ဒို႔သူငယ္ခ်င္း၊ ဒို႔ေခါင္းေဆာင္၊ မံုရြာတင္ေရႊ(ေမာင္စြမ္းရည္) ~ မုိးေသာက္ၾကယ္

မံုရြာတင္ေရႊဆိုတာ အမ်ားေပးတဲ့ကေလာင္နာမည္ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔က အမည္ရင္းအတိုင္း ‘ကိုတင္ေရႊ‘လို႔ဘဲေခၚပါတယ္။ သူကလဲက်ေနာ့္ကို နာမည္ရင္းအတိုင္း ‘ကို၀င္းေဖ‘လို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။ သူကမံုရြာကဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္မန္းတကၠသိုလ္ကိုေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ေျပာင္းလာတာပါ။ က်ေနာ္က ျမင္းျခံက ဆယ္တန္းေအာင္လာခဲ့တာပါ။ သူဘယ္ဘာသာ ယူလို႔ ဘယ္အတန္းေတြတက္ေနမွန္း ခုစာေရးမယ္လို႔စဥ္းစားေတာ့မွ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေက်ာင္းစာကိစၥေတြဘာမွမေျပာခဲ့ဖူးတာကိုျပန္ၿပီးစဥ္းစားမိပါတယ္။

ေက်ာင္းသားကေက်ာင္းစာမေျပာရင္ ဘာေျပာၾကသလဲဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀နဲ႔ ပညာေရးဘ၀နိမ့္က်ေနပံု၊ နယ္ေတြမွာမိဘေတြက ျပည္တြင္းစစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကပံုေတြကိုပဲေဆြးေႏြးမိၾကပါတယ္။ စစ္တပ္မွာ တပ္ရင္းတခုရဲ႕စားရိတ္က မေကြးေကာလိပ္လို ေကာလိပ္ေက်ာင္းတေက်ာင္းရဲ႕ စားရိတ္ထက္ ကုန္က်ေနပါတယ္။ ပညာေရးစရိတ္ထက္ စစ္ေရးစရိတ္ကႀကီးေလးေနပါတယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာေတြပါ။

မံုရြာသားတေယာက္ကိုေတြ႔ရင္ အျခားတေယာက္ဟာ ျမင္းျခံသားျဖစ္ဖို႔မ်ားပါတယ္။ ျမင္းျခံသားေတြနဲ႔ မံုရြာသားေတြအတြဲမ်ားပါတယ္။ စ႐ုိက္ေတြလည္းတူၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေရာက္သြားရင္ မံုရြာ-ျမင္းျခံသားေတြဟာ ရန္ကုန္ကေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေနထိုင္ဆက္ဆံပံုျခားနားၾကတာေတြ ပိုေပၚလြင္ပါတယ္။ ကိုတင္ေရႊက ႐ုပ္ေရာစ႐ုိက္ပါ အညာသားပံုစံပါ။ ေအာက္သားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို အလက္စႃႏၵားဒူးမားရဲ႕ ‘သူရဲေကာင္းသံုးေယာက္‘၀တၳဳထဲက ေ‘ဂၚစတြန္နယ္သားေတြ‘လို႔ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။ အဂၤလိပ္လိုေျပာေတာ့ခံသာတာေပါ့။ အမွန္ကေတာ့ ေတာကတက္လာတဲ့လူလည္ေတြလို႔ေျပာတာပါပဲ။ ကိုတင္ေရႊက အသားညိဳညိဳ၊ အရပ္ခပ္ပ်ပ္ပ်ပ္၊ မ်က္မွန္နဲ႔ပါ။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္႐ုပ္မ်ိဳးပါ။ မ်က္ႏွာမွာျပံဳးေယာင္ေယာင္ရွိေပမဲ့ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ခဲပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အတူသြားလာေနေပမဲ့ ကိုသာႏိုး၊ ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုး)၊ ကိုမိုးသူတို႔နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေနသလို ဖက္လွဲတကင္း ေနေလ့မရွိပါဘူး။

မံုရြာသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဆို အက အတီးအမႈတ္၊ အေဟာအေျပာ ၀ါသနာထက္သန္ၾကပါတယ္။ ကိုတင္ေရႊတေယာက္ကေတာ့ အဲဒါေတြဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထိခိုက္လြယ္ၿပီး ခံစားမႈျပင္းပါတယ္။ မန္းတကၠသိုလ္အႀကိဳပြဲေတာ္မွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔နဲ႔ လူစံုတက္စံုပါေစခ်င္လို႔တဲ့…။ ပြဲဆပ္ေကာ္မတီေတြမွာ ဆိုရွယ္လစ္ေက်ာင္းသားဒီအက္စ္အိုေတြကို သူကဖိတ္ေခၚထည့္သြင္းထားပါတယ္။ သေဘာတရားအရေကာင္းပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ အက်ပ္ကိုင္ၿပီး ပြဲပ်က္ေအာင္လုပ္တာမ်ိဳးခံရေတာ့ သူမ်က္ရည္က်ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးခေလာက္ဆန္ၿပီး ေဒၚစုကို၀န္းရံေနတဲ့ကြန္ျမဴနစ္ေတြကိုထုတ္ေပးရမယ္လို႔ ညီၫႊတ္ေရးပ်က္မတတ္လုပ္ၾကံခံရတဲ့အခါမွာလဲ သူခံျပင္းၿပီး မ်က္ရည္က်ခဲ့ရွာတယ္လို႔ၾကားသိရပါတယ္။ ခုဒါေတြျပန္ေတြးမိေတာ့ လူထုအပယ္ခံေတြကို ကိုယ္ကသေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ ေျမာင္းပုပ္ထဲကဆယ္တင္ခဲ့ေပမဲ့ အဆယ္မေတာ္ရင္လဲ ဒုကၡေပးတတ္ပါကလားလို႔ သင္ခန္းစာယူမိပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းဟာ ဗမာ့သမိုင္းမွာ ေဘးေရာက္သြားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ေတြကို ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ ျပန္လည္သိမ္းသြင္းခဲ့ဖူးတယ္။ ေဒါက္တာဘေမာ္ဆိုရင္ သခင္ေအာင္ဆန္းအတြင္းေရးမွဴးလုပ္တဲ့ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးႀကီးက ၁၃၀၀ျပည့္အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ “ေဒါက္တာဘေမာ္ အို႔-အို႔၊ မီးဒုတ္ မီးဒုတ္ ႐ႈိ႕-႐ႈိ႔”လို႔ေအာ္ၿပီး ျဖဳတ္ခ်ခဲ့တာပါ။ ဘႀကီးဘေဖဆိုရင္ ဆရာႀကီးမႈိင္းက “ေတာင္က်ေရ ႏြားႏွစ္ေကာင္မ၀သလိုပ၊ ေမာင္ဘေဖငါးေထာင္ရေသာေၾကာင့္”လို႔ေကာ္တုပ္ခံခဲ့ရၿပီး ၀ံသာႏုအေရးေတာ္ပံုႀကီးရဲ႕ေဘးကို ေရာက္သြားသူပါ။ ဦးဘေဖဟာ အခြင့္အေရးေတြ အလြဲသံုးစားလုပ္တာ လက္ပူးလက္ၾကပ္လုပ္တာအမိခံခဲ့ရလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကပဲ ထုတ္ပယ္ပစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေဒါက္တာဘေမာ္ကေတာ့မဆိုးပါဘူး။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ၾကတာကို သိေပမယ့္ လံုး၀သစၥာမေဖါာက္ခဲ့ရွာပါဘူး။ သေဘာထားႀကီးတဲ့အလုပ္ေတြဟာ ေကာင္းေပမယ့္ သတိႀကီးႀကီးထားရမွာပါ။ ဒုကၡေပးရင္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးလိုလူေတြက အလြန္ဆိုးပါတယ္။ ကိုတင္ေရႊမ်က္ရည္က်ခဲ့ရေလာက္ေအာင္ ဆိုးခဲ့တာ ခုေတာ့ သမိုင္းက ရက္တိုတိုေလးအတြင္းမွာပဲ ဘယ္သူ ဘီလူးမ၊ ဘယ္သူမိခင္ရင္းဆိုတာ ခြဲျခားျပသြားခဲ့ပါၿပီ။

ကိုတင္ေရႊမွာ တခုထူးျခားတာက က်ေနာ္တို႔နဲ႔တြဲေနတုန္းက ေတြ႔ျမင္ရသေလာက္ဆိုရင္ လံုး၀အေသာက္အစား အေပ်ာ္အပါးမရွိ၊ လူႀကီးဆန္ဆန္ေနတတ္တဲ့စ႐ုိက္ပါပဲ။ သူနဲ႔ ကိုသာႏိုးနဲ႔ဆိုရင္ ရြယ္တူေတြပါ။ တခါတေလ ကိုသာႏိုးက သူ႔ကို ‘ေဘာ္ေရႊ‘လို႔ အမွတ္မထင္ ေခၚလိုက္တတ္ပါတယ္။ ”ဘာလဲဗ်ေဘာ္ေရႊဆိုတာ…”လို႔ က်ေနာ္တို႔ေမးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး စပ္ၿဖဲၿဖဲပဲ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ေဘးလူတေယာက္က ”ေဘာ္ရွီဗစ္တင္ေရႊ…”ေပါ့ဗ်ာ လို႔ ၀င္ေျဖပါတယ္။ ဟုတ္ေလသလားမသိပါ။ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ ကိုသာႏိုးနဲ႔က်ေနာ္တို႔တကသရဲေဘာ္တပ္ဦးရဲေဘာ္ေတြကို ကိုတင္ေရႊက ဆူပူႀုကိမ္းေမာင္းတတ္တာေတြရွိပါတယ္။

တခါက တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ညပြဲေတာ္တခုမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ုိးမွာ ခပ္ေထြေထြနဲ႔သီဆိုကခုန္ေနၾကပါတယ္။ ကိုတင္ေရႊနဲ႔ကိုဘဂ်မ္း(တင္မိုး)တို႔က မေသာက္မစားတဲ့ လူမင္းသားေတြပ။ က်ေနာ္တို႔ကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းၿပီး ထမင္းဆုိင္မွာေတာင္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူမစားပဲ တျခားစားပြဲမွာ ခြဲစားပါတယ္။
တကၠသိုလ္ေတြမွာ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားညီၫႊတ္ေရးတပ္ဦး (Student United Front-အတိုေကာက္ SUF)ဆိုတာရွိပါတယ္။ ကိုတင္ေရႊက တခါတေလ ရန္ကုန္မူနဲ႔ ဆပ္ဖ္လို႔ ေျပာရင္ ဘာေျပာမွန္းမသိလိုက္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကေက်ာင္းသားသစ္ေတြကိုး။ တဖက္ကေခၚတာက ေျမေပၚကြန္ျမဴနစ္ ပမညတအဖြဲ႔ကေမြးထားတဲ့ေက်ာင္းသားေတြတဲ့။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ဘယ္အဖြဲ႔ကမွ ေမြးမေမြးမသိခဲ့႐ုိးအမွန္ပါ။ ကိုယ္မသိဘဲနဲ႔ အေမြးခံေနရသလားေတာ့မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ စစ္စံုေထာက္မွတ္တမ္းေတြမွာေတာ့ အမွန္အတိုင္းပါႏိုင္ပါတယ္။ တျခားတဖက္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲ အၿမဲ႐ံႈးေနတဲ့ အတုိက္အခံအဖြဲ႔အစည္းကေတာ့ (Democratic Student Organization အတိုေကာက္DSO )ပါတဲ့။ ဖဆပလအစိုးရအဖြဲ႔ထဲက ဆိုရွယ္လစ္ေတြေမြးထားလို႔ အဆိုရွိပါတယ္။ ဒါေတြအားလံုးအေၾကာင္းကို ေမာင္သာရရဲ႔ က်န္တုပ္ခံ၀ံ့၊ မခံ၀ံ့ ၀တၳဳမွာ ဖတ္ၾကည့္ပါေလေတာ့။

က်ေနာ္တကၠသိုလ္ေရာက္စက ေက်ာင္းသားသမဂၢ႐ုံးခန္း၊ ၀ါးကပ္တဲေလးကို ေန႔စဥ္ေလာက္သြားၿပီး စာနယ္ဇင္းေတြဖတ္ပါတယ္။ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္း၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္တို႔သမုိင္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔က ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတာမဟုတ္လား။ တကသမွာ ႐ုပ္ပံုဆိုလို႔ သခင္ဗဟိန္းရဲ႕ပံုေလးတပံုပဲရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က ေက်းေတာသားတေယာက္ နတ္ကြန္းနတ္စင္သြားသလုိ သြားေနခဲ့တာပါ။ တကသ႐ုံးခန္းမွာ တံမ်က္စီးလွည္းတယ္။ ေသာက္ေရအိုးလွယ္တယ္။ စားပြဲႀကီးေပၚမွာ ေဆးေတြ၊ စုတ္ေတြ ညစ္ေပေနတာေတြ႔ရင္ ေဆးေၾကာသန္႔ရွင္းတယ္။ စုတ္ေတြညစ္ပတ္ေအာင္ အၿမဲလုပ္သူက ခုအခါ ပန္းခ်ီဆရာအမည္ခံေနတဲ့ ဒါ႐ုိက္တာေမာင္မိုးသူပါ။ တကသထဲက လူေတြနဲ႔လဲ က်ေနာ္ဘယ္သူနဲ႔မွ မသိပါဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးလုပ္ေနသလားလို႔ အထင္ခံရႏိုင္တာလဲ က်ေနာ္သတိမထားခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုိတင္ေရႊတကသအတြင္းေရးမွဴး အေရြးခံရတဲ့ႏွစ္မွာပဲ က်ေနာ္လဲမေယာင္မလယ္နဲ႔ တကသစာၾကည့္တိုက္မွဴးရာထူးႀကီးကို ရလိုက္ပါေတာ့တယ္။

၁၉၅၈ ေရာက္ေတာ့ ေမာင္သာႏိုး၊ ေမာင္မိုးသူတို႔နဲ႔ တခါအမႈေဆာင္ထပ္ျဖစ္ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္က စစ္အစိုးရစၿပီးတက္တဲ့ အိမ္ေစာင့္အစိုးရေခတ္ဆိုေတာ့ ပြဲၾကမ္းတဲ့ႏွစ္ပါပဲ။ ကိုတင္ေရႊနဲ႔ အမႈေဆာင္အဖြဲ႔မွာ ပါ၀င္ေနစဥ္မွာပဲ ပြဲေတာ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ အမႈေဆာင္ေတြ ဘယ္သူေေတြဆိုတာ ကိုးကားစရာ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမရွိေတာ့ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ မႏၱေလးသီးျခားတကၠသိုလ္အႀကိဳပြဲ၊ မႏၱေေလးေကာလိပ္ ေငြရတုပြဲ၊ မန္းရာျပည့္ပြဲ (၁၉၅၉-ေမာင္ေပါက္စည္၊ ဥကၠဌ၊ ေမာင္စြမ္းရည္က ေရြးေကာက္ပြဲ အရာရွိ)။ ဒီပြဲေတြမွာ ရန္ကုန္က ေတးေရးအဆိုေတာ္ ျမတ္ေလး၊ စႏၵရားခ်စ္ေဆြ၊ အဆိုေတာ္မင္းေနာင္၊ ပန္းခ်ီေမာင္ေငြထြန္း၊ ေဘာလံုးသမား ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း စတဲ့ ရဲေဘာ္မ်ားကို က်ေနာ္တို႔က ဆက္တိုက္ဧည့္ခံေကၽြးေမြးရလို႔ သူတို႔နဲ႔ သိကၽြမ္းရင္းႏွီးသြားခြင့္ၾကံဳခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ဆီကိုလဲ တေခါက္တျပန္ေရာက္ခြင့္ၾကံဳပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အမႈေဆာင္အဖြဲ႔၀င္တဦးအျဖစ္ မွတ္မိေနတာကေတာ့ မႏၱေလးအမ်ိဳးသားေက်ာင္းဆရာေဟာင္း၊ ဦးခ်စ္ရဲ႕သမီးဆိုတဲ့ မျမေဆြပါပဲ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပညာေရးႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲသြားၾကေတာ့လည္း အတူတူပဲ။ သူက ဘီအီးဒီတက္ဖို႔ ရန္ကုန္ေျပာင္းသြားေတာ့ မျမသူလို႔နာမည္ေျပာင္းသြားတယ္။ ကိုတင္ေရႊ မျမသူနဲ႔ ဖူးစာဖက္သြားေတာ့ ကိုတင္ေရႊက ေဆြ၊ မေဆြ စသျဖင့္ မူလနာမည္နဲ႔ပဲ ေခၚတာ သတိထားလိုက္ခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ႏွစ္ေယာက္လံုး က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြပါပဲ။

ေနာက္ေတာ့ ကိုတင္ေရႊတေယာက္ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေျပာင္းသြားျပန္တယ္။ ဥပေဒဘြဲ႔ ဘီအယ္လ္တက္ဖို႔ ျဖစ္မယ္။ ဟိုေခတ္က ေက်ာင္းသားႀကီးေတြဟာ ကိုႏု၊ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔ အစဥ္အလာအတိုင္း ႏိုင္ငံေရးဆက္လုပ္ဖို႔ ဥပေဒဘြဲ႔ယူေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဦးခ်မ္းေအး(ေမာင္စူးစမ္း)၊ ဦးဘေကာင္း၊ ဦးကိုယု၊ ဆရာျမသန္းတင့္၊ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ စတဲ့ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဥပေဒတက္ခဲ့ၾကသူေတြပါ။ ေနာင္မွသိရတာက ကိုတင္ေရႊဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ပထမတႀကိမ္တက္စဥ္ကပဲ ေနာင္ပီသံုးလံုးေခါင္းေဆာင္ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္၊ အိမ္မဲအမတ္ျဖစ္လာတဲ့အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဦးတင္ထြတ္(ခုၾသစေၾတးလ်)တို႔ဟာ ပင္းယေဆာင္မွာ အတူေနခဲ့ၾကၿပီး ွရၼ ေခၚ သဟာယနဲ႔စာဖတ္သင္းမွာ အမႈေဆာင္ေတြအတူလုပ္ခဲ့ဖူးသတဲ့။ ကိုတင္ေရႊက အတြင္းေရးမွဴးတဲ့။ သူတို႔တဖြဲ႔လံုး ရွစ္ေလးလံုးမွာ ျပန္ဆံုၾကေလရဲ႔တဲ့။
ကိုတင္ေရႊ ‘႐ုိး,အ’ ရာမွာေတာ့ ရန္ကုန္မႏၱေလးတကၠသိုလ္ႏွစ္ခုစလံုးမွာ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ အညာသားအတတဆိုတဲ့ ပံုတိုပတ္စမွန္သမ် မံုရြာသားပံုျပင္လို႔နာမည္တပ္ၿပီး ကိုိတင္ေရႊကို ခ်စ္စႏိုးေနာက္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူနဲ႔ အနီးကပ္ေနတဲ့ မင္းလွၫႊန္႔ၾကားက ဒီလိုပံုျပင္ေတြကို တီထြင္ရာမွာ အာ၀ဇၨန္းအရႊင္ဆံုးမို႔ တကသေခါင္းေဆာင္ေတြက သိပ္မေနာက္ပါနဲ႔လို႔ ေမတၱာရပ္ခံရဖူးပါသတဲ့။ ကိုတင္ေရႊဖို႔ မံုရြာသားပံုျပင္တပုဒ္ကို က်ေနာ္ၾကားဖူးတာ နမူနာေျပာျပ ခ်င္ပါေသးတယ္။ ကိုတင္ေရႊ တကသေခါင္းေဆာင္အျဖစ္နဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ကဖိတ္ၾကားလို႔သြားရဖူးတယ္။ ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားသူေတြရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ေဘာင္းဘီရွည္တထည္နဲ႔ လည္စည္းတခုအဖတ္တင္က်န္တယ္။ တေန႔ေတာ့ အဲဒီေဘာင္းဘီရွည္၀တ္ၿပီး ေန၀င္ဆည္းဆာခ်ိန္မွာ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္အတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသတဲ့။ ရင္းႏွီးတဲ့ေက်ာင္းသူတစုနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာေတြ႔ၾကေတာ့ ”ဒို႔ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုတင္ေရႊတေယာက္ ေခ်ာလို႔လွလို႔ပါလား…”လို႔ ႏႈတ္ဆက္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ကိုတင္ေရႊက ”ေခ်ာမွာ လွမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ဆီးစပ္ေအာက္မွာကိုး…”လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္သတဲ့။ ဒီပံုျပင္ေလးက ဟာသေျမာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ မန္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြေရွ႔မွာ ေျပာၾကေတာ့ က်ေနာ္က ျဖည့္စြက္လိုက္ပါတယ္။ ဒီအညာသား ကိုတင္ေရႊဟာ ဆည္းဆာနဲ႔ ဆီးစပ္ေတာ့ မမွားႏိုင္ဘူး။ ေအာက္သားေတြသာ စကားပီသေအာင္မေျပာတတ္လို႔ မွားႏိုင္တာလို႔။

ေနာက္တခု ေခတ္စားခဲ့တဲ့ပံုျပင္တပုဒ္ကေတာ့ ကိုတင္ေရႊကိုယ္တုိင္လိုလို၊ သူ႔ဘႀကီးတေယာက္လိုလို ဓားျပအတိုက္ခံရတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။ ဇာတ္ေကာင္က တရြာတပုဒ္ဆန္းျဖစ္ေနပါတယ္။ တခါတုန္းက ေတာလမ္းတခုလူျပတ္တဲ့ေနရာမွာ မံုရြာသား ဦးႀကီးတေယာက္ ဓားျပတိုက္ခံရသတဲ့။ ဓားျပက သူ႔ကိုယ္ေပၚကိုအႏွံ႔ စမ္းသပ္ႏိႈက္ခၽြတ္ၿပီး ပိုက္ဆံရွာေပမယ့္ မေတြ႔ေတာ့ စိတ္ပ်က္တာနဲ႔ ”ဒီမံုရြာသားကမြဲလိုက္တာကြာ၊ ဘယာေၾကာ္တကြင္းဖိုးေတာင္မပါဘူးဟ…”လို႔ ထုတ္ဟေျပာဆိုလိုက္သတဲ့။ ဒီမွာတင္ ဓားျပတိုက္ခံရတဲ့ မံုရြာသားက မခံႏိုင္ျဖစ္လာၿပီး ”ေအာင္မယ္၊ ကိုယ့္လူက ဓားျပလုပ္ၿပီးတယ္ညံ့တာကိုး။ ဖိနပ္ၾကားထဲမွမရွာဘဲ၊ ဘယ္ေတြ႔မလဲကြ…”လို႔ ျပန္ေအာ္သတဲ့။ မံုရြာသားရဲ႕မာနေပါ့ေလ။ ေငြပါခ်င္ပါသြားပေစ။ သိကၡာက်ေတာ့မခံဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔သူ႔ေငြလည္း ဓားျပလက္ထဲပါသြားေရာတဲ့။ ဒီလို မံုရြာသားပံုျပင္ေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ကိုတင္ေရႊ႐ုိးတာလဲ အမွန္ပါပဲ။

ကိုတင္ေရႊ ရန္ကုန္ေရာက္သြားၿပီးေနာက္ ကိုသာႏိုး၊ ကိုတင္မိုးနဲ႔ ေမၿမိဳ႔မိုးၾကည္တို႔လဲ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို ရန္ကုန္ကိုေျပာင္းသြားၾကတယ္။ သူတို႔အားလံုး လူထုသတင္းစာနဲ႔ေရာ အထက္ဗမာႏုိင္ငံ စာေရးဆရာအသင္းနဲ႔ေရာ အဆက္မျပတ္ၾကဘူး။ ကိုတင္ေရႊက ၁၉၆၀-၁၉၆၃ အတြင္းမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔မွာ အတြင္းေရးမွဴးအဖြဲ႔၀င္ျဖစ္လာတယ္။ သူတို႔က ဆရာႀကီးကို ကမၻာ့သတင္း ဗမာ့သတင္းေတြ ဖတ္ျပၾကတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕မွတ္ခ်က္ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြကိုလဲ နာယူမွတ္သားၾကတယ္။ ဆရာႀကီးဆီက ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအျမင္၊ စာေပအျမင္ေတြလဲ မွတ္သားနာယူၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုတင္ေရႊဟာ မႈိင္းေ၀ဒပညာရွင္တဦးလို႔ အသိအမွတ္ျပဳခံရေလာက္ေအာင္ ဆရာႀကီးအေၾကာင္းေတြကို သိကၽြမ္းလာၿပီး ေဆာင္းပါးေတြ ေရးပါတယ္။ စာဆိုေတာ္ေန႔မွာမႏၱေလး အေနာက္က်ံဳးထိပ္က၊ ဓမၼဗိမာန္မွာ က်င္းပတဲ့ စာတမ္းဖတ္ပြဲမွာလဲ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းေခတ္၊ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းစာ ဆိုတဲ့ စာတမ္းတေစာင္ကို ၁၉၆၇မွာ လာဖတ္တယ္။ သူမ်ားေတြေရးဖူးတာနဲ႔ မတူပါဘူး။ ဆရာႀကီးရဲ႔ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ စာေပအျမင္ေတြကို ေစ့ငုတင္ျပထားတယ္။ အဲဒီစာတမ္းဟာ ၁၉၆၈မွာ သီးျခားစာအုပ္ေလး ထြက္လာပါတယ္။ လူထုသတင္းစာကိုလဲ မႈိင္းစာေပေဆာင္းပါးေတြပို႔ပါတယ္။ ဒါလဲ ကိုတင္မိုးက စာအုပ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕ ‘အနီနဲ႔အျပာ‘ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္တဲ့ မႏၱေလး သေျပစာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေပးတာပါ။

က်ေနာ္ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့ ၁၉၇၀ ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုတင္ေရႊဟာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းရဲ႕ ေလးခ်ဳိးေပါင္းခ်ဳပ္တအုပ္ထုတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၿပီးပါၿပီ။ မႈိင္းရာျပည့္အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေလးခ်ိဳး ၁၀၀ ေရြးခ်ယ္ရာမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕ျပဇာတ္ေခတ္ကစၿပီး ေရြးခ်ယ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္က အနီးကပ္ၫႊန္ၾကားၿပီး အမွာစာေရာ၊ ရာျပည့္အထိမ္းအမွတ္ကဗ်ာေရာ စာအုပ္ေရွ႕ဆံုးကထည့္ခြင့္ရလို႔ အထူးဂုဏ္ယူရမယ့္စာအုပ္ပါ။ ဆရာဒဂုန္တာရာနဲ႔ စာေပဗိမာန္ ဦးထင္ႀကီးတို႔ကလဲ ကူညီပါတယ္။ သူ႔ရဲေဘာ္ေမာင္သာႏိုး၊ တင္မိုးနဲ႔ မံုရြာေမာင္ရွင္တို႔ကလဲ ကူညီအားေပးပါတယ္။ တပုဒ္ခ်င္းရဲ႕ေရွ႕မွာ ဒီကဗ်ာကို ဘယ္တုန္းက၊ ဘယ္မွာ၊ ဘယ္လို ေရးခဲ့ၿပီး ဘာအဓိပၸါယ္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ မွတ္စုတိုေလးေတြ တခုစီထဲ့ေပးထားလို႔ စီစဥ္ျပဳစုရာမွာ အေကာင္းဆံုးေလးခ်ဳိးေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္တအုပ္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ေလးခ်ဳိးေပါင္းခ်ဳပ္ႏွစ္အုပ္ထြက္ၿပီးသားပါ။ ပထမတအုပ္က ဆရာႀကီးကိုယ္တုိင္စုၿပီး ေမာင္လွ မအမာတို႔ ထုတ္ေပေတာ့လို႔ ေပးအပ္ခဲ့တာပါ။ ေရႊကိုင္းသား ဦးေသာဘိတက တည္းျဖတ္အမွာေရးတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေႏွာင္းလူေတြ ေလ့လာနားလည္ဖို႔ တပုဒ္စီအတြက္ မိတ္ဆက္စာကေတာ့ ကိုတင္ေရႊရဲ႕စာအုပ္က်မွပါႏိုင္တာပါ။ ဒုတိယစာအုပ္မွာလဲ ပထမစာအုပ္မွာထက္စံုလားေပမဲ့ စီစဥ္ပံုမွာေတာ့ ကိုတင္ေရႊရဲ႕စာအုပ္ကို မမီပါဘူး။

ကိုတင္ေရႊဟာ ရန္ကုန္မွာေနရင္း သူ႔ေခတ္ကထံုးစံအတိုင္း စစ္ေရးအရ ဆိုဗီယက္ျပန္ၾကားေရးဌာနမွာ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ပါတယ္။ အဲဒီကာလမွာ ဖဆပလအစိုးရရဲ႕ အဓိကအတိုက္အခံအဖြဲ႔က ပမညတပါ။ ေျမေပၚကြန္ျမဴနစ္ေတြလို႔ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။ သူတို႔အဖြဲ႔နဲ႔နီးစပ္သူေတြက အဲသလိုပဲ ႐ုရွား၊ တ႐ုတ္စတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ျပန္ၾကားေရး႐ုံးေတြမွာ၀င္ၿပီး လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ လင္းယုန္ဘ၀င္း၊ ေမာင္လင္းယုန္(ရွမ္းျပည္)၊ ဦးေဌးၿမိဳင္(ဒဂုန္တာရာမဟုတ္) စတဲ့ လက္၀ဲဂိုဏ္းစာေရးဆရာေတြလည္း ဒီလိုပဲ၀င္လုပ္ၾကပါတယ္။ ႐ုရွားနဲ႔ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ႏွစ္ဂိုဏ္းကြဲေတာ့ ဗမာျပည္မွာလဲ ဂယက္႐ုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကိုတင္ေရႊက ဆိုဗီယက္ ျပန္ၾကားေရးဌာနမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ခ်ဳအင္လိုင္းရဲ႕အတၳဳပၸတိၱစာအုပ္ကို ဘာသာျပန္ထုတ္ေ၀ေေတာ့ အလုပ္ျပဳတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလ်ာ္ေၾကးရလိုက္တယ္လို႔ေတာ့ ၾကားလိုက္ပါတယ္။ ခ်ဴအင္လိုင္းစာအုပ္ကရတဲ့ စာမူခနဲ႔လား၊ ေလ်ာ္ေၾကးနဲ႔လားမသိ၊ ခု အင္းစိန္ နံ႔သာကုန္းလမ္းမွာရွိတဲ့ အိမ္တေဆာင္ေတာ့ အဖတ္တင္လိုက္ပါတယ္။
ခ်ဴအင္လိုင္းစာအုပ္ကေက်းဇူးျပဳတဲ့အိမ္မွာပဲ ကိုတင္ေရႊကြယ္လြန္ျခင္း ႏွစ္လည္ ဆြမ္းကပ္တဲ့ပြဲမ်ားကို လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာပဲ အဘသခင္အုန္းျမင့္ဆံုေပးလို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကဗ်ာဆရာမ်ား ကဗ်ာကိစၥ ကဗ်ာအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကတာေတြကို သတိရမိပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးပါ စိတ္အားထက္သန္စြာ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးလို႔ အံ့အားသင့္ရပါတယ္။ သူမ်ားထင္သလို ႏိုင္ငံေရး မေဆြးေႏြးၾကဖူးပါဘူး။

ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္မက်န္းမာဘူးၾကားရင္ အရင္ဆံုးေပါက္လာတတ္တာက ကိုတင္ေရႊပါ။ သင့္ေတာ္ရာ ေဆးပုလင္းေလးေတြလည္း ပါလာတတ္ပါတယ္။ ရွစ္ေလးလံုးကာလမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢအမႈေဆာင္ေဟာင္းေတြ အဖြဲ႔ဖြဲ႔စည္းၿပီးပါ၀င္လႈပ္ရွားၾကလို႔ အဲဒီကိစၥအတြက္ သူက်ေနာ့္ဆီလာပါေသးတယ္။ မႏၱေလး တကသေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း၊ ျမင္းျခံကိုေအာင္သူ ရန္ကုန္ဆင္းလာၿပီး ဦးခင္ေမာင္ျမင့္တို႔ ကိုၫိဳ၀င္းတို႔နဲ႔ ပီက်ဴဖြဲ႔မယ္လုပ္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔တင္မိုးကျငင္းလိုက္ေၾကာင္း၊ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး အဖမ္းခံသလို ျဖစ္မွာစိုးေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။

ေနာက္တခါလာေတာ့ သူနဲ႔အတူ က်ေနာ္တို႔ပါ၀င္တဲ့ တကသအမႈေဆာင္အဖြဲ႔ ဓာတ္ပံုတခုေပးသြားပါတယ္။ သူပါတဲ့ အမႈေဆာင္ေဟာင္းမ်ားရဲ႕လႈပ္ရွားမႈတခုကို က်ေနာ္ မသြားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔၀ဂၢီရပ္ကြက္နဲ႔ ၾကံေတာနာနတ္ေတာရပ္ကြက္ တုတ္တျပတ္ ဓားတျပတ္ ရန္ျဖစ္ၾကၿပီး ရက္ကြက္မီးတင္႐ႈိ႕မယ္ၾကားလို႔ ဘယ္မွ မထြက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္႐ုံးကို မၾကာမၾကာ ေရာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အစိုးရအလုပ္မထြက္ေသးလို႔ အျပင္တာ၀န္ေတြပဲ ခိုင္းစရာရွိတာခိုင္းပါတယ္။

ကို၀င္းတင္၊ ကို၀င္းခက္၊ ကိုတင္ေရႊ၊ ကိုမိုးသူ၊ ကို၀ံသ၊ ဦးခ်မ္းေအး၊ ကိုေထြးျမင့္၊ ဗိုလ္ေသာ္က စတဲ့ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၀င္ေတြရွိရာကို က်ေနာ္႐ုံးမတက္ေသးဘဲသြားေနပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းတခ်ဳိ႕ရွာေပးရပါတယ္။ ကိုတင္ေရႊနဲ႔ကိုႀကီးေကာင္း(တကသ ဘေကာင္း)၊ ကိုသိန္းတင္စတဲ့ ရဲေဘာ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတာ္ဘုရားေလးအိမ္မွာ အစုလိုက္ဆံုၾကရဖူးတာကိုလဲ အမွတ္တရ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ ေဒၚစုမိခင္ ေဒၚခင္ၾကည္စ်ာပနပို႔ေဆာင္ရင္း ဆံုမိၾကတာပါ။ ေဒၚခင္ၾကည္႐ုပ္ကလာပ္ကို သီေပါမေဟသီ စုဖုရားလတ္ရဲ႕ဂူသခ်ၤဳိင္းရွိရာ နယ္ေျမအတြင္းမွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ ဦးသန္႔တို႔နဲ႔ ေျမတကြက္ထဲမွာ ဂူသြင္းသၿဂၤဳိဟ္ဖို႔ကိစၥနဲ႔ ေရာက္ရွိေနၾကတာပါ။ ကိုိတင္ေရႊက ေရာက္ရာအရပ္မွာ ေဒၚစုထူးခၽြန္ထက္ျမက္ေၾကာင္းကို ေျပာျပေလ့ရွိပါတယ္။

မင္းသားႀကီးေတာ္ဘုရားေလးက မင္းသားနီလို႔ သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းက နာမည္ေပးေလာက္ေအာင္ စိတ္အားထက္သန္တဲ့ မာက္စ္၀ါဒပီပီ ခုလိုေမးပါတယ္ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လူတန္းစားအျမင္ဘယ္လိုရွိသလဲ…” တဲ့။ က်ေနာ္က “မင္းသားႀကီးရယ္ ခုဟာက လူတန္းစားတိုက္ပြဲမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီတုိက္ပြဲမဟုတ္လား”လို႔။ ကိုတင္ေရႊက က်ေနာ့္ကို ”ေဒၚစုက သူ႔ဖခင္အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ရွိတယ္ေျပာတယ္၊ ဖတ္ဖူးၾကသလား…”တဲ့။ က်ေနာ္ မႏွစ္က(၁၉၈၇)ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုသာႏိုး ဒီအေၾကာင္းေတြ ေရးၿပီးပါၿပီ။ ကိုသာႏိုးက ”သမီးေရးတဲ့ အေဖအေၾကာင္း”ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ကို၀ံသရဲ႕အေတြးအျမင္စာေစာင္မွာေရးတယ္။ က်ေနာ္က ”အေမေဒၚခင္ၾကည္ကိုေတြ႔ဆံုၿပီး သင့္ဘ၀မွာေရးတယ္ေလ…”ဆိုေတာ့ ကိုတင္ေရႊက စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ”သူ႔အေဖ ကြန္ျမဴနစ္ကလာပ္စည္း ဖြဲ႔တဲ့အေၾကာင္း ဘယ္လိုေရးသလဲ…”တဲ့။ ”အထူးမပါ,ပါဘူး ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာ၀ါဒပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အစြန္းေရာက္တာ၊ တင္းၾကပ္တာေတြ မေကာင္းေၾကာင္း၊ မႀကိဳက္ေၾကာင္းပဲ ေရးတာပါ…”လို႔ေျပာရင္း စာအုပ္ရႏိုင္တဲ့ ေနရာကို ေျပာျပလုိက္ပါတယ္၊ က်ေနာ့္ဆီမွာ ရွိတာက မူပြားထားတဲ့ စာအုပ္ကေလးပါ။ ေဒၚခင္ၾကည္၊ ေဒၚစုနဲ႔က်ေနာ္တို႔ စကားေျပာေနတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြေရာ၊ စာအုပ္ေရာ၊ ခြပ္ေဒါင္းအလံေရာ၊ က်ေနာ့္ဇနီးက တျခားပို႔လုိက္လို႔ အိမ္မွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သူ႔ဖခင္စတင္တည္ေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေခတ္ဦးကာလ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕က႑ကို သုေတသနျပဳၿပီး စာတမ္းတေစာင္ေရးထားတာ က်ိဳတိုတကၠသိုလ္မွာရွိပါတယ္။ ပံုႏွိပ္ျဖန္႔ခ်ီဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။)

ကိုတင္ေရႊဟာ ခံယူခ်က္စြဲၿမဲခုိင္မာသူ၊ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္နဲ႔ ေခါင္းေအးေအးလုပ္တတ္သူပါ။ အညာသားလူ႐ုိးႀကီးပံုစံ အျပည့္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ကို တခ်ဳိ႕ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြက အလုပ္ထြက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ ေျပာၾကေပမယ့္ ကို၀င္းတင္နဲ႔ ကိုတင္ေရႊတို႔က မေျပာၾကပါဘူး။ စာအုပ္စာတမ္းေတြ (အထူးသျဖင့္ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြ) ရွာေဖြစုေဆာင္းထားဖို႔ပဲ ေျပာပါတယ္။ ကိုေထြးျမင့္ကလဲ စာအုပ္ပဲ ရွာခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔တေတြဟာ တသက္လံုး႐ုိး႐ုိးသားသား ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြဘက္က အၿမဲရပ္ၾကပါတယ္။ လက္ညီတက္ညီလဲရွိၾကပါတယ္။ ကိုတင္ေရႊနဲ႔ကို၀င္းတင္ကို မႏၱေလးႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြကလဲ သူတို႔မႏၱေလးသားအျဖစ္နဲ႔ လက္ခံအားကိုးၾကလို႔ သူတို႔အဖြဲ႔ေတြမွာ နာယကအျဖစ္နဲ႔လဲ တင္ေျမႇာက္ထားၾကပါတယ္။ ခု-မႏၱေလးတိုင္းမွာ ကိုတင္ေရႊကို ဆက္ခံေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းကရဲေဘာ္ ဘိုဇံဆိုတာလဲ မန္းတကသေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းတေယာက္ပါပဲ။ ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက လက္တြဲခဲ့ၾကသူေတြပါ။ တကယ္တမ္းျပန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တျပည္လံုးမွာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အစရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီေရးတိုက္ပြဲ၀င္အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ အနည္းနဲ႔အမ်ား ပါ၀င္လႈပ္ရွားေနၾကသူေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ေခတ္ကတည္းက ဗကသ၊ တကသေခါင္းေဆာင္ေတြခ်ည္းျဖစ္ေနၾကလို႔ သမုိင္းေပးတာ၀န္ေက်ပြန္ၿပီး အေရးႀကီးရင္ ေသြးစည္းၾကတဲ့ သူတို႔တေတြအတြက္ ၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူမဆံုးပါဘူး။ တခ်ိဳ႔အသက္ေပးသြားၾကရွာပါၿပီ။

အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္ေဆာင္ေတြကို ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးအခ်က္ျပလိုက္ၿပီးကတည္းက ဖမ္းၾကတာအကုန္ပါပဲ။ ကိုတင္ေရႊလဲ အစကေရွာင္ေနေသးေပမဲ့ သိပ္မၾကာလုိက္ဘဲ အဖမ္းခံပါတယ္။ စစ္တပ္အက်ဥ္းေထာင္ရဲ႔ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ကိုတင္ေရႊ၊ ဗိုလ္ေသာ္က၊ ကိုသိန္းတင္၊ ကိုတင္ေမာင္၀င္း၊ ကိုညိဳ၀င္း၊ ကိုခင္ေမာင္ျမင့္၊ ၿမိဳ႔မတင္ေအးစတဲ့ ရဲေဘာ္မ်ားဟာ ေထာင္ထဲနဲ႔ ေထာင္ဘူး၀အထြက္မွာပဲ ထမ္းပိုးမခၽြတ္ဘဲ က်ဆံုးသြားခဲ့ရွာပါၿပီ။

မန္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္ ရဲေဘာ္ေဟာင္းႀကီး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သူ က်ေနာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္၊ က်ေနာ္တို႔အကို၊ မႈိင္းေဗဒပညာရွင္ စာေရးဆရာ ရဲေဘာ္တင္ေရႊကို ဒီေဆာင္းပါးနဲ႔ အမွတ္တရ အေလးျပဳလိုက္ပါတယ္။

ရဲေဘာ္တင္ေရႊ ေရာက္ရာဘ၀မွာ သူအသက္ေပးၿပီး ေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဘ၀ကို အျပည့္အ၀ရရွိပါေစသတည္း။

ေမာင္စြမ္းရည္
ဧၿပီ ၂၊ ၂၀၀၈၊ နယူေယာက္။