တိုင္းျပည္ရဲ႕ကံၾကမၼာကိုအဆံုးအျဖတ္ေပးတဲ့ကာလေရာက္ေတာ့မယ္ (ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း)

တိုင္းျပည္တျပည္မွာႏိုင္ငံေရးအၾကပ္အတည္း၊ ဒါမွမဟုတ္ေ႐ွ႕ မတိုးသာေနာက္မဆုတ္သာအေျခအေနမ်ိဳးၾကံဳလာရရင္ ေဆးၿမီး တိုက အစတေဘာင္ေပး၊ နတ္လမ္းၫႊန္ေပးတာေတြ၊ ေ႐ႊငံုးမင္းအၿမီးေမ်ာ္သလို ေမ်ာ္ခိုင္းတာစတာေတြ ဟိုကဒီကေပၚလာတတ္ပါတယ္။ ပံုမွန္အေျခအေနမွာ ႏိုင္ငံေရးစကားေျပာေနသူ မဟုတ္သူေတြေတာင္ ဒီလိုအခါမွာ ခုန္ထြက္လာတတ္ပါတယ္။ ဒါမဆန္းပါဘူး။ တကမၻာလံုးမွာ ျဖစ္တတ္တာပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုသေဘာတရားေတြထုတ္လာသူေတြဟာ ဘယ္လိုသေဘာထားနဲ႔ေပးတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေသခ်ာစိစစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ တိုင္းျပည္နဲ႔ျပည္သူလူထုအေပၚမွာ ေစတနာ႐ွိသူေတြပါတတ္သလို တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီတေကြ႔မွာျဖင့္ငါ့အကြက္ေပၚၿပီလို႔ယူဆၿပီး ထြက္လာတာပါ။
ငါ့အကြက္ဆိုတာမွာ အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရးေလာကမွာဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖို႔၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ေစာဖို႔၊ အလိုေတာ္ရိေလာကမွာ ဆိုရင္ ငါမ်က္ႏွာရေအာင္လုပ္ဖို႔၊ ရာထူးေနရာရဖို႔၊ စတာမ်ိဳးေတြပါတတ္ပါတယ္။ စစ္အစိုးရကိုဆန္႔က်င္ရတဲ့ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲသက္တမ္း ႐ွည္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ်ဒီလိုထူးထူးဆန္းဆန္း အယူအဆေတြေတြ႔လာရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္အေနာက္တိုင္းက စာအုပ္ေတြထဲမွာပါတာ ေတြကို ကိုယ့္ႏိုင္ငံအေျခအေနနဲ႔သင့္ေတာ္သည္၊ မသင့္ေတာ္သည္မစဥ္းစားပဲ အတင္းဆြဲယူၿပီး သေဘာတရားဖန္တီးၾကတာေတြ႔ရ ပါတယ္။ ဖိနပ္မေတာ္ရင္ ဖေနာင့္ျဖတ္မယ့္သေဘာပါ။

ဗမာျပည္ရဲ႔လက္႐ွိအေနအထားမ်ိဳးမွာ အာဏာရလူတန္းစားဟာ “ခြင္လံုးကၽြတ္ႏိုင္ခ်င္ေနသမွ်”၊ ဒါမွမဟုတ္ “ခြင္လံုးကၽြတ္ အႏိုင္ယူဖို႔ပဲေတြးေခၚလုပ္ေဆာင္ေနသမ်” ဘယ္ေတာ့မွ ႏွစ္ဖက္အႏိုင္ရ႐ွိတဲ့ “Win - Winေျဖရွင္းနည္း” ျဖစ္ေပၚမလာႏိုင္ပါဘူး။ “Win - Winေျဖရွင္းနည္း”ဆိုတာဟာ ႏွစ္ဖက္စလံုးကသေဘာ႐ိုးနဲ႔၊ အေျဖေကာင္းရလိုတဲ့ဆႏၵအစျပဳခ်က္နဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကမွရတာပါ။ အာဏာရလူတန္းစားက “သူ႔ဘက္က အႏိုင္ရေနတယ္”လို႔ထင္ေနသမွ် “ဂိမ္းသီ၀ရီ” ဆိုတာအလုပ္မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။

ဒီေန႔ဗမာျပည္ ျပည္သူေတြ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ရန္သူဟာ ဘယ္လိုလူလဲဆိုတာကို အကဲျဖတ္တာမွာကိုပဲ ျပႆနာ႐ွိေနပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို ပန္းပန္၊ သနပ္ခါးလိမ္းေပးေနၿပီး ဒီခ်ဳပ္ကိုအိုးမည္းသုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတာေတြလည္းေတြ႔ရပါတယ္။ ကိုယ့္ဖက္ကသူ႔ကိုၾကည့္ရင္တမ်ိဳး၊ သူ႔ဖက္က ကိုယ့္ကိုၾကည့္ရင္ တမ်ိဳးဆိုတာမဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ဘယ္ဖက္မွာရပ္တယ္ဆိုတဲ့ကိစၥကိုေတာ့ ေျပာရပါမယ္။
ဒီေန႔ဗမာျပည္ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ အၾကပ္အတည္းဟာ လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့ အာဏာရလူတန္းစားက အာဏာကိုျပည္သူကေ႐ြးေကာက္တင္ေျမႇာက္သူေတြလက္ထဲ လႊဲေျပာင္းဖို႔မေျပာနဲ႔ တဖဲ့တစေတာင္ ခြဲမေပးခ်င္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏိုင္ငံေရးပေရာဟိတ္လို႔ သတ္မွတ္ယူဆေနသူေတြေျပာသလို အတိုက္အခံေတြဖက္က၊ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီဖက္က အေလ်ာ့မေပးလို႔၊ တင္းခံေနလို႔လံုး၀မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါၾကားထဲကပဲ“ကိုယ္ကေလ်ာ့ေပးရင္ သူကလည္းေလ်ာ့ေပးလာမယ္”ဆိုတဲ့ အံ့ၾသစရာစဥ္းစားေတြးေခၚနည္းေတြ ေတာင္ ၾကားရ ဖတ္ရပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ နအဖကိုဖားခ်င္လြန္းတာလား၊ ႏံုအလြန္းတာလား စဥ္းစားစရာျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီထက္ဒီသာဆက္ၿပီး အေလ်ာ့ ေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ခါးပါ,ပါယံုမက “က်ားေရွ႕ခံတြင္းေ႐ွ႕မွာ ကိုယ္ကိုစင္းေပး” တာပဲျဖစ္မွာေတာ့မွာပါ။

ဒီအေတြးအေခၚေတြနဲ႔ တဆက္ထဲတခ်ိဳ႔က ဗမာျပည္ရဲ႔ “ျပည္တြင္းစစ္သမိုင္းကိုလည္း သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္သလိုဆြဲေတြး၊ ဆြဲေရးေနတာေတြေပၚလာေနပါတယ္။ နအဖေပးထားတဲ့ဒီမိုကေရစီဟာ သူတို႔ရဲ႔အဲဒီလိုေရးသားမႈေတြအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကိုအံကိုက္ပါ။ ျပန္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။

ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျပန္လည္တည္ေထာင္ဖို႔ ဗကပက ၁၉၅၅ခုႏွစ္မွာ ကမ္းလွမ္းတုန္းက ‘စစ္အုပ္စု’ဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕တစိတ္တပိုင္းမွာပဲ ဘန္ကာတူး၊ အေျခစိုက္ေနရတုန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ‘မဆလ ဆိုရွယ္ လစ္အေတြးအေခၚ’”ဆိုတာကို စတင္ၿပီးေတာ့ ႀကံဆေနရတုန္းျဖစ္မွာပါ။ စစ္အုပ္စုအပိုင္စီးထားတဲ့ ‘စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးဌာန’ကို အသံုးျပၿဳပီး‘ေခတ္ေရး’ စာေစာင္ကေလးေတြထုတ္ေနၿပီး တပ္ကိုတလက္ကိုင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားစည္း႐ံုးေနတုန္းျဖစ္ပါတယ္။ (အဲဒီ ‘ေခတ္ေရး’ စာေစာင္ကေလးေတြကို ျပန္လည္ေလ့လာၾကည့္ရင္ ရွင္းပါလိမ့္မယ္။ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီ႐ိုက္ၿပီးအလကားေ၀ခဲ့တာမို႔ အခု႐ွာရင္ ရႏိုင္ပါေသးတယ္။) ဒါေၾကာင့္အဲဒီတုန္းကတည္းက ‘ဖဆပလ အစိုးရ’ရဲ႕တရား၀င္ေပၚလစီ’နဲ႔‘စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး’ရဲ႔ ေပၚလစီဟာ အတိအလင္းကြဲျပားေနတာကိုလည္း ေတြ႔ၾကရမွာပါ။ စစ္တပ္ဟာဦးႏုကို မ်က္လံုးထဲေတာင္မထားပါဘူး။

ဗကပထဲမွာလည္း အဲဒီတုန္းကတည္းက ကိုယ့္ဘက္ကေလ်ာ့ေပးလိုက္ရင္ သူ႔ဘက္ကလည္းေလ်ာ့ေပးလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြး အေခၚကို စစ္တမ္းေတြပလူပ်ံေအာင္ေရးၿပီး ျဖန္႔ေနၾကတာပါ။ အလြယ္ဆံုးဥပမာျပရရင္“ခ်မ္းေအးစစ္တမ္း”ပါ။ ဒါကတခုပဲျဖစ္ပါတယ္။ တျခားစစ္တမ္းေတြလည္းရွိပါေသးတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြအားလံုးမွာ အေျခခံအေတြးအေခၚကေတာ့ တခုတည္းပါ။ အဲဒါက “ကိုယ့္ဘက္ကေလ်ာ့ေပးမွ သူ႔ဘက္ကေလ်ာ့လာမယ္”ဆိုတဲ့အေတြးအေခၚျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအယူအဆ႐ွင္တခ်ိဳ႔က“ဆုတ္မယ့္ဆုတ္ ကတုတ္ ထိေအာင္ဆုတ္ရမယ္” လို႔ေျပာၿပီးလက္နက္ခ်အညံ့ခံဖို႔ေျပာၾကပါတယ္။ သူတို႔ မစဥ္းစားမိတာက “ခြင္လံုးကၽြတ္ အႏိုင္ယူခ်င္သူဟာ ေလ်ာ့ေပးရင္ ကမ္းတက္တတ္တယ္” ဆိုတာပါပဲ။

“ဒီမိုကေရစီကို လက္နက္နဲ႔လဲ”လို႔ မရခဲ့တာကိုေတာ့ “ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္”ေတြ “အလံနီ”ေတြရဲ႔ ျဖစ္ရပ္ကသက္ေသျပခဲ့ပါၿပီ။ “ဒီမိုကေရစီကို ‘မဲျပား’နဲ႔ရေအာင္လုပ္ရင္ရမယ္။ ‘အၾကမ္းမဖက္ေရး’နဲ႔ လုပ္ရင္ရမယ္ထင္တဲ့ ‘ထင္ေယာင္မွားမႈ’ကိုေတာ့ ပထစ နဲ႔ ဒီခ်ဳပ္အေတြ႔အၾကံဳေတြက ျပသြားခဲ့ၿပီမဟုတ္ပါလား။ အခုေတာ့ ‘စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရး’မွာ ေအာက္သက္ေက်ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္သန္းေရႊက “တရားခံအျဖစ္ခံၿပီး”အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲလိုက္ပါၿပီ။ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ေနာက္ဆံုးလက္သီးခ်က္သြင္းတဲ့ coup de graceအဆင့္ကို ေရာက္ေနၿပီ။

စစ္အုပ္စုဟာ ‘စစ္တပ္နဲ႔အာဏာသိမ္း’ coup de graceနဲ႔ စခဲ့ၿပီး coup de graceနဲ႔ စစ္အုပ္စုမင္းဆက္ကို ထူေထာင္ခ်င္ေၾကာင္းေဖာ္ျပေနတာျဖစ္ပါတယ္။ဒိထက္ထပ္ေလ်ာ့ရင္ဘာျဖစ္မလဲ။ ျပားျပား၀ပ္တဲ့ဘ၀ပဲေရာက္မွာပါ ။အၫြန္႔တံုးတဲ့ဘ၀ပဲေရာက္မွာပါ။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ဒီ ၂ ႏွစ္အတြင္းမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ဗမာျပည္ရဲ႔ ကံၾကမၼာကို ဆံုးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္မလဲ။ အေကာင္းလား၊ အဆိုးလားေတြ႔ရေတာ့မွာပါ။ ၾကာၾကာေစာင့္ရမယ္ မထင္ပါဘူး။ ေတြေ၀ေနရင္ တသက္တာလံုး ခံရပါလိမ့္မယ္။
ဖဆပလ - ပထစ - မဆလ တို႔ရဲ႔ဇာတ္သိမ္းမ်ိဳးအမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ မသိမ္းရေလေအာင္ က်ေနာ္တို႔တေတြအားလံုး ႀကိဳးစားၾကရပါမယ္။ ဒါဟာ ေနာက္ၿမီးဆြဲလုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သမိုင္းတေခတ္မွာရင္ဆိုင္ရတဲ့ အေျခအေနမွာ ကိုယ့္က်တဲ့အခန္းကေန ၀င္ပါတာျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ဗမာျပည္ရဲ႔အျဖစ္ဟာ ဖြတ္မိေက်ာင္းျဖစ္လာလို႔ ဖြတ္ေက်ာျပာစုဘ၀ေရာက္ရတာပါ။ ၁၉၅၅ခုႏွစ္ ေလာက္တုန္းက စစ္အုပ္စုဟာအိမ္ေျမႇာင္အျဖစ္ကေန ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ ႀကီးထြားလာတဲ့‘ဖြတ္ဘ၀’ပဲ႐ွိပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ ဖဆပလကြဲေတာ့ တဆင့္တက္လာပါတယ္။ စစ္အုပ္စုဟာ ‘ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာပိုင္’အျဖစ္ ယာယီျဖစ္လာပါတယ္။ အာဏာရဲ႔အရသာကို လ်ာနဲ႔လ်က္ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။ ေနေသးသပျခံဳထဲက၊ ခ်ိဳေသြးသပတျမျမလုပ္ေနပါတယ္။

ဗိုလ္ေန၀င္းနဲ႔သူ႔တပ္မႉးေတြဟာ ၁၉၅၈ခုႏွစ္မွာ သူတုိ႔ကို“အာဏာလႊဲေပးခဲ့တဲ့” ဦးႏုရဲ႕ပထစအစိုးရကို ခဏေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာက်ေတာ့ သူတို႔အာဏာသိမ္းရင္ ပထစေတြလြန္ဆန္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔တြက္မိၿပီး တဆင့္တက္လိုက္တာပါပဲ။ အာဏာကို အၿပီးအပိုင္သိမ္းလိုက္တာပါ။ ကမၻာတည္သေ႐ြ႔အာဏာကို ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္ဖို႔အတြက္ ‘မဆလအလံ’ကိုလည္း အတိအလင္းထူျပလိုက္ပါတယ္။

၁၉၈၈ မွာ စစ္အုပ္စုဟာမ်ိဳးဆက္သစ္ကို အာဏာအေမြလႊဲေပးပါတယ္။ ႐ွစ္ေလးလံုးတိုက္ပြဲႀကီးေၾကာင့္ ဗိုလ္ေန၀င္း ပန္းေပးသြားတာပါ။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကေန အခ ု၂၀၀၈ ခုႏွစ္အထိမွာေတာ့ အာဏာကိုလဲလႊဲမေပး၊ စစ္တန္းလ်ားကိုလည္းမျပန္ေတာ့ပါဘူး။ ေနျပည္ေတာ္အသစ္ထူေထာင္ၿပီး အာဏာကိုရာသက္ပန္ သိမ္းထားမယ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အခုဗမာျပည္သူေတြရင္ဆိုင္ေနရတာဟာအာဏာကို တရား၀င္ရာသက္ပိုင္ဆုပ္ကိုင္ထားဖို႔အတြက္ ဥပေဒျပဳေနတာနဲ႔ စစ္အင္အားတည္ေဆာက္ေနတဲ့ အေနအထားျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ၀င္လာကတည္းက ႏိုင္ငံတကာ့အေျခအေနကလည္း တစတစေျပာင္းလာလိုက္တာ အခုေတာ့ ဗမာျပည္ဟာ အင္အားႀကီးေတြရဲ႔ၾကားမွာ ကစားစရာျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကုလသမဂၢကိုေျပးတိုင္လိုက္၊ ကုလသမဂၢကိုရန္ေထာင္လိုက္နဲ႔ လူရီစရာေတြ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ျပည္ပမွာသူမ်ားေတြက အမိႈက္လွည္းႀကီးလို႔ ထင္စရာျဖစ္လာေနခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္းမွာက်ေတာ့ ဖြတ္ကမိေက်ာင္း ျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ျမစ္ျပင္တခုလံုး မခ်မ္းသာ႐ံုမက ျမစ္ျပင္တခုလံုး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္မယ့္ အေျခအေနဆိုက္ေနပါၿပီ။

ႏိုင္ငံေရးဘ၀မွာ ဇာတ္ဆရာ မရွိပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ ကၾကရတာပါ။ လူတိုင္း၊ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး သမားတိုင္းဟာ
ပြဲၾကည့္ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ကျပေနၾကတာပါ။ ဘာမွမလုပ္ပဲထိုင္ေနရင္ အဲဒါလည္းသ႐ုပ္ေဆာင္ေနတာပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို မေမ့ဖို႔ပါပဲ။

Posted in: ဖိုးသံေခ်ာင္းေဆာင္းပါးမ်ား(Phoe Than Chaung Article)