ေရႊတံခါးက သနားစရာ့ သူတုိ႔အေၾကာင္း ~ မုိးေသာက္ၾကယ္

Wednesday, March 5, 2008

ေရႊတံခါးက သနားစရာ့ သူတုိ႔အေၾကာင္း

2:53 AM moethaukkye No comments

အေမ့အိမ္တံခါးေပါက္ကုိေရာက္ေတာ့ လြမ္းေလာက္စရာ့ ေဒါနေတာင္တန္း ႀကီးကုိ မိႈင္းပ်ပ်လွမ္းလုိ႔ျမင္ရတယ္။ ေအာ္ ဒီေျမဟာအမိေျမ၊ ဒီေရဟာအမိေရ၊ ဒီေလကလည္း အမိေလလို႔မွန္းဆမိေတာ့ လြမ္းစိတ္ကပိုမိတယ္။ ဒီေဒါနေတာင္တန္းႀကီးမွာ တုိ႕ညီအကုိေမာင္ႏွမေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား အသက္ေတြစေတးသြားခဲ့ၾကရၿပီလဲလုိ႔ ေတြးမိျပန္ေတာ့ ၀မ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။
တေျမထည္းေန တေရထဲေသာက္၊ ေသြးရင္းသားရင္း ညီေနာင္အခ်င္းခ်င္း၊ ႏွစ္ေပါင္းရွည္ၾကာ စစ္ေတြခင္းလာလုိက္ခဲ့ၾကရတာက ခုတုိင္မၿပီးဆုံးႏုိင္စြာ အေျဖကုိရဖုိ႔ အဆုံးမရွိမွန္းသိေနတဲ့နည္းေတြနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုိ ျဖဳန္းတီးေနၾကတာ တုိက္ခုိက္ျခင္းေတြ ေျခမႈန္းျခင္းေတြအျငင္းပြားျခင္းေတြ၊ အခ်င္းမ်ားျခင္းေတြ ရန္ၾကားမွာ ေျမစာပင္ျဖစ္ၾကရတဲ့သူအမ်ားစုက ကေလးသူငယ္လူမမယ္ေတြ သက္ႀကီးရြယ္လြန္ ဇရာကၽြန္ေတြ၊ ပြင့္သစ္ေသြးစုိ မိန္းမပ်ိဳေတြ။

သားနာမည္ဆုိေတာ့ ‘တရန္ဆပ္’တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔သားကဗမာျဖစ္ၿပီး ဗမာနာမည္မမွည့္တာတုံးဆုိေတာ့ “ဗမာနာမည္ကုိမႀကိဳက္ဘူး…”တဲ့။ ဗမာစစ္စစ္ ဗမာကေလးတေယာက္က ဗမာနာမည္ကုိ မုန္းသတဲ့ေလ။ ဘယ္ေလာက္မ်ားနာက်ည္းစရာျဖစ္ရပ္ပါလဲ။ ဗမာနာမည္ကုိ မုန္းဖို‹ႏွလုံးသားႏုႏုေလး မွာ ဘယ္လုိဒဏ္ေတြမ်ားသင့္ခဲ့ပါသလဲ။
“သားေက်ာင္းမတက္ဘူးလား…”ဆုိေတာ့ “ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ပုိက္ဆံမရွိဘူး…”တဲ့။
“ပုိက္ဆံရွိရင္ေကာတက္မွာလား…”ဆုိေတာ့ ”ရွိရင္ေတာ့တက္မယ္…”တဲ့။
၇ ႏွစ္သားအ႐ြယ္ ဗမာကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အေျဖပါ။ အေဖနာမည္မသိ။ အေမေခၚစရာလည္းမရွိ။ သူ႕အဖြားလုိ႔သူထင္ေနတဲ့ အဖြားအိုနဲ႔သာေနရရွာတဲ့ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ႏႈတ္ကထြက္အံက်လာတဲ့ အ႐ိုးသားဆုံး စကားမ်ားပါ။
ျမန္မာျပည္တံခါး၀ ‘မဲေဆာက္’ဆုိတဲ့ ထုိင္းၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ေသာင္ရင္းျမစ္ ကမ္းစပ္မွာေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ပုံရိပ္တစ္စပါ။ ညစ္ပတ္ေပေရေန တဲ့ ေဘာင္းဘီတုိေလးကုိ၀တ္ၿပီး အထက္ပုိင္းကုိယ္ဗလာနဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ပုံကုိ ျမင္ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ ဒါ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႔ဘ၀တဲ့လား…။
စားစရာအစာမရွိ၊ ေနစရာအိမ္မရွိ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရလ်င္ ေျပးလႊားကစားစရာေတာင္မွ ေျမမရွိရွာတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႔ဘ၀။ ကုိယ္တုိင္မၾကံဳခဲ့လ်င္ ပုံျပင္တပုဒ္အလားထင္မွတ္မွားစရာပါ။ “သားဘယ္မွာေနလဲ…”ဆုိေတာ့ “ဒီမွာပဲေနတယ္…”တဲ့။
ထုိင္းႏုိင္ငံဘက္ျခမ္း ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းစက လူသြားကြန္ကရိစႀကႍေအာက္ကေန မုိးမလုံတဲ့သုံးေပေလာက္ေျမေနရာေလးကုိ လက္ညိွးထုိးျပတယ္ေလ။ ဒါ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕နားခုိရာတဲ့။ ဒါေတာင္ ဒီမွာရွိတဲ့ထုိင္းရဲက နားလည္မႈေပးထားလုိ႔ ေနခြင့္ရွိတာတဲ့။ ကြန္ကရိစႀကႍေပၚမွာထုိင္ၿပီး လာသမ်ခရီးသည္ေတြကုိ စီးကရက္နဲ႔အရက္ေရာင္းေနတဲ့ ေဒၚျမကရွင္းျပတယ္။
“အမတုိ႔ဒီလုိေရာင္းေနေတာ့ ရဲကမဖမ္းဘူးလား…”ဆုိေတာ့ “ရဲလာရင္ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲဆင္းၿပီး ခဏေရွာင္ေနလုိက္တာေပါ့…”တဲ့။ ဒီေနရာ ဒီေဒသဟာ လူႀကီးအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လုံျခဳံစိတ္ခ်ရတဲ့ အရပ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ဒီေနရာကေန တဖက္ျခမ္းမွာရွိတဲ့ ‘ျမ၀တီ’အမည္ရွိတ့ဲ နာမည္လွလွၿမိဳ႔ေလးနဲ‹စာလ်င္ေတာ့ ၀မ္းဗုိက္အတြက္ အစာေလးနည္းနည္းျဖည့္တင္းဖုိ႔ အခြင့္အလမ္းပုိတာမုိ႔ ေနရတာပါတဲ့ ။ “ဗမာျပည္ဘက္မျပန္ဘူးလား…”လုိ႔ တရန္ဆပ္ကုိေမးၾကည့္ေတာ့ “ဗမာျပည္ဘက္မွာ စားစရာမရွိဘူး၊ မျပန္ဘူး…”တဲ့ ေလ။
ဒီေျမဟာတုိ႔ေျမ၊ ေျမႀကီးကေရႊသီးတယ္လုိ႔ ၀ံ့ႂကြားခဲ့ၾကတဲ့ေျမ။ ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြေပါမ်ား၊ ေရနံနဲ႔ဓာတ္ေငြ႔ေတြကလည္းအလ်ံပယ္။ ကၽြန္းသစ္နဲ႔ ေတာထြက္ပစၥည္းေတြနဲ႔ျပည့္၀ၿပီး အာရွရဲ႕ဆန္အုိးႀကီးလုိ႔ တင္စားေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကတဲ့ ေ႐ႊႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး ဒီႏုိင္ငံႀကီးဘက္မွာ ဘာမွစားစရာမရွိဘူးတဲ့။ ၇ ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႔ဘ၀ေပးအသိနဲ႔ေျပာခဲ့တဲ့ အျဖဴေရာင္စကား။ ၾကားရေတာ့ ရင္ထဲမွာအတုိင္းအဆမရွိ နာက်င္မိတယ္။
“သားမွာသူငယ္ခ်င္းေတြေရာမရွိဘူးလား…”ဆိုေတာ့ “သူတုိ႔စားဖုိ႔သြားရွာေနၾကတယ္…” တဲ့။
ေဟာ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ခမ္းနားထည္၀ါလွတဲ့ အေဆာက္အဦႀကီးထဲက ၀တ္စုံအျပည့္နဲ႔ေက်ာင္းသားေတြ ထြက္လာၾကတယ္။ ေက်ာင္း၀င္းအ၀မွာ အဖုိးတန္ကားေတြ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ေတြနဲ႔ မိဘေတြက လာေရာက္ႀကိဳဆုိၾကလုိ႔ ေက်ာင္းထဲကထြက္လာၾကတဲ့ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႔ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးေတြမွာေတာ့ ျပဳံးလုိ႔ေပ်ာ္လုိ႔ အပူမရွိ ေသာကမရွိ။ ေအးခ်မ္းမႈ အျပည့္၊ သူတုိ႔ေတြက ထုိင္းႏုိင္ငံသားစစ္စစ္ေလးေတြေလ။

(ေဒါက္တာလြမ္းေဆြဘေလာက္မွ)

အျခားတဖက္မွာေတာ့ မွားမယ္ထင္ၿပီး ေမးၾကည့္မေနပါနဲ႔။ ေရႊျပည္အ၀င္ မဲေဆာက္ဆုိတဲ့ နယ္စပ္ၿမိဳ႔ေလးက အမႈိက္ပုံေတြမွာ လမ္းေဘးတစ္ေနရာရာမွာ ခြက္ေကာက္ဘူးေကာက္ ပလစ္စတစ္ေကာက္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ။ ဘယ္ကလဲလုိ႔ မေမးေနပါနဲ႔။ သူတို႔ေတြ ေရႊႏုိင္ငံကလာၾကတဲ့ ေရႊစစ္စစ္ေလးေတြပါ။ ပညာေရးလည္းမရွိ။ က်န္းမာေရးလည္းမရွိ ။ စားစရာလည္း မရွိ။ ေနစရာလည္းမရွိ။ ေဆြမရွိ၊ မ်ိဳးမရွိ။ ဆင္းရဲျခင္းကလြဲလုိ႔ ဘာမွမရွိ။ ပူပင္မႈအျပည့္။ ေသာကအျပည့္။ ဒါေတြကုိ ဘယ္သူေတြ ဖန္တီးခဲ့ၾကပါသလဲ…။ ဖန္ တီးေနၾကပါသလဲ…။ သူတုိ႔ေလးေတြ ကုိယ္တုိင္ ဖန္တီးခဲ့ၾကတာ မဟုတ္တာေတာ့ လုံး၀ေသခ်ာပါတယ္။ တကယ္ကုိမွ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္းရင္နာမိပါတယ္။ ။
ဥာဏ္ဦးေမာင္