” ဓါတ္ပံုတကြက္ ေဆးတစက္ႏွင့္
တလက္ကေလာင္ ေထာင္ေသာင္းလက္နက္
စိစိညက္ေၾက ႀကိဳးပ်က္ေစသည္
စာေပလက္နက္ အစြမ္းထက္”
(၁)
က်ေနာ္တို႔စာေပေလာကတြင္ အခ်ဳိ႔မွာစာေရးဆရာ၊ အခ်ဳိ႔မွာသတင္းစာဆရာ၊ အခ်ဳိ႔ၾကေတာ့မူ စာေရးဆရာ ေရာ၊ သတင္းစာဆရာပါျဖစ္ေနေလသည္။ အထူးသျဖင့္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ သူ႔ေခတ္၊ သူ႔အခါ က စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာအျပင္ ‘ကဗ်ာဆရာ’ပါ ျဖစ္ေနျပန္ေလသည္။
အထူးသျဖင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၏ေခတ္အလြန္သည္မွာဘက္တြင္ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားေရာ၊ သတင္းစာဆရာႀကီး မ်ားပါ အဆင့္ဆင့္ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကေပသည္။ သတင္းစာဆရာႀကီး‘ဦးေလာ႐ံု’ႏွင့္ သတင္းစာဆရာ‘ေအာင္ဗလ’တို႔ သည္ စစ္အုပ္စုအာဏာသိမ္းထားေသာျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မကြယ္လြန္ႏိုင္ရွာပဲ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ အ သီးသီးကြယ္လြန္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။
က်ေနာ္ေလးစားေသာသတင္းစာဆရာမ်ားအနက္ ဆရာေအာင္ဗလမွာတေယာက္ပါ၀င္ပါသည္။ ဆရာေအာင္ ဗလသည္ ျပည္တြင္းမွာတုံးကလည္း ေရးအားေကာင္းသည္။ ျပည္ပတြင္ေရာက္ေတာ့လည္း ေရးအားေကာင္း သည္။ စာေရးဆရာႏွင့္သတင္းစာဆရာတိုင္း၌ မွတ္စုမွတ္တမ္းႏွင့္ ေဘာပင္(ကေလာင္)တခုခု အျမဲကိုင္ေဆာင္ ထားၾကသည္မဟုတ္ေပ။ သို႔ရာတြင္ ဆရာေအာင္ဗလ၏လက္၀ယ္တြင္ အျမဲေတြ႔ႏိုင္သည္မွာ မွတ္စုတခုႏွင့္ ေဘာပင္တေခ်ာင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။
(၂)
က်ေနာ္တို႔စာေပေလာကတြင္ ေရးအားသန္သူလည္းရွိသည္။ ေရးအားမသန္သူလည္းရွိသည္။ ဆရာေအာင္ဗလ သည္ အျခားေသာသတင္းစာဆရာမ်ားႏွင့္မတူပဲ စာေရးဆရာမ်ားအတိုင္း ေရးအားလည္းသန္သည္။ ေရးအား လည္းေကာင္းေလသည္။ ယေန႔စာေပေလာကတြင္ ဆရာေအာင္ဗလ၏ ‘ျပဇတ္ေပါင္းခ်ဳပ္’ကို ေတြ႔ဖူးသူ၊ ဖတ္ဖူး သူကားရွားပါလိမ့္မည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၊ ေက်ာက္ေျမာင္းရပ္တြင္ထုတ္ေ၀ေသာ ‘ေသာၾကာ’စာေစာင္မွာ တခ်ိန္က ဆရာေအာင္ဗလ၏စာေစာင္ျဖစ္သည္ကိုလည္း သိသူအလြန္နည္းပါလိမ့္မည္။
ဆရာေအာင္ဗလသည္ ‘ေညာင္ဦး’ဇာတိသားတဦးျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ဘ၀တူစာေရးဆရာတဦးမွာ စာေရးဆရာ ‘ေအာင္စိုး’ျဖစ္ေလသည္။ သူ၏သတင္းစာဆရာဘ၀ကို ဆရာေအာင္ဗလသည္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ‘ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာ’သတင္းေထာက္ဘ၀မွ စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ သို႔ျဖင့္၍ ဆရာေအာင္ဗလသည္ လြတ္လပ္ေရး မရမီႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ စာနယ္ဇင္းေလာကတြင္ အေတြ႔အၾကံဳမ်ဳိးစံု,စံုခဲ့ေလသည္။ ထိုမွ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ တြင္ ‘ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာအယ္ဒီတာခ်ဳပ္’၊ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ေရာက္ျပန္လ်င္ သတင္းစာေလာကအား တခန္းသစ္ ေစေသာအားျဖင့္ ‘ေၾကးမံု’သတင္းစာကို ထူေထာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ဆရာေအာင္ဗလထူေထာင္ေသာ ေၾကးမံုသတင္းစာမွာ သတင္းစာအ႐ြယ္အားျဖင့္ မႀကီးလြန္း၊ မေသးလြန္းျဖစ္ သည္။ တခ်ဳိ႔က ၿဗိတိန္တြင္လက္ရွိထုတ္ေ၀ေနေသာ ‘မီရာ(Mirror)’ကိုတုပထားသည္ဟုဆိုၾက၏။ သတင္းပုဒ္ ေရမ်ားမ်ားပါ၀င္ႏိုင္ေစရန္၊ ရန္ကုန္သတင္းတြင္သာမက နယ္သတင္းမ်ားကိုပင္ ေန႔အယ္ဒီတာမ်ားက တိုတိုနဲ႔ လိုရင္းရွင္းေအာင္ျပန္ေရးရ၏။ သတင္းေဆာင္းပါးမ်ားကိုလည္း မလိုသည္မ်ားကိုျဖတ္ေတာက္ျပစ္လိုက္၏။ သတင္းဓါတ္ပံုေတြကိုလည္း လိုသမ်မ်ားမ်ားပင္သံုးထားသည့္အျပင္ ဓါတ္ပံုဌာနအႀကီးအကဲတဦးကိုခန္႔ထားေပး ျပန္၏။ အထူးသျဖင့္ ေၾကးမံုတြင္ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးရွင္မွာ ဆရာ‘ဇ၀န’ျဖစ္၍ ႏွစ္ေကာ္လံေဆာင္းပါးအ႐ြယ္လို သလား...။ သံုးေကာ္လံေဆာင္းပါးအ႐ြယ္လိုသလားæ။ ႀကိဳက္သည့္ေဆာင္းပါးအ႐ြယ္ရႏိုင္၏။ ညဥ့္အယ္ဒီတာ ႏွင့္ ေန႔အယ္ဒီတာမ်ားမွာ ကိုခင္ေမာင္ရီ(စိန္ခင္ေမာင္ရီ)ႏွင့္ ကို၀င္းတင္တို႔ပင္ျဖစ္ၾက၏။
(၃)
ေၾကးမံုသတင္းစာသည္ ဧရာမသတင္းစာႀကီးတေစာင္ျဖစ္၍ ေငြလိုသည္။ လိုေသာေငြကိုရွာေဖြရာတြင္ တတ္ ႏိုင္သမွ်အသံမထြက္ရန္ ဆရာေအာင္ဗလကလုပ္ႏိုင္၏။ အထူးသျဖင့္ ဆရာေအာင္ဗလ၏ပုဂၢိဳလ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈ၊ ထက္ျမက္မႈႏွင့္ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္မႈကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ အစုရွင္မ်ားပါ၀င္လာၾက၏။ ထိုစဥ္က အစုရွင္မ်ားတြင္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးလည္းပါ၏။ ‘ပမညတ’မွ ေဒါက္တာဦးေအးေမာင္(ေနာက္ပိုင္း၀န္ႀကီး)လည္းပါ၀င္၏။ ယင္းအစု ရွယ္ယာရွင္မ်ားသည္ သတင္းစာ၏လုပ္ငန္းပိုင္းတြင္ပါ၀င္ေျပာဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း သတင္းစာ၏ေပၚလစီပိုင္းတြင္ ကား ဆရာေအာင္ဗလသည္သာ ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ေလေတာ့သည္။
ေရွ႔ေဆာင္ေၾကးမံုသတင္းစာ၏ေနာက္တြင္ စက္သစ္မ်ားပင္၀ယ္ယူ၍ ေနာက္မွလိုက္လာေသာသတင္းစာမ်ား မွာ ‘ေခတ္သစ္စာ’၊ ‘ဗိုလ္တေထာင္’ႏွင့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ‘ျမန္မာ့အလင္း’တို႔ပင္ျဖစ္ၾကေပသည္။ လက္ရွိနအဖစစ္ အုပ္စုသည္ က်န္သည့္သတင္းစာမ်ားကိုရွင္းလင္းပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ယေန႔တိုင္ ‘ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ’ႏွင့္ ‘ေၾကးမံုသတင္းစာ’ႏွစ္ေစာင္သာထုတ္ေ၀ေနေတာ့သည္။ တိုင္းျပည္ကို စစ္အာဏာရွင္စနစ္ျဖင့္အုပ္ခ်ဳပ္ေန သည္။ သတင္းစာအေရအတြက္ကလည္းႏွစ္ေစာင္သာရွိသည္။ သို႔ျဖင့္ စာေပေလာကတြင္ စာေရးဆရာဆိုသူ မ်ားကိုျမင္ေတြ႔ႏိုင္ေသာ္လည္း သတင္းစာေလာကတြင္ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္၊ ဆရာေအာင္ဗလတို႔ အေမရိကား ကိုထြက္ခြာလာၿပီးေနာက္ လက္ခ်ဳိးေရတြက္စရာပင္မရွိေတာ့ေခ်။
ဆရာေအာင္ဗလ၏လူအမည္မွာ ‘ဦးေသာင္း’ျဖစ္သည္။ သတင္းစာဆရာႀကီး ‘ဦးအမ္ဘိုးခ်ိန္’ႏွင့္ ဆရာဇ၀နတို႔က ဦးေသာင္းကို ‘ေမာင္ေသာင္း’ဟူ၍‚၊ ‘ကိုေသာင္း’ဟူ၍‚၊ ေခၚတတ္ၾကသည့္နည္းတူ ကိုခင္ေမာင္ရီႏွင့္ ကို၀င္းတင္ တို႔ကမူ ‘ကိုေသာင္း’ဟူ၍သာေခၚၾကေလသည္။
၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ဆရာေအာင္ဗလထာင္ကျပန္ထြက္လာၿပီးေနာက္ ျပန္ၾကားေရးဌာနလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ျဖင့္ ရင္းရင္း ႏွီးႏွီးေပါင္းသင္းသူမ်ားတြင္ ‘ဆရာေမာင္ေသာ္က’ႏွင့္ ‘ေလသူရဲတဦး’တို႔ပင္ျဖစ္ၾကသည္။ ဤတြင္ ငပလီလူရည္ ခၽြန္စခန္းတြင္ ဆရာဇန၀တေစၧေၾကာက္တတ္ေသာပံုျပင္မွာ ေအာက္ပါအတုိင္းေပၚေပါက္လာေလသည္။
တႏွစ္တခါက်င္းပေသာငပလီလူရည္ခၽြန္စခန္းသို႔ ျပန္ၾကားေရးဌာနရွိ စာေရးဆရာႏွင့္သတင္းစာဆရာမ်ား တက္ေရာက္ၾကရ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ငပလီ၏ညဥ့္ဦးယံအခ်ိန္၊ လေရာင္ေအာက္၌ ပင္လယ္လိႈင္းသံကိုခံစားၾကရင္း တေယာက္တေပါက္ေျပာၾကရာမွ ဆရာဇ၀နတေစၧေၾကာက္သည့္ပံုျပင္ေရာက္လာ၏။ တေယာက္က-
“ဆရာဇ၀နကေတာ့ဗ်ာ၊ တေစၧမွေၾကာက္တာမဟုတ္ဘူး။ ‘မဆလ’လည္း သူပဲယံုၾကည္တာပဲ...”ဟူ၍ ေျပာ လိုက္သည္။ ၿပီးမွ သူကဆက္လက္၍ “ဒီစကား ဒီမွာပဲထားခဲ့ၾကပါဗ်ာ။ သိသြားၾကားသြားရင္မေကာင္းဘူး...”ဟု ျပန္ပိတ္ပါသည္။
သို႔ရာတြင္ ဆရာေအာင္ဗလတို႔ ေနာက္ေန႔ရန္ကုန္သို႔ျပန္ေရာက္ၾကေသာအခါ ဆရာဇ၀နတေစၧေၾကာက္သည့္ ပံုျပင္သည္လည္း တပါတည္းပါရွိလာေလသည္။ ၎ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဆရာေအာင္ဗလကို ျပန္ၾကားေရးဌာန မွ တာ၀န္ရွိသူမ်ားစစ္ေဆးေမးျမန္းေသာအခါ ‘ရွင္ဘုရင္ႀကီးဖြဲႏုစား’သည့္ပံုျပင္မ်ဳိးေပါ့ဗ်ာ...”ဟု တခြန္းတည္း ျပန္ေျပာဆို၍ တံု႔ျပန္ခဲ့သည္။
ဆရာေအာင္ဗလသည္ ျမန္မာသတင္းစာေလာကတြင္ ‘ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္’ႏွင့္ ‘လူထုဦးလွ’တို႔လို အထင္ ကရပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးလည္းျဖစ္သည္။ စာမ်ဳိးစံုလည္းေရးသားႏိုင္ေသာ မွတ္စုတခုႏွင့္ေဘာပင္တေခ်ာင္းပိုင္ဆိုင္သူ လည္းျဖစ္ပါသည္။
0 comments:
Post a Comment