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္ေပါင္း မ်ားစြာႏွင့္ လူပရိသတ္ မ်ားကို ႐ိုက္ခ်က္ တစ္ကြက္ၿပီး တစ္ကြက္ ဖ်ဳိးဖ်ဳိးဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အေျပးအလႊား ႐ိုက္ေနေတာ့ ဦးလွက သေဘာက်ၿပီး နံေဘးမွ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ဦးသုခ ပင္ပန္းတာကိုလည္း သတိျပဳမိလာရသည္။ ထိုအခါ ဦးသုခ အနားကို သုတ္သုတ္ေလး ေျပးကပ္လာတဲ့ၿပီး...
“ကိုသုခေရ ခင္ဗ်ားဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ကြမ္းယာေလး ေျပး၀ယ္လိုက္ဦးမယ္” ဟု ေျပာသည့္ အခါ ဦးသုခမွာ တအံ့ တၾသႏွင့္။ ကြမ္းစားတာကို အျမဲေ၀ဖန္ တိုက္ဖ်က္ေနေသာ ဦးလွသည္ ဦးသုခ ၏ အစြဲအလမ္း ရသ တဏွာကုိ အလို လိုက္ခြင့္ျပဳ႐ုံ သာမက ကေလးသူငယ္ မ်ားလို သူကိုယ္တိုင္ပင္ ေျပး၀ယ္ေပး လိုက္ဦးမည္ဟု ဆိုခဲ့ဖူးသည္။
လူထု ဦးလွအေပၚ မိမိ ထင္ျမင္ ထားခဲ့ေသာ အထင္မွား ကိစၥ ထိုအေၾကာင္းျဖင့္ ေၾကပ်က္ခဲ့ရၿပီ။ ထို႔ေနာက္ လူထုဦးလွ “အားနာပုံႀကီး လိုက္ပုံမ်ား”ကို ဆရာေတာ္ ေရႊကိုင္းသား၏ ေမ့မရတဲ့ ကိုလွ ေဆာင္းပါးထဲတြင္ အံ့အားတသင့္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ျမန္မာေတြ အားနာတတ္လိုက္ ပုံကေတာ့ ကိုလွကိုသာ ၾကည့္ေပေတာ့ လို႔ ဆရာေတာ္က ဆိုၿပီး သူ႔ရင္ထဲမွာ ေသရေတာ့မယ့္ ေ၀ဒနာႀကီး ခံစားေနခ်ိန္မွာပင္ သူ႔ဆီကို ဟိုအေ၀းႀကီးကေန လာရေသာသူ
(ဂ်ပန္ဧည့္သည္)ဆိုၿပီး အားနာ၍ ႀကိဳးစားၿပီး ဧည့္ခံ ေနခဲ့သည္။ မတတ္သာသည့္ အဆုံးမွ ပါးစပ္ထဲက ေသြးမ်ား အန္က်ၿပီး ဧည့္၀တ္မေက် သလိုျဖစ္ရသည္။ ထိုကိစၥ သူ႔ကိုျပန္ေျပာ ခြင့္ရရင္ သူ႔ဧည့္သည္ကို သူကေကာင္း မြန္စြာ ဧည့္မခံရတဲ့ အတြက္ “အားနာ လိုက္တာ ခင္ဗ်ာ”လုိ႔ေျပာၿပီး ေတာင္းပန္ ဦးမွာ ေသခ်ာသည္ဟု ဆိုထားသည္။
ထိုေန႔က ယပ္၀င္းထဲမွ လူထုေမာင္ႏွံတို႔ တရားနာၿပီး ျပန္လာစဥ္ တိုက္၌ ရပ္ေ၀း ဧည့္ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ဓမၼာ႐ုံမွ ျပန္လာစဥ္ကတည္းက ေခါင္းမူးသည္ဟု လူထု ေဒၚအမာအား ေျပာေနသည္ ဟုဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ လူထုတိုက္ထဲ ေရာက္ေတာ့ ဧည့္သည္ျမင္ၿပီး သူ႔ ေ၀ဒနာကို ခ်ဳပ္တည္း၍ ဧည့္ခံစကား ေျပာရင္း ယင္းသို႔ ျဖစ္ခဲ့ရရွာသည္။ အလြန္ပင္ တစ္ဖက္သား အေပၚ၀န္တာ ေက်ပြန္ လြန္းရွာေသာ လူထု ဦးလွ ပုံရိပ္ကို ရင္နာစြာျဖင့္ ျမင္လိုက္ရျပန္သည္။
ဖဆပလေခတ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုသည္ တစ္ခ်ိန္က ဦးလွ အေတာ္ ဒုကၡေရာက္ သြားခဲ့ရျခင္း (၁၉၅၃-၅၇ ရန္ကုန္ ဗဟို စံျပေထာင္မွာ ၃ ႏွစ္ ၃ လနဲ႔ ၇ ရက္ ေနခဲ့ရမႈအေပၚ ဆိုလိုသည္)၏ နံပါတ္ ၂ တရားခံသည္ သူပါပဲဟု ျပည္ေထာင္စု လမ္းသြယ္က ေဆာင္းပါး ထဲတြင္ ၀န္ခံထားျပန္သည္။ ဦးလွသည္ လူေကာင္းပါ၊ ဒီလို မလုပ္ၾကပါနဲ႔ကြာဟု သူတားမယ္ဆိုရင္ တားႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ထိုစဥ္ အခါက သူတုံဏွိဘာေ၀ လုပ္မိ ေနခဲ့သည္။ ေနာင္ ထိုဒုကၡေတြ ၾကားမွ
ဦးလွ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီး မၾကာခင္ပင္ ဦးႏု တစ္ေယာက္ မႏၲေလး ခဏ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ ဦးႏုႏွင့္ ခဏေလာက္ ေတြ႕ပါရ ေစဆိုသည့္ ဦးလွ၏ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာသည္။ အမွန္ ဆိုရလွ်င္ ဦးလွကို ေတြ႕ရန္ ဦးႏုမွာမ်က္ႏွာ အင္မတန္ ပူေနခဲ့သည္။ သူေရာက္လာၿပီး “ကိုႀကီး ႏု၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒုကၡ ေရာက္ေအာင္ လုပ္တာ ကြၽန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္” ဆိုသည့္ စကားမ်ဳိး ေျပာမည္ဟု တြက္ထားရာ ဦးလွသည္ ေရာက္လာၿပီး ျပန္သာ သြားေရာ ထိုအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခြန္း တစ္ပါဒမွ် ေျပာမသြားခဲ့ေပ။ ဦးလွ ျပန္သြားမွ ဦးႏုသည္ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ရင္း “ကိုလွကို ငါ သြားလုပ္မိတာ အင္မတန္ မွားတယ္၊ “ကာလ၀ိပါက္ ေနာက္ပိုးတက္တယ္”
ဆိုတာလို ဒီကိစၥဟာ ဒီလုိနဲ႔ ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ငါျပန္ခံ ရလိမ့္မယ္” ေတြးရင္း ဦးႏုသည္ ၀ဋ္ ဆင္းရဲေတြရဲ႕ေဘးကို ျမင္လာၿပီး အေၾကာက္ႀကီး သိပ္ေၾကာက္ ေနခဲ့မိသည္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဦးလွႏွင့္ ဆုံရင္ ဒီအေႂကြးကို ငါအတင္း ဆပ္မယ္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္တစ္ခါ မႏၲေလး ေရာက္သြားျပန္
ေတာ့ ျပန္မည့္ေန႔မွာ လိုက္ပို႔ၾကသည့္ မိတ္ေဆြမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဘူတာ႐ုံ၏ ေထာင့္တစ္ေထာင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဦးလွ ရပ္ေနသည္ကို ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္ ရသည္။ ေတြ႕သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳက္နက္ ဦးလွကို “ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ ကိုလွ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ အျပစ္ဟာ မေသးပါဘူး။ အင္မတန္ ႀကီးမားပါတယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္”အစရွိသည့္ စကားမ်ားကို ေျပာ႐ုံမွ်နဲ႔ အားမရဘဲ ေနာက္ဆုတ္သြားသည့္ ဦးလွထံပါး တျဖည္းျဖည္း တိုးကပ္ၿပီး
အတင္း လိုက္ေျပာခဲ့သည္။ အစေတာ့ ဦးလွလည္း အံ့အားသင့္ၿပီး ဦးႏုကို ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ ေနာက္မွ သတိရ ၿပီး...
“ကြၽန္ေတာ္ သင္ပုန္းေခ်ၿပီးပါၿပီ၊ ကိုႀကီးႏု”ဟု ျပန္ေျဖေသာအခါမွ ဦးႏုသည္ ဦးလွ၏ လက္ကို အားပါးတရ ဆုပ္ကိုင္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္စ ျပဳေနသည့္ မီးရထားေပၚ ေျပးတက္လိုက္ပါသြားခဲ့ ရသည္။ မိမိသည္ ထိုေဆာင္းပါးမွ ထို အခန္းေလး ဖတ္မိၿပီး တစိမ့္စိမ့္ ျပဳံးေနမည္ ျဖစ္ေသာ လူထုဦးလွ၏ မ်က္ႏွာကို မွန္းဆၿပီး ျမင္ေယာင္လိုက္မိသည္။
၅။
စာၾကည့္တိုက္ထဲရွိ ထိုင္ေနက် ခုံေလးမွ အသာအယာ ထၿပီး အေပါက္၀ ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာ မူလိုက္သည္။ ျမက္ခင္းစိမ္း ႏုေလးေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း အၾကည့္က ၾကာပန္းေတြ ေ၀ေနသည့္ ၾကာကန္ေလးဘက္ အၾကည့္တစ္ခ်က္ ေရာက္သည္။ သံတံခါးနီႀကီး ဆြဲဖြင့္၊ ျပန္ေစ့ၿပီး ၀င္းၾကားထဲရွိ လမ္းသြယ္ေလး ထဲမွ ၃၂ လမ္းေပၚသို႔ လွမ္းတက္တိုက္ လိုက္သည္။ ခါတိုင္းလိုပါပဲ။
ေဇာ္ခိုင္ဦး
ရည္ၫႊန္းျပဳ
၁။ လူထုဦးလွစာစုစာရင္း
(ေမာင္ဖုန္း ျမင့္) ၁၉၇၈
၂။ လူထုခ်စ္သမွ် လူထုဦးလွ
(ပထမတြဲ)
၃။ လူထုခ်စ္သမွ် လူထုဦးလွ
(ဒုတိယတြဲ)
၄။ လူထုဦးလွ ဓာတ္ပုံမ်ား
Wednesday, 23 December 2009 08:50
၂၀၁၀ ဇန္န၀ါရီလထုတ္ ေ႐ႊအျမဴေတမဂၢဇင္းမွ
၁။
ခါတိုင္းလိုပါပဲ။ သံတံခါးနီႀကီးေရွ႕ ရပ္ၿပီး တံခါးကို အသာအယာ ဆြဲဖြင့္ၿပီး ျပန္ေစ့၊ ထို႔ေနာက္ ျမက္ခင္းစိမ္း ႏုေလးေပၚ ျဖစ္ေလွ်ာက္၍ စာၾကည့္တိုက္ တံခါး၀ အေရာက္တြင္ လက္ႏွိပ္စက္သံ တေျဖာက္ေျဖာက္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။
တိတ္ဆိတ္ျခင္းတို႔ မင္းမူေနေသာ စာၾကည့္တိုက္ထဲတြင္ စာၾကည့္တိုက္မွဴး၊
လက္ေထာက္ စာၾကည့္တိုက္မွဴးတို႔ကလည္း သူတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ အလုပ္ႏွင့္ သူတို႔ မအားလပ္ၾက။ မိမိကလည္း ထုံးစံအတိုင္း ထိုင္ေနက် ခံုေလးတြင္ ၀င္ထုိင္ၿပီး ဖတ္လက္စ စာအုပ္ တခ်ဳိ႕ကို ေသြးေႏြးသြားေအာင္ မိတ္ဆက္ရျပန္သည္။
သိိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မိမိလည္း စာၾကည့္တိုက္ႀကီးထဲမွ အစိတ္အပိုင္း တစ္ရပ္ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ တိတ္ဆိတ္ျခင္း အင္ဂ်င္ျဖင့္ ခုတ္ေမာင္း ေနေသာ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးထဲမွာ မိမိလည္း စီးေမ်ာ သြားခဲ့ရၿပီျဖစ္သည္။ စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ ေ၀းေနခဲ့ရေသာ ရက္စြဲမ်ားတြင္ “စာဖတ္ျခင္း”ဆိုေသာ အလုပ္က လုပ္စရာ မလိုဘူးဟူ၍ေတာင္ စိတ္၀ယ္ ထင္ေနခဲ့မိသည္။ေန႔စဥ္ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ကတၱရာ လမ္းမေပၚ သူသူကိုယ္ကိုယ္ ေျပးေျပးလႊားလႊား ကိုယ့္စားက်က္ကိုယ္ ရွာေနရ စဥ္မေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ သူတစိမ္းပမာ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးသည္။ တသီးတသန္႔ အခ်ိန္ရေအာင္ ယူၿပီး စာၾကည့္တိုက္ထဲ သြားထိုင္ျဖစ္လွ်င္ေတာ့ ဖတ္စရာ၊ မွတ္စု ထုတ္စရာ၊ ေရးခ်င္စရာေတြ မနည္းမေနာ ထုထည္ႀကီးႏွင့္ပါလား။
ေျမညီထပ္တြင္ မဂၢဇင္း မ်ဳိးစုံက သံစင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ အျပည့္အေမာက္၊ တခ်ဳိ႕မဂၢဇင္းမ်ားဆို သူ႔ေနရာေလး တစ္ေနရာရဖို႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ေတာင္းဆို ေနရတာ ျမင္ေနရျပန္သည္။ အုတ္သား ေလွကားထစ္ အတိုင္း ပထမထပ္ တက္သြားလိုက္ျပန္လွ်င္ စာအုပ္ ပင္လယ္ႀကီးက လႈိင္းတံပိုးထလ်က္ မိမိကို လက္ယက္ ေခၚေနျပန္သည္။
အနား တိုးကပ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ စစ္ကိုင္း ဦးဘိုးသင္း၊ ျမမ်ဳိးလြင္၊ ေရႊဥေဒါင္း၊ မင္းေက်ာ္၊ ေမာင္ထင္၊ ေစာဦး၊ ဒဂုန္တာရာ၊ ျမသန္းတင့္၊ ေအာင္လင္း၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ေမာင္ေန၀င္း၊ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ ေမာင္မဲ၊ ဇ၀န၊ သိန္းေဖျမင့္၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ ခင္ႏွင္းယု၊ မိုးမိုး(အင္းလ်ား)၊ ဒဂုန္နတ္ ရွင္၊ ဆန္းထြန္း(မန္းတကၠသိုလ္)၊ တိုက္ စုိး၊ သုခ၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသု၀ဏ္ စာအုပ္ စင္ႀကီးေတြကို ေရွ႕ကၾကည့္လိုက္ ေနာက္ေက်ာဘက္က ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ ေမာလွပါၿပီ။ ဖတ္စရာေတြ၊ ဖတ္စရာေတြ ေတာင္ပုံရာပုံ။ ဒုတိယထပ္မွ တတိယ ထပ္သို႔ ခပ္ဖြဖြ တက္ျဖစ္ခဲ့ျပန္ၿပီ။
သားေရနက္ဖုံးႀကီးမ်ားျဖင့္ အခန္႔ခ်ဳပ္ ထားေသာ လက္တစ္ေတာင္မက ရွည္လ်ားၿပီး လစဥ္အလိုက္ ေသသပ္ က်နစြာ စည္းေႏွာင္ ခ်ဳပ္လုပ္ထားေသာ သတင္းစာႀကီးမ်ား ေပါင္းခ်ဳပ္။အေဟာင္းအျမင္း ရနံ႔က ႀကိဳင္လြင့္ ပ်ံ႕သင္းေနသည္။ သမိုင္း စာမ်က္ႏွာမ်ားကို ေျပာျပေနသည့္ ထိုသတင္းစာႀကီး မ်ားကို အသာအယာပင္ လွန္ေလွာၿပီး တစ္ရြက္ခ်င္း၊ တစ္ရြက္ခ်င္း ခပ္ဖြဖြ။ စာရြက္ခတ္သံ၊ လြန္႔သံတို႔ကိုပင္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားေနခဲ့ရသည္။ နီနီရဲရဲ စာလုံးေလးက ထင္းခနဲ ေပၚလာသည္။ လူထု...လူထုဂ်ာနယ္၊ လူထု သတင္းစာ...ႏွစ္ပရိေစၦဒ ၾကာျမင့္မႈ၊ မႈန္၀ါးမႈ အတိတ္ကားခ်ပ္မ်ားေအာက္မွ ႐ုန္း ထလာသည္၊ လာေနသည္ဟု စိတ္၀ယ္ ထင္ျမင္ေနရသည္။
၂။
၁၉၉၀ ႏွင့္ ၁၉၉၅ ၾကားကာလ၊ မႏၲေလး တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဘ၀က မိမိဆရာ ဦးစိန္သီးဦးႏွင့္ ညစဥ္လိုလို တကၠသိုလ္ ထိပ္နားက ကာခ်ဳိဆိုင္ေလး မွာ ထုိင္ျဖစ္ၾကသည္။ စကားဦးတည့္ ရာေျပာရင္း စေနစာေပ၀ိုင္း အေၾကာင္းသို႔ စကားဆိုက္သည္။ ဆရာက စီးကရက္တစ္ဖြာ မွ်ဥ္း႐ႈိက္ၿပီး လူထု ဦးလွ (သို႔မဟုတ္)
ဦးေလးလွ အေၾကာင္း ေျပာျပတတ္သည္။ “ကိုယ္ ရတနာပုံ သတင္းစာ ဂဏန္း ၁၊ အတြဲ ၁ ကိုေတြ႕ေတာ့ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာတိုက္၊
စေနစာေပ၀ိုင္းမွာ MA ေက်ာင္းသားဆိုတာ ဒီလုိမွေပါ့လို႔ ဦးေလးလွက ကိုယ့္ပခုံးကို ကိုင္ၿပီး ေျပာခဲ့တဲ့ စကားသံ အခုထိ ၾကားေယာင္ေနတုန္းပဲကြာ”
ဆက္ၿပီး ဆရာက ေျပာျပန္ေသးသည္။
“တစ္ေန႔ ဘယ္သူက ပါေမာကၡကို ခြၽန္တြန္းသြား လုပ္လည္း မသိပါဘူးကြာ။ ကိုယ့္ သတိေပး ခံခဲ့ရတယ္။ မင္း ေဒါက္တာ သန္းထြန္းရဲ႕ ေက်ာက္စာသင္တန္း သြားတက္တယ္။ လူထုဦးလွ ေဒၚအမာတို႔အိမ္ ေရထြက္ မတတ္သြားေနတယ္။ စာေရးတာေတာင္ စကားေျပာသလို လိုက္ေရး ေနတယ္နဲ႔ ေျပာၾကတယ္။
လူထု ဦးလွတို႔က လူေကာင္း၊ လူေတာ္ေတြကြ။ စိတ္ေကာင္း ႏွလုံးေကာင္းလည္း ရွိၾကတယ္။ သူတို႔ ေဘးက လူတခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ မင္းၾကည့္ေပါင္း ႏိုင္ငံေရးေတြ၊ ဘာေတြ သြားမ႐ႈပ္နဲ႔ ၾကားလား” ဆရာ့ရဲ႕ပါေမာကၡက ပုဂၢိဳလ္စြဲသာ ရွိခဲ့ရင္၊ အျမင္ မၾကည္လင္ခဲ့ရင္၊ အသိအမွတ္ျပဳ မထားခဲ့ရင္၊ လူထုဦးလွတို႔ရဲ႕ သေဘာထားေတြကို မေထာက္ခံခဲ့ရင္ ဆရာတို႔ MA ဘြဲ႕ရခဲ့ၾကမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါ ဆရာက ျဖည့္စြက္ ေျပာသြားခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္ ၀င္းထဲရွိ တမာ ေတာအုပ္မွ တမာရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ေသာ ေလျပည္ညင္းက အခ်ိန္အခါမဲ့ တိုက္ခတ္သြားသည္။ ဆရာႏွင့္ ဆုံတိုင္း လူထု ဦးလွ၊ လူထု ေဒၚအမာတို႔ အေၾကာင္း စဥ္ဆက္မျပတ္ ၾကားေနခဲ့ရသည္။ ခက္သည္က မိမိ ဘ၀မွာ ေလ့လာခဲ့ေသာ စာေပ အမ်ားစုမွာ လုံးခ်င္း ၀တၳဳမ်ား၊ ရသကဲ လႊမ္းေသာ ေဆာင္းပါးမ်ား အဖတ္မ်ား ျဖစ္ခ့ဲေတာ့ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ လူထု ေဒၚအမာ၏ ျပည္သူ ခ်စ္ေသာႏွင့္သာ ရင္းႏွီးဖူး ၿပီး ဦးေလးလွ၏ စာမ်ားကို တ႐ႈိက္မက္မက္ မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းကိုေတာ့ ၀န္ခံလိုေပသည္။
ေကာင္းၿပီ၊ ဒါဆို လူထုဦးလွႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္မွာ သြားၿငိသနည္း ဆိုေတာ့ လူထု ခ်စ္သမွ် လူထု ဦးလွထဲက မိမိ အလြန္ အင္မတန္မွ အားက် ၾကည္ညိဳရေသာ ဆရာ ျမသန္းတင့္၏ ဦးလွေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ လမ္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဆရာ ျမသန္းတင့္က လူထုဦးလွ၏ SKETCH ကို “ဦးလွ႐ုပ္ပုံလႊာသည္ ပန္းစၾကာ မွန္ေျပာင္းကို ၾကည့္ရသလို အေရာင္အေသြးအစုံ၊ အေနအထားစုံသည့္ ႐ုပ္ပုံလႊာ ျဖစ္ရာ ဦးလွ အေၾကာင္းကို ေထာင့္စုံေအာင္ မေရးႏိုင္ပါ။
ဦးလွသည္ ႀကီးပြားေရး မဂၢဇင္းကို ထုတ္ေ၀သူ၊ တည္းျဖတ္သူအေနျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးကို မ်ဳိးေစ့ ခ်ခဲ့သူတစ္ဦး။ ထိုမွ်မက ေခတ္စမ္း စာေပေလာကႏွင့္ အျပင္ စာေပေလာကတို႔ကို လည္း ေပါင္းစည္း ေပးႏိုင္ခဲ့သူ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။
ေနာက္ကားခ်ပ္မွာ ဂ်ာနယ္ ဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ ဦးလွ။ ဦးလွက လူထု ဂ်ာနယ္ ထုတ္သည္။ ထိုမွစ၍ ႀကီးပြားေရး ဦးလွဟူေသာ အမည္ ေပ်ာက္ကာ လူထု ဦးလွဟူေသာ အမည္ကို ရလာသည္။ ထို႔ေနာက္ လူထု သတင္းစာ ထုတ္ေ၀သည္။ စင္စစ္ ဦးလွသည္ ပ်ားတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ အလြန္ အလုပ္မ်ားသူ ျဖစ္သည္။ သတင္းစာ ထုတ္တုန္းကလည္း သတင္းစာသမား တို႔ထုံးစံ ေခါင္းႀကီးေရးရ၊ ေၾကးနန္း သတင္းတည္းျဖတ္ရ၊ နယ္သတင္းေတြ လည္း တည္းျဖတ္ရႏွင့္ အားရသည္ဟူ၍ မရွိ။ သတင္းစာ ရပ္လိုက္သည့္ အခါတြင္လည္း လူမႈေရး ကိစၥေတြ တစ္ပုံ တစ္ပင္၊ လူအို႐ုံ ကိစၥ၊ ေဆး႐ုံ ကိစၥ၊ ၿမိဳ႕ကိစၥ၊ ရပ္ရြာ ကိစၥေတြႏွင့္ အျမဲ အလုပ္မ်ား ေနတတ္သည္။ ထိုသို႔ အလုပ္မ်ားေန သည့္ၾကားမွ လာသမွ် ဧည့္သည္ကိုလည္း ဧည့္၀တ္ ေက်ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေသးသည္။ ဦးလွ အေၾကာင္း ေရးလွ်င္ လူမႈ ေကာင္းစားေရးကုိ ေရွ႕႐ႈ ေဆာင္ရြက္သည့္ ပရဟိတ ၀ါဒီတစ္ဦး အေနျဖင့္ ေရးလွ်င္ ေရးစရာေတြ အမ်ားႀကီး။
ကြၽန္ေတာ္သည္ လူတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ျမင္ရာတြင္ ၇၀^ ၃၀ စံခ်ိန္ျဖင့္ ၾကည့္ပါသည္။ လူတစ္ေယာက္ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေကာင္းၿပီး ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းဆိုး လွ်င္ ထုိလူသည္ လူေကာင္း။ ေလာကတြင္ ျပည့္စုံသည္ ဟူ၍ မရွိပါ။ ဦးလွ တြင္ ခြၽတ္ယြင္းခ်က္၊ အားနည္းခ်က္မ်ား ရွိေကာင္း ရွိပါလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအားနည္းခ်က္၊ ခြၽတ္ယြင္းခ်က္မ်ား သည္ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းပင္ မရွိပါ။ ဦးလွ၏ အားေကာင္းခ်က္သည္ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ထက္ အမ်ားႀကီး ပိုပါသည္” ဟူ၍
တို႔ထိထားခဲ့သည္။
လူထုဦးလွ ဆိုသူမွာ ဤသို႔ပါတကားဟု စတင္ စိတ္၀င္စား လာခဲ့ရသည္။ တစ္ရက္ ၿမိဳ႕ထဲရွိ လမ္းေဘး တကၠသိုလ္မွ စာအုပ္တစ္အုပ္ ရသည္။ လူထုဦးလွ၏ ေလႏွင့္အတူ ဆိုသည့္ စာအုပ္။ ဦးလွသည္ ပုဒ္မ ၅ ျဖင့္ အဖမ္းခံေနရစဥ္ ေထာင္တြင္း၌ လူငယ္ တစ္ဦးႏွင့္သိကြၽမ္း၍ အနာဂတ္ လူငယ္မ်ား အက်ဳိးအတြက္ ထိုလူငယ္၏ ဘ၀ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ေျပာခိုင္းသည္။ ထိုအခါ လူငယ္က သူ၏ အိမ္ေျပးဘ၀၊ အလစ္သုတ္သမား ဘ၀၊ ေဖာက္ထြင္း ခါးပိုက္ႏႈိက္ ဘ၀၊ ဖဲ႐ိုက္၊ ေဆးေျခာက္ ႐ွဴၿပီး ေထာင္အႀကိမ္ႀကိမ္ က်ေသာ အျဖစ္မ်ား၊ သမာအာဇီ၀ အလုပ္ အနည္းငယ္သာ လုပ္ၿပီး ဒုစ႐ိုက္ က်ဴးလြန္မႈမ်ားျဖင့္ လြင့္ေမ်ာေနေသာဘ၀ကို ေရးဖြဲ႕ထားေသာ ၀တၳဳ ျဖစ္ေနသည္။ မိမိမွာ ထို၀တၳဳ ဖတ္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို အလန႔္တၾကား ၾကည့္မိခဲ့သည္။ ဘ၀ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးေတြ လည္း ရွိေနတာပါလားဟု အသိရလိုက္ သည္။ ထိုစာအုပ္ေလး သြားေလရာ တကိုင္ကိုင္ျဖစ္ေနစဥ္ ဦးေလးသန္းၫြန္႔ က လူထုဦးလွ ေထာင္ထြက္လာေတာ့
ေထာင္စာအုပ္ ၉ အုပ္ပါလာခဲ့တယ္ကြ ဟု ဆိုရာ မိမိမွာ က်န္သည့္ ေထာင္ စာအုပ္မ်ားကို လိုက္စုေဆာင္းရျပန္ သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ လမ္းေဘး တကၠသုိလ္မ်ားမွ ေထာင္ႏွင့္ လူသား ထပ္ရျပန္သည္။ ထိုစာအုပ္ တြင္ ေထာင္က် ၁၂ ေယာက္တို႔၏ ဘ၀ကို မိဘမ်ဳိး႐ိုးမွ စ၍ လူ႔ဘ၀ ေရာက္လာပုံ၊ ပညာသင္ယူပုံ၊ လူ႔ေလာကတြင္ ႀကီးျပင္း လာခဲ့ရပုံ စသည္တို႔ကို ေမးျမန္း မွတ္သားခဲ့ၿပီး မူရင္းအတိုင္း အေသး စိတ္တင္ျပထားသည္။ ထိုေထာင္က် မ်ားထဲမွ “ကိုသုခ” ကို ယေန႔တိုင္ အမွတ္ရ ေနမိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းတို႔ကို ဦးေစာ လုပ္ၾကံရာတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူ အေၾကာင္း ျဖစ္ေနသည္။
ထို႔ ေနာက္ “အျမ”၊ အျမကေတာ့ အခ်စ္ ဆန္းေၾကာင့္ ေသဆုေတာင္းခဲ့သူ ျဖစ္ေန ျပန္သည္။ သုိ႔ျဖင့္ လူထုဦးလွ၏ ေထာင္ စာအုပ္ ၂ အုပ္ ဖတ္ခြင့္ရလိုက္ၿပီ။ ေလွာင္ခ်ဳိင့္တြင္းမွ ငွက္ငယ္မ်ားကိုေတာ့ မ်က္ႏွာဖုံးပင္ မပါေတာ့ဘဲ အေႏွာင့္မ်ား ျပဳတ္ထြက္လ်က္ ညေစ်းတန္းမွ ရလိုက္ျပန္သည္။ ဇနီးႏွင့္ သားသမီး မ်ားသုိ႔ ေထာင္တြင္းမွ ေပးစာမ်ားကို က်ဳံးေဘး စာၾကည့္တိုက္မွ ငွားရမ္း ဖတ္႐ႈခဲ့ရသည္။ ဦးလွ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီး၌ ၁၉၅၃ ေအာက္တိုဘာ ၇ ရက္မွ ၁၉၅၇
ဇန္န၀ါရီ ၁၄ ရက္ထိ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ အဖမ္းခံ ေနရစဥ္အတြင္း မႏၲေလးရွိ ဇနီးႏွင့္ သားသမီးမ်ားထံသို႔ ေပးပို႔ေသာ စာ စုစုေပါင္း ၅၁ ေစာင္ကို စုေပါင္းပုံႏွိပ္ ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဖတ္ခဲ့ရေသာ စာအုပ္မ်ားထဲမွ တစ္မူ ဆန္းသစ္ေသာ စာအုပ္ေလးဟု မွတ္မွတ္သားသား ျဖစ္ေနခဲ့ရျပန္သည္။ အားလုံး ေကာင္းၾကရဲ႕လား၊ ရဲေဘာ္ႏွင့္ ေမာင္ႀကီးႏွမ၊ စစ္ အခ်စ္ႏွင့္ေထာင္ သုံးအုပ္ကို တစု တစည္းတည္း လမ္း ၃၀၊ ေဒါင္းအိုးေ၀ စာေပမွ ရလိုက္သည္။ ေထာင္စာအုပ္ မ်ားက
ဖတ္လက္စ ျဖစ္ေန၍ ထိုသုံး အုပ္ကို ဆက္တိုက္ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရဲေဘာ္ႏွင့္ ေမာင္ႀကီးႏွမတြင္ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္သို႔ ၀င္ေရာက္ၿပီး တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ ၿမိတ္ၿမိဳ႕နယ္က လူငယ္ ရဲေဘာ္တစ္ဦးႏွင့္ မႏၲေလး ၿမိဳ႕ေစ်းခ်ဳိဆိုင္ တစ္ဆိုင္က မိန္းမပ်ဳိ တစ္ဦးတို႔၏ အခ်စ္ ဇာတ္လမ္းေလး ျဖစ္ေနသည္။
ထူးျခားခ်က္က ထို၀တၳဳ ထဲတြင္ ေရွးေဟာင္းျမန္မာ့ စစ္တိုက္ နည္းမ်ားႏွင့္ မင္းတုန္းမင္း၊ သီေပါမင္း ေခတ္ နန္းတြင္း အေရးေတာ္ပုံမ်ား အေၾကာင္း ပါ၀င္ ေနျပန္သည္ကို မွတ္သားခြင့္ ရလိုက္ျပန္သည္။ စစ္အခ်စ္ႏွင့္ ေထာင္မွာ ၿဗိတိသွ် အစိုးရေခတ္ ၁၉၃၀ တစ္၀ိုက္ ဆိုး၀ါးေသာ စီးပြားေရး စနစ္ေအာက္တြင္ ေတာင္သူ လယ္သမားမ်ား ေဘးဒုကၡ ေရာက္ၾကရပုံမ်ား၊ စစ္ေဘးဒဏ ္ခံၾကရပုံမ်ား၊ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္မ်ားႏွင့္ အိႏၵိယသို႔ ထြက္ေျပးၾကပုံ မ်ားႏွင့္
လမ္းခရီးတြင္ ဒုကၡ ေရာက္ၾက ရပုံမ်ား၊ ဒုကၡမ်ား ၾကားထဲမွ ေတြ႕ၾကဳံဆုံ ကြဲရေသာ လူငယ္ တစ္ဦး၏ အခ်စ္ေရး၊ ထိုလူငယ္ ဓားျပမႈ ႀကီးျဖစ္ပြားကာ ေထာင္ဒဏ္ တစ္သက္တစ္ကြၽန္း အျပစ္ ေပးခံရ၍ ရန္ကုန္ေထာင္ႀကီး အတြင္း၌ ေတြ႕ၾကဳံ ခံစားရပုံမ်ား အျပင္ “ေထာင္ ေ၀ါဟာရ”အခ်ဳိ႕ကို ပုံႏွင့္တကြ ရွင္းျပ ထားတာပါျမင္ရ၊ ဖတ္ခဲ့ရသည္။ စစ္ၿပီး စက ေထာင္တံခါး ႏွင့္ မနီးတဲ့ ဘ၀ခရီး ႏွစ္အုပ္ကိုေတာ့ ေနာင္ကာလမ်ားစြာ လြန္ေျမာက္ၿပီးမွ ဘုန္းႀကီး တစ္ပါးက စြန္႔ၾကဲ၍ ရခဲ့လိုက္သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ လူထု ဦးလွ ေရးသား ျပဳစုခဲ့ေသာ ေထာင္စာအုပ္ ၉ အုပ္ဖတ္ခြင့္၊ ပိုင္ခြင့္ ရခဲ့ျပန္သည္။ လူထုဦးလွ ဆိုသည့္ စာေရး ဆရာႀကီးမွာ ေရာက္ရာ အရပ္တြင္ စာေရးသား မွတ္တမ္း တင္ႏိုင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ဟူ၍ တစ္ဆင့္တိုးၿပီး စိတ္၀င္စားမႈ ျမင့္လာခဲ့ရသည္။
၃။
မိမိ မ်က္စိ ေရွ႕ေမွာက္မွ အျဖဴ အမည္း ဓာတ္ပုံမ်ားက တခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ ေၾကး၀ါေရာင္ပင္ သန္းစျပဳေနၿပီ။ ဓာတ္ပုံမ်ားကို စနစ္တက် သူ႔အစီအစဥ္ အတိုင္း တစ္မ်က္ႏွာတိုင္းတြင္ ကပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဓာတ္ပုံ စာအုပ္ ဟုဆိုလွ်င္ မွန္မည္။ ဓာတ္ပုံအယ္လ္ ဘမ္ဟူ၍ ေခၚရမည္ မထင္။ မိသားစု ပိုင္စာအုပ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက် ခ်ဳပ္ထားေသာ အနံတို၊ အလ်ားရွည္ေသာ ဓာတ္ပုံ စာအုပ္။ လူထုဦးလွ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ပုံရိပ္မ်ားကို ဟန္အေန အထား
အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ေတြ႕ရသည္။
ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းပုံ ေနာက္ခံ ကားခ်ပ္ေရွ႕မွ ေဟာေျပာေနေသာ လူထုဦးလွ။စာဆိုေတာ္ေန႔ အခမ္းအနား တစ္ခုမွ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဦးေက်ာ္ရင္ႏွင့္ တြဲထိုင္ ေနေသာ လူထုဦးလွ။ ေလယာဥ္ ကြင္းထဲမွ ပန္းကုံး တေ၀ေ၀ႏွင့္ ျပဳံးေနေသာ လူထုဦးလွ။ ဆရာေတာ္ ေရႊတိုင္းသားက ေပ၊ ပုရပိုက္ ၾကည့္ေနစဥ္ နံေဘးမွ မွတ္စု လိုက္ေနေသာ လူထုဦးလွ။
႐ႈမ၀ဦးေက်ာ္ႏွင့္ ဦးသုခတို႔ အလယ္မွ ရယ္ေမာေနေသာ လူထုဦးလွ။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ အတူ ၾကမ္းျပင္ေပၚ တူညီစြာ ထိုင္ၿပီး ႏွစ္လုိေသာ အျပဳံးႏွင့္ လူထုဦးလွ။
မင္းကြန္း ေခါင္းေလာင္းႀကီး၊ ပုထိုးေတာ္ႀကီး၊ ျမသိန္းတန္ ေစတီတို႔ ေရွ႕မွ လူထု ဦးလွ။ သိန္းေဖျမင့္၊ ဇ၀နတို႔ႏွင့္ အတူ စားေသာက္ ၿပီးခါစ လူထုဦးလွ။
ျမမ်ဳိးလြင္၊ ဒီဆူဇာဦးခင္ေဇာ္၊ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္တို႔ႏွင့္ လူထုဦးလွ။ စစ္ကိုင္း တံတားေပၚမွာ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ လာေနေသာ လူထု ဦးလွ။ စစ္ကိုင္းေကာင္းမႈေတာ္ မုခ္၀ေရွ႕ မွ ဒဂုန္နတ္ရွင္၊ ဇ၀န၊ သုခတို႔ႏွင့္ လူထုဦးလွ။ ေပၚဦးသက္၏ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ပန္ခ်ီကားေရွ႕မွ ေမာင္သစ္လြင္(လူထု)၊ ပန္းခ်ီေပၚဦးသက္၊ ျမဇင္၊ လူထုေဒၚအမာတို႔ႏွင့္ လူထုဦးလွ။
မင္းရွင္၊ သန္းေဆြ၊ ျမမ်ဳိးလြင္တို႔ႏွင့္ လူထု ဦးလွ။ ပုဂံသရပါတံခါး၀က လူထု ဦးလွ။ ေမာင္သာႏိုး၊ တင္မိုးတို႔ႏွင့္ လူထု ဦးလွ။ ေတာင္ၿမိဳ႕ မဟာဂႏၶာ႐ုံ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ ေက်ာင္းေလးေပၚမွ လူထု ဦးလွ။ ဦးဆန္းထြန္း (မန္းတကၠသိုလ္)၊ မင္းေက်ာ္၊ ေမာင္ဆုရွင္၊ တက္တိုးတို႔ႏွင့္ လူထုဦးလွ။
သမိုင္းပါေမာကၡ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက သေဘာတက် လွမ္းၾကည့္ေနစဥ္ စိတ္ပါလက္ပါ ေဟာေျပာေနေသာ လူထု ဦးလွ။
အမွတ္တရ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးေနေသာ လူထု ဦးလွ။ ဓာတ္ပုံစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာမ်ားကို လွန္ေလွာ မိေနစဥ္ မိမိမွာ လူထုဦးလွတို႔ နံေဘး ေရာက္ေနသလို
စိတ္၀ယ္ေအာက္ ေမ့ေနမိသည္။ ပန္းစၾကာ မွန္ေျပာင္း ၾကည့္ေနရသလို အေရာင္အေသြး စုံလွသည့္ လူထုဦးလွကို ျမင္ေတြ႕ေနရ သည္။
၄။
လူေျပာသူေျပာမ်ားျဖင့္ လူထုဦးလွ အေၾကာင္း ဟိုတစ္စ၊ ဒီတစ္စၾကား ခဲ့ရစဥ္က လူထု ဦးလွသည္ ကိန္းႀကီးခန္းႀကီး ႏိုင္သည္ ဟူေသာ စကားပင္ ျဖစ္သည္။ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္၊ လမ္းေဘး လက္ဖက္ရည္ မေသာက္၊ မိသားစုႏွင့္ အတူ စမတ္က်က် စားတတ္၊ ေသာက္တတ္ၿပီး ေဆးလိပ္၊ ကြမ္း၊ အရက္ ေရွာင္ၾကဥ္ခဲ့ေသာ သူဟု သိရျပန္သည္။ မိမိတို႔က စာေရးဆရာဆိုတာ မ်ဳိးစုံရမည္ ဟူေသာ အထင္မွား မ်ဳိးကို တစ္ခ်ိန္က လက္ခံခဲ့ဖူးသည္။
သို႔ေသာ္ သူ အင္မတန္ ခင္မင္ေသာ စာေရး ဆရာ၊ ဒါ႐ိုက္တာ သုခကမူ ကြမ္းတျမဳံ႕ျမဳံ႕ အျမဲေနတတ္သည္။ ဦးသုခ ကြမ္းစားတာ ျမင္လွ်င္ ဦးလွက မႏွစ္ၿမိဳ႕ အျမဲ ေ၀ဖန္တတ္သည္။ ကြမ္းယာကုန္လို႔ ဦးလွေရွ႕မ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္ ၀ယ္ခိုင္းရင္ “ဟင္ ခင္ဗ်ားဥစၥာကလည္း”ဆိုၿပီး မတင္မက် စကားမ်ဳိးျဖင့္ အျပစ္တင္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ အျပစ္တင္ စကားဆုိခဲ့သူ ဦးလွက တစ္ခါ အမရပူရ မဟာဂႏၶာ႐ုံ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေတာ့
“စ်ာပန သတင္းကား” ႐ိုက္ဖို႔ ရန္ကုန္ရွိ ဦးသုခကို ဖလင္ေပ ၄၀၀၀ ယူၿပီး အျမန္လာခဲ့ဖို႔ လွမ္းေခၚသည္။ ဦးသုခက ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္ေပါင္း မ်ားစြာႏွင့္ လူပရိသတ္ မ်ားကို ႐ိုက္ခ်က္ တစ္ကြက္ၿပီး တစ္ကြက္ ဖ်ဳိးဖ်ဳိးဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အေျပးအလႊား ႐ိုက္ေနေတာ့ ဦးလွက သေဘာက်ၿပီး နံေဘးမွ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ဦးသုခ ပင္ပန္းတာကိုလည္း သတိျပဳမိလာရသည္။ ထိုအခါ ဦးသုခ အနားကို သုတ္သုတ္ေလး ေျပးကပ္လာတဲ့ၿပီး...
“ကိုသုခေရ ခင္ဗ်ားဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ကြမ္းယာေလး ေျပး၀ယ္လိုက္ဦးမယ္” ဟု ေျပာသည့္ အခါ ဦးသုခမွာ တအံ့ တၾသႏွင့္။ ကြမ္းစားတာကို အျမဲေ၀ဖန္ တိုက္ဖ်က္ေနေသာ ဦးလွသည္ ဦးသုခ ၏ အစြဲအလမ္း ရသ တဏွာကုိ အလို လိုက္ခြင့္ျပဳ႐ုံ သာမက ကေလးသူငယ္ မ်ားလို သူကိုယ္တိုင္ပင္ ေျပး၀ယ္ေပး လိုက္ဦးမည္ဟု ဆိုခဲ့ဖူးသည္။
လူထု ဦးလွအေပၚ မိမိ ထင္ျမင္ ထားခဲ့ေသာ အထင္မွား ကိစၥ ထိုအေၾကာင္းျဖင့္ ေၾကပ်က္ခဲ့ရၿပီ။ ထို႔ေနာက္ လူထုဦးလွ “အားနာပုံႀကီး လိုက္ပုံမ်ား”ကို ဆရာေတာ္ ေရႊကိုင္းသား၏ ေမ့မရတဲ့ ကိုလွ ေဆာင္းပါးထဲတြင္ အံ့အားတသင့္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ျမန္မာေတြ အားနာတတ္လိုက္ ပုံကေတာ့ ကိုလွကိုသာ ၾကည့္ေပေတာ့ လို႔ ဆရာေတာ္က ဆိုၿပီး သူ႔ရင္ထဲမွာ ေသရေတာ့မယ့္ ေ၀ဒနာႀကီး ခံစားေနခ်ိန္မွာပင္ သူ႔ဆီကို ဟိုအေ၀းႀကီးကေန လာရေသာသူ
(ဂ်ပန္ဧည့္သည္)ဆိုၿပီး အားနာ၍ ႀကိဳးစားၿပီး ဧည့္ခံ ေနခဲ့သည္။ မတတ္သာသည့္ အဆုံးမွ ပါးစပ္ထဲက ေသြးမ်ား အန္က်ၿပီး ဧည့္၀တ္မေက် သလိုျဖစ္ရသည္။ ထိုကိစၥ သူ႔ကိုျပန္ေျပာ ခြင့္ရရင္ သူ႔ဧည့္သည္ကို သူကေကာင္း မြန္စြာ ဧည့္မခံရတဲ့ အတြက္ “အားနာ လိုက္တာ ခင္ဗ်ာ”လုိ႔ေျပာၿပီး ေတာင္းပန္ ဦးမွာ ေသခ်ာသည္ဟု ဆိုထားသည္။
ထိုေန႔က ယပ္၀င္းထဲမွ လူထုေမာင္ႏွံတို႔ တရားနာၿပီး ျပန္လာစဥ္ တိုက္၌ ရပ္ေ၀း ဧည့္ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ဓမၼာ႐ုံမွ ျပန္လာစဥ္ကတည္းက ေခါင္းမူးသည္ဟု လူထု ေဒၚအမာအား ေျပာေနသည္ ဟုဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ လူထုတိုက္ထဲ ေရာက္ေတာ့ ဧည့္သည္ျမင္ၿပီး သူ႔ ေ၀ဒနာကို ခ်ဳပ္တည္း၍ ဧည့္ခံစကား ေျပာရင္း ယင္းသို႔ ျဖစ္ခဲ့ရရွာသည္။ အလြန္ပင္ တစ္ဖက္သား အေပၚ၀န္တာ ေက်ပြန္ လြန္းရွာေသာ လူထု ဦးလွ ပုံရိပ္ကို ရင္နာစြာျဖင့္ ျမင္လိုက္ရျပန္သည္။
ဖဆပလေခတ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုသည္ တစ္ခ်ိန္က ဦးလွ အေတာ္ ဒုကၡေရာက္ သြားခဲ့ရျခင္း (၁၉၅၃-၅၇ ရန္ကုန္ ဗဟို စံျပေထာင္မွာ ၃ ႏွစ္ ၃ လနဲ႔ ၇ ရက္ ေနခဲ့ရမႈအေပၚ ဆိုလိုသည္)၏ နံပါတ္ ၂ တရားခံသည္ သူပါပဲဟု ျပည္ေထာင္စု လမ္းသြယ္က ေဆာင္းပါး ထဲတြင္ ၀န္ခံထားျပန္သည္။ ဦးလွသည္ လူေကာင္းပါ၊ ဒီလို မလုပ္ၾကပါနဲ႔ကြာဟု သူတားမယ္ဆိုရင္ တားႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ထိုစဥ္ အခါက သူတုံဏွိဘာေ၀ လုပ္မိ ေနခဲ့သည္။ ေနာင္ ထိုဒုကၡေတြ ၾကားမွ
ဦးလွ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီး မၾကာခင္ပင္ ဦးႏု တစ္ေယာက္ မႏၲေလး ခဏ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ ဦးႏုႏွင့္ ခဏေလာက္ ေတြ႕ပါရ ေစဆိုသည့္ ဦးလွ၏ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာသည္။ အမွန္ ဆိုရလွ်င္ ဦးလွကို ေတြ႕ရန္ ဦးႏုမွာမ်က္ႏွာ အင္မတန္ ပူေနခဲ့သည္။ သူေရာက္လာၿပီး “ကိုႀကီး ႏု၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒုကၡ ေရာက္ေအာင္ လုပ္တာ ကြၽန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္” ဆိုသည့္ စကားမ်ဳိး ေျပာမည္ဟု တြက္ထားရာ ဦးလွသည္ ေရာက္လာၿပီး ျပန္သာ သြားေရာ ထိုအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခြန္း တစ္ပါဒမွ် ေျပာမသြားခဲ့ေပ။ ဦးလွ ျပန္သြားမွ ဦးႏုသည္ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ရင္း “ကိုလွကို ငါ သြားလုပ္မိတာ အင္မတန္ မွားတယ္၊ “ကာလ၀ိပါက္ ေနာက္ပိုးတက္တယ္”
ဆိုတာလို ဒီကိစၥဟာ ဒီလုိနဲ႔ ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ငါျပန္ခံ ရလိမ့္မယ္” ေတြးရင္း ဦးႏုသည္ ၀ဋ္ ဆင္းရဲေတြရဲ႕ေဘးကို ျမင္လာၿပီး အေၾကာက္ႀကီး သိပ္ေၾကာက္ ေနခဲ့မိသည္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဦးလွႏွင့္ ဆုံရင္ ဒီအေႂကြးကို ငါအတင္း ဆပ္မယ္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္တစ္ခါ မႏၲေလး ေရာက္သြားျပန္
ေတာ့ ျပန္မည့္ေန႔မွာ လိုက္ပို႔ၾကသည့္ မိတ္ေဆြမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဘူတာ႐ုံ၏ ေထာင့္တစ္ေထာင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဦးလွ ရပ္ေနသည္ကို ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္ ရသည္။ ေတြ႕သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳက္နက္ ဦးလွကို “ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ ကိုလွ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ အျပစ္ဟာ မေသးပါဘူး။ အင္မတန္ ႀကီးမားပါတယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္”အစရွိသည့္ စကားမ်ားကို ေျပာ႐ုံမွ်နဲ႔ အားမရဘဲ ေနာက္ဆုတ္သြားသည့္ ဦးလွထံပါး တျဖည္းျဖည္း တိုးကပ္ၿပီး
အတင္း လိုက္ေျပာခဲ့သည္။ အစေတာ့ ဦးလွလည္း အံ့အားသင့္ၿပီး ဦးႏုကို ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ ေနာက္မွ သတိရ ၿပီး...
“ကြၽန္ေတာ္ သင္ပုန္းေခ်ၿပီးပါၿပီ၊ ကိုႀကီးႏု”ဟု ျပန္ေျဖေသာအခါမွ ဦးႏုသည္ ဦးလွ၏ လက္ကို အားပါးတရ ဆုပ္ကိုင္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္စ ျပဳေနသည့္ မီးရထားေပၚ ေျပးတက္လိုက္ပါသြားခဲ့ ရသည္။ မိမိသည္ ထိုေဆာင္းပါးမွ ထို အခန္းေလး ဖတ္မိၿပီး တစိမ့္စိမ့္ ျပဳံးေနမည္ ျဖစ္ေသာ လူထုဦးလွ၏ မ်က္ႏွာကို မွန္းဆၿပီး ျမင္ေယာင္လိုက္မိသည္။
၅။
စာၾကည့္တိုက္ထဲရွိ ထိုင္ေနက် ခုံေလးမွ အသာအယာ ထၿပီး အေပါက္၀ ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာ မူလိုက္သည္။ ျမက္ခင္းစိမ္း ႏုေလးေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း အၾကည့္က ၾကာပန္းေတြ ေ၀ေနသည့္ ၾကာကန္ေလးဘက္ အၾကည့္တစ္ခ်က္ ေရာက္သည္။ သံတံခါးနီႀကီး ဆြဲဖြင့္၊ ျပန္ေစ့ၿပီး ၀င္းၾကားထဲရွိ လမ္းသြယ္ေလး ထဲမွ ၃၂ လမ္းေပၚသို႔ လွမ္းတက္တိုက္ လိုက္သည္။ ခါတိုင္းလိုပါပဲ။
ေဇာ္ခိုင္ဦး
ရည္ၫႊန္းျပဳ
၁။ လူထုဦးလွစာစုစာရင္း
(ေမာင္ဖုန္း ျမင့္) ၁၉၇၈
၂။ လူထုခ်စ္သမွ် လူထုဦးလွ
(ပထမတြဲ)
၃။ လူထုခ်စ္သမွ် လူထုဦးလွ
(ဒုတိယတြဲ)
၄။ လူထုဦးလွ ဓာတ္ပုံမ်ား
.jpg)
0 comments:
Post a Comment